Plotseling kreeg ik lichamelijke klachten
Ik was altijd ontzettend voorzichtig tijdens Corona, en vooral tijdens mijn zwangerschap. Ik had echt angst om het te krijgen. Toen ik 28 weken zwanger was, gingen we met mijn man en dochtertje van toen 2.5 jaar lekker even buiten wandelen. Onderweg begon ik me niet lekker te voelen. Ik wuifde het een beetje weg. “Het ligt vast aan de hormonen”, dacht ik toen. Toen we aan het wandelen waren, voelde ik dat het steeds slechter ging. Ik begon pijn te krijgen tussen de schouderbladen, spierpijn in de benen en telkens had ik het wisselend koud en warm. Ook kwam er een enorme hoofdpijn op. Alle klachten kwamen vrij plotseling. Ik zei tegen mijn man dat ik eigenlijk naar huis wilde, want ik voelde me zwakker worden, en dat is echt niks voor mij. Hij zei dat ik toch maar even een coronatest moest doen, voor de zekerheid, ook omdat ik zwanger was natuurlijk. Ik vond dat wel een goed plan en we konden 2 uur later terecht.
Een positieve coronatest
Eenmaal thuis kreeg ik koorts en die nacht heb ik amper geslapen. Ik had enorme pijn aan mijn lichaam en hoge koorts. Het tikte zeker de 40.5 graden Celsius aan. De volgende dag rond 18:30 uur kreeg ik mijn uitslag binnen: positief. Ik heb letterlijk gehuild, want dit voelde niet goed. Ik voelde me écht ziek. De koorts wilde niet zakken en ik kon bijna niks meer. Douchen deed ik letterlijk één minuut en mijn man moest boven blijven voor het geval dat ik flauw werd.
Ik kreeg nauwelijks lucht meer
Dag 5 voelde ik dat het ècht slecht ging en heeft mijn man het ziekenhuis gebeld. Er kwamen twee artsen. Ik weet nog dat ik op de bank zat en amper lucht kreeg. Ik wilde gewoon dat iemand mij hielp. Ik kon niet meer… Ik had het zo benauwd, dat ik amper kon praten en echt moest happen naar lucht. De artsen keken naar mijn zuurstofgehalte en dat was het. Ze reden weer weg. Ik zei nog: “Maar ik voel me echt niet goed”.
De huisarts vermoedde een longembolie
Twee dagen later belde ik zelf naar de dokter. Zij vond mij slecht klinken. Ik mocht er gelijk heen. Ik kwam daar aan met mijn zwangere buik en angst in mijn ogen. De huisarts deed eerst zelf een pak aan. Ze luisterde naar mijn longen en hart. Ik moest met spoed naar het ziekenhuis, want ze vermoedde een longembolie. Ik had een hartslag van gemiddeld 130. Mijn man en ik brachten ons dochtertje bij opa en oma. Alsof ze aan voelde dat er iets niet goed was, moest ze voor het eerst huilen tijdens het afzetten. Met tranen in mijn ogen ging ik weer de auto in. Ik voelde me zo schuldig.
Er werd een scan van mijn longen gemaakt
Eenmaal in het ziekenhuis moest mijn partner met pijn in zijn en mijn hart weg. In het begin dacht ik: “Oh nee, ik wil niet dat je weg gaat!”, maar ik voelde mij best veilig daar. Er werd gelijk bloed geprikt en een scan gemaakt. Ik moest een nachtje blijven van de longarts ter observatie. De volgende dag mocht ik om 12:00 uur de volgende scan laten maken. Dit was een CT-scan, dit moest door de zwangerschap in verband met de straling. In een rolstoel werd ik heen en weer gebracht door een ontzettend lieve jonge stagiaire.
Een fikse longontsteking zorgde voor ademnood
Eenmaal terug op de kamer, ging ik nog even op bed liggen en toen kwam de longarts. Ik bleek een fikse longontsteking te hebben. Dit mocht ik thuis uitzieken. We hebben ook nog twee groei echo’s gedaan. Onze baby zag er telkens prima uit! Maanden erna had ik nog steeds last van mijn ademhaling en had ik echt angst voor de bevalling. Daarbij is de ademhaling namelijk erg belangrijk. Ik vroeg of ik een keizersnede mocht vanwege mijn benauwdheid. “Hoe moet ik ooit bevallen als ik al buiten adem ben als ik de trap op en af ga?!”, dacht ik. Uiteindelijk werd het geen keizersnede, want volgens de verloskundige voel je oerkracht bij de bevalling.
We kozen voor een thuisbevalling
Op de nacht van 1 op 2 maart braken mijn vliezen om 00:30 uur. Ik lag net in bed om een documentaire te kijken en opeens verloor ik vruchtwater. Ik belde de verloskundige en moest wachten op echte weeën. Een half uur later waren de echte weeën volop aanwezig. Mijn man belde toen nogmaals. De verloskundige kwam met een stagiaire en de kraamzorg. Zij hielpen me met mijn ademhaling. We kozen samen voor een thuisbevalling. Ik had namelijk al 5 cm ontsluiting en er was geen plek in het dichtstbijzijnde ziekenhuis.
Ik had veel steun
De verloskundige ging een keer weg, want er waren nog twee andere vrouwen aan het bevallen! Ik heb de hele tijd van de ene kamer naar de andere kamer gelopen. Hierna stond ik ook onder de douche. Zo ving ik de weeën op. Mijn moeder zat beneden met mijn vader en zij kwam af en toe kijken. Mijn partner hielp me ook fijn. Ik voelde rug- en buikweeën, dus hij gaf tegendruk op mijn onderrug. Ons dochtertje lag ondertussen gewoon nog in haar kamertje te slapen. De weeën kwamen echt snel achter elkaar. Ik had amper tijd om op adem te komen.
De geboorte van Mateo
Na 20 minuten persen was ons zoontje Mateo om 05:50 uur geboren, gezond en wel. Ons tweede wondertje. Wat een last viel er van onze schouders. Ik heb nog steeds longtherapie en ben snel moe, maar als ik naar mijn kinderen kijk, is alles weer goed. We zijn zo dankbaar dat alles goed is gekomen!
ROZIN
