Ik zie het vruchtje uit me hangen en vang het op in een glas water

Na vijf zwangerschapstesten geloof ik het pas. Ik ben zwanger! De verloskundige van Isala ziekenhuis spuit de koude gel op mijn buik om te kijken of we uitwendig al iets kunnen zien. Ik zou nu zo krap 8 weken zwanger moeten zijn. Een sterk hartje zien we flikkeren. Daar is onze kleine baby. De verloskundige wilt toch inwendig kijken voor beter beeld en twijfelt of het geen twee kindjes zijn. Echt goed beeld kregen we er niet van, dus er werd een andere arts bijgehaald. Zij geeft aan dat het één kindje is en feliciteert ons met de zwangerschap. Trots en met echofoto lopen wij naar buiten. 

De echo blijft doodstil

Een week later wordt ik verwacht bij mijn verloskundige buiten het ziekenhuis voor een termijnecho. Inwendig wordt de camera ingebracht en het blijft stil… Doodstil. Ik zie haar zoeken rondom onze baby en ik zoek met haar mee naar dat knipperende lichtje in mijn buik wat vorige week niet te missen was. “Het ziet er niet goed uit”, hoor ik haar zeggen. Ik word misselijk en kijk naar mijn vriend. “Ik kan geen hartactiviteit vinden”. Vol ongeloof staren we mee naar het scherm. Wij zien het zelf ook niet. Ze meet de baby op en komt op ruim 7.5 weken en haalt er een andere verloskundige bij. Ook zij begint te zoeken en wederom blijft het stil. “Sorry mevrouw, het ziet er inderdaad niet goed uit”.

Geen echofoto, maar een miskraamboekje

Maandag moeten we terug voor een tweede echo om vast te stellen dat het hartje ècht niet meer klopt. De wereld wordt onder mijn voeten vandaan geschopt. “En nu?”, vraag ik, “loop ik nu weken met een dood kindje in mijn buik?” Mijn ogen vullen zich met tranen, en ik kan niet meer stoppen met huilen. “Het spijt me. Ik vind het zo erg”. In plaats van met een echofoto, lopen we naar buiten met een boekje waar op staat “Miskraam”. “Misschien hebben ze het mis? Ik heb nog geen bloeding gehad geen buikpijn en voel mij nog steeds het zelfde”, denk ik thuis. Ik installeer mijn zwangerschapsapp terug op mijn telefoon. Vandaag ben ik 9 weken zwanger. 

Nog een controle

Het is zover. Met lood in onze schoenen hopen we toch op een wonder vandaag bij de verloskundige. Daar is onze frummel dan. Levenloos. Er is geen flikkerend hartje, en er heeft geen groei plaatsgevonden. Ons kindje wordt gemeten. Ik zou nu 9.4 weken zwanger moeten zijn, maar de meting stopt op 7.5 weken. Ik krijg een verwijzing naar het ziekenhuis. Daar moet ik morgen heen. De verloskundige bereid me voor dat als de miskraam op gang komt, het gepaard gaat met veel bloed en meer pijn omdat mijn baarmoedermond toch het vruchtje kwijt moet. 

Ik moet hier doorheen

Mijn lichaam denkt nog volop zwanger te zijn en er is nu geen sprake van buikpijn of bloedverlies. Ik loop inmiddels al een week met kraamverband rond, voor het geval dat. Ik ben op van het wachten, de spanning, verdriet en angst. Inmiddels is mijn medicatie voor depressie en angst weer opgehoogd, omdat mijn gevoelens en gedachtes alle kanten op schieten. Ik ben bang voor alles wat komen gaat. Maar ik moet hier doorheen en ik kan dat. Ik heb een prachtige dochter die haar moeder nodig heeft, ook nu. 

De miskraam wordt opgewekt

Het moment is daar. Ik slik de 3 pillen van Mifegyne. Nu is het de bedoeling dat mijn baarmoeder week wordt en uiteindelijk het vruchtje wordt afgestoten. Ik merk er weinig van op wat kramp na. Anderhalf dag later moet ik vaginaal tabletten inbrengen 2 dagen lang. Ik zie hier tegen op door de wisselende verhalen. Maar oké, elke bevalling is ook anders, dus ik kan dit! 

Om 09:00 in de ochtend is het zover. De Misoprostol die vaginaal moet worden ingebracht, zit erin na 45 minuten uitstellen. Al gauw voel ik kramp en krijg ik bloedverlies. Dit voelt heel erg dubbel. Op het moment dat ik hevige kramp krijg, zit ik op mijn knieën op bed en het voelt wee-achtig. Eenmaal op de badkamer zie ik het vruchtje uit me hangen. Ik roep mijn vriend en we doen het vruchtje in een glaasje water. Het is heel mooi intact en klein. Ik blijf er naar kijken. En besef me hoe fragiel en kwetsbaar een zwangerschap is. Ondertussen bevestigt de verloskundige dat dit inderdaad het vruchtje is. Onze mini die niet heeft mogen verder groeien tot een prachtig mensje met alles erop en eraan. 

FRANCIS