Het is dinsdag 23 februari, mijn uitgerekende datum. Het rommelt al weken, dus ik vraag me af of het vandaag gaat doorzetten. Om 11.30 hebben we een afspraak bij de verloskundige. We duimen dat ze kan strippen, ook al wordt gezegd dat het iets aan de vroege kant is. Ik wil het wel proberen! Ze kan er goed bij, want ik heb al een tijdje 1 centimeter ontsluiting. Na deze controle is het een kwestie van afwachten…
Het rommelt
Die middag wandel ik flink en ik klets nog even bij met mijn vriendin. Als ik daar weg ga, zeg ik nog dat ik denk dat het niet door gaat zetten. Eenmaal thuis kook ik eten en zoals elke avond de afgelopen weken begint het weer wat meer te rommelen. Ik kan het echter nog geen weeën noemen en tijdens het eten zakt het ook weer af, net als iedere avond helaas…
De eerste paar centimeters ontsluiting
Ondertussen is het 19.00 uur en heb ik net de oudste naar bed gebracht. We hopen zó dat het gaat beginnen, want hoe leuk is het als ze morgen wakker wordt en er een broertje geboren is? Ze heeft nu zelfs vakantie, maar ik heb de moed al opgegeven en koers op een inleiding. Net op het moment dat ik oma zit te vertellen dat de kans dat het doorzet 50/50 is, hoor ik om 20.00 uur onze oudste rommelen op haar kamer. In snelle pas loop ik naar boven om te zeggen dat ze nu echt moet gaan slapen. En dan sta ik weer in de huiskamer en daar komt de eerste flinke wee. Ik verzoek oma om te timen en ze komen meteen om de 1 à 2 minuten. Na driekwartier bel ik toch maar de verloskundige. De verloskundige is er om 21.30 uur en ik zit al op 3 centimeter. Op naar het ziekenhuis!
En dan gaat het snel…
Helaas zit het ziekenhuis van mijn keuze vol, maar we kunnen naar het WKZ waar we om 22.30 uur aankomen. Alles wordt gereedgemaakt en na de eerste controle worden mijn vliezen gebroken. De weeën worden nog heftiger en zitten vrijwel alleen in mijn rug en benen. Ik ben lekker onder de douche gekropen en heb daar bijna een uur gestaan. Ik heb een paar keer geprobeerd er onder uit te komen, maar door de weeën zijn mijn benen compleet verzuurd. Uiteindelijk lukt het en blijk ik na een controle nog steeds op 3 à 4 centimeter te zitten. Ik besluit om een ruggenprik te vragen. Het duurt even. Maar wat blijkt dan? Om 00.15 uur na drie kwartier is de ontsluiting naar 8 à 9 centimeter gegaan. Ik had vlak daarvoor nog tegen mijn vriend gezegd dat de weeën kort waren maar snel op elkaar en dat ik daardoor het gevoel had dat ze niets meer deden. Wel dus!
Binnen een kwartiertje persen was onze zoon er
De ruggenprik werd afgezegd en voor het laatste zetje koos ik, in overleg met de verloskundige, voor lachgas. Dat was een bizar, maar een fijn gevoel. Heel gek dat precies op het heftigste moment van de wee, de pijn ineens wegzakt. Na een aantal weeën werd ik weer gecontroleerd en om 01.45 uur mocht ik beginnen met persen. Dat ging zo snel dat op 24 februari om 02.02 onze zoon Wilhelmus Jack Benjamin werd geboren! Hij liet gelijk van zich horen en na het doorknippen van de navelstreng was het tijd om te buidelen en kennis te maken met z’n drieën. Na een tijdje gingen we beeldbellen met de oma’s en tantes en ik zou lekker gaan douchen. Jack zou gecontroleerd worden en dan zouden we naar huis kunnen. Tot zover ging het precies zoals ik had gehoopt: onze oudste zou wakker worden als haar broertje thuis zou zijn!
Hij had een open gehemelte
Helaas vielen we bij de controles van Jack van onze blauwe wolk af. Onze zoon bleek onverwachts te zijn geboren met een open gehemelte en we zouden, mits hij goed zou drinken, in de middag naar huis mogen. Maar toen de kinderarts kwam, ontdekte zij ook dat zijn kaak te klein is. Wat voor problemen dit zou kunnen geven, wisten wij toen nog niet. Later hoorden we dat hij Pierre Robin seqeuntie heeft. Papa is gelijk grote zus gaan halen en die heeft in alle rust kennis kunnen maken. Achteraf was dat maar goed ook, want in de middag werd ons mannetje toch opgenomen om hij moeite kreeg met zijn ademhaling. We kwamen in een rollercoaster terecht en ik heb op één dag nog nooit zoveel verschillende artsen gezien als in die eerste dagen na mijn bevalling. Stapje voor stapje ging het beter met hem en na twee weken mochten we naar huis. Ondertussen is Jack alweer 10 weken, zijn we 3 ziekenhuisopnames verder maar kunnen we eindelijk zeggen dat het goed met hem gaat. We zitten weer heerlijk, hopelijk nog extra lang, op die blauwe wolk!
MELISSA
