Dit is het telefoontje dat ik nooit had willen krijgen

We konden alleen maar huilen met Loua in mijn armen

Afgelopen april ben ik met 19+1 bevallen van ons dochtertje Loua Maan Rosie. De zwangerschap was niet gepland, maar de wens voor een derde kindje was enorm groot. Dus het kindje was heel erg welkom. Met mijn depressie en dus hoog stressgehalte, was het alleen niet heel erg handig. De zwangerschap was zwaar en spannend, maar het idee wat we ervoor terug zouden krijgen, gaf ons heel erg veel rust. En toen veranderde alles in een nachtmerrie. Mijn vliezen braken. Totale paniek. Gelukkig hadden wij een erg lieve verloskundige. Zij kwam meteen naar ons toe. Helaas zette de bevalling door… Al snel hadden wij ons meisje in onze armen. Wij konden alleen maar huilen. Wat een intens verdriet. Wij waren ons kindje verloren. Loua lag mooi in mijn armen. Ik wilde niets liever dan naar huis. Helaas moesten wij nog even in het ziekenhuis blijven.

Ik wilde in mijn bubbel met Loua blijven

Na een nachtje in het ziekenhuis, mochten wij naar huis. En toen begon alles rondom een uitvaart. Welke uitvaartondernemer willen we? Die moesten we bellen. Een kaart, wat willen we erop? Willen we een kistje of een mandje voor haar? En welke willen we dan? Waar willen we de uitvaart? Gaan we haar cremeren of begraven? Zo waren er nog heel veel dingen die er besloten moesten worden en waar we over na moesten denken. Maar eigenlijk wilde ik in mijn bubbel kruipen. Met mijn kindje genieten van de tijd die ik met haar had. Ik leefde in een waas. We hebben het fijn gehad met Loua om ons heen. Ondanks dat zij niet leefde, was ze toch echt bij ons. Het afscheid was prachtig, mooi en zullen wij nooit vergeten!

Het telefoontje dat ik nooit had willen krijgen

De weken gingen voorbij. Het getrappel en gemis werd elke dag erger. Het verdriet werd groter. Helaas kon ik niet meer voor onze jongens zorgen door mijn depressie. Mijn man had het ook zwaar! De jongens waren dus veel bij mijn moeder. En toen werd ik op 25 mei gebeld door mijn zus. “Manouk, mama ligt hier levenloos op de grond. Ik kan niets en heb de kids bij mij”. In totale paniek rende ik het huis uit en reed daar naartoe. Onderweg belde ik 112. Dit had mijn zus ook al gedaan, maar dat wist ik niet. Toen ik bij mama was aangekomen, kregen wij meteen de bevestiging: ze was dood. Ik zakte in elkaar. “Dit kan niet. Ik heb mama nodig. De jongens hebben hun oma nodig!”, dacht ik. Het voelde alsof ik in een droom zat. Uit paniek sloeg ik mezelf in de hoop dat ik wakker werd en alles een nachtmerrie was. De ambulancebroeder kwam naast mij zitten en maakte mij rustig. We hebben samen met het ambulancepersoneel iedereen gebeld. Ze bleven bij ons totdat de juiste mensen bij ons waren.

En toen had ik ineens een positieve zwangerschapstest in mijn handen

Ik zei alleen maar “Mama, ze is dood!” tegen iedereen, om het voor mezelf te bevestigen dat het echt zo was. Ik heb de uitvaartondernemer gebeld die we ook bij Loua hadden en gevraagd of er zo snel mogelijk iemand naar ons toe kon komen. We hebben het fijn gehad met elkaar. Er waren vooral heel veel tranen, maar ook veel boosheid. Ook onze lieve mama hebben we een mooie uitvaart kunnen geven. Een paar weken na de uitvaart had ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Was ik blij? Nee, zeker niet. Ik was boos op ons, in totale paniek en kon alleen maar huilen. Een kindje was welkom, maar nu niet! Als ik hersteld was en alles had verwerkt, mocht het. Ik miste mama. Ik wilde haar bellen en mijn angsten bespreken. Hulp bij hoe ik er mee om moest gaan. Ik wist het niet, maar mama had altijd de juiste woorden.

Op de echo waren er twee vruchtjes te zien

Het gemis van Loua en mama werd alleen maar meer. De stress werd meer. Ik kreeg meer paniekaanvallen en ik was heel veel aan het hyperventileren. Mijn man heeft de gynaecoloog gebeld om dit nieuws te melden en te overleggen. Helaas kon ik dit zelf niet meer. We mochten langskomen voor een echo. Dit was fijn, maar ook moeilijk. Na deze echo werd het echt. Ik hyperventileerde in de wachtkamer. We kregen geen gesprek, maar meteen een inwendige echo. En ja hoor… Niet één baby, maar twee! Omg, dit hadden we echt niet verwacht! Weer een tweeling! Ik zei: “Je kijkt niet goed. Kijk nog even opnieuw!” Maar nee, het was toch echt zo!

Van mij had ik niet zwanger hoeven zijn…

Een tweelingzwangerschap is altijd heftig en er zijn veel zorgen. In mijn situatie is dit niet heel handig. De angst om de tweeling de verliezen is enorm! Op het moment gaat het slecht met me. Ik ben dankbaar voor de tweeling in mijn buik, maar van mij had ik niet zwanger hoeven zijn. Even tot mezelf komen en rusten. Helaas kan dit nu niet. Ik voel mij heel ondankbaar als ik dit zo zeg, maar ik wil dat vrouwen hier met elkaar over kunnen praten! Want het is eigenlijk oké! Als een vriendin van mij dit zou overkomen, dan zou ik haar gevoel ook begrijpen. Ik hoop dat ik over een tijdje wèl kan genieten van de zwangerschap. Maar nu bestaat het uit nog vermoeider zijn, misselijkheid, angst, paniekaanvallen, hyperventileren, boosheid, verdriet en somberheid…

MANOUK