Ik was mijn zoontje kwijt

Mijn man, ik, onze dochter Julia (4,5 jaar) en zoon Wouter (2 jaar) staan in de binnenstad van onze woonplaats Apeldoorn. Het markplein van Apeldoorn is omgetoverd tot de thuisbasis van het glazen huis van 3FM Serious Request. Ik herinner me nog goed de gezellige en gemoedelijke sfeer die op het terrein voelbaar is. We waren er al even en hadden genoten van de gezellige muziek, het kletsen met enthousiaste mensen in het publiek en hadden al in de rij gestaan om een enveloppe met donatie in de brievenbus van het glazen huis te stoppen. Wij waren speciaal die dag naar het glazen huis gegaan, omdat K3 een bezoek zou brengen aan de DJ’s en op het festivalpodium zou optreden. De dag van de kinderen kon al niet meer stuk toen ze K3 van achter het raam van het glazen raam naar hen en alle mensen om hen heen zagen zwaaien.

Ondertussen krijg ik op mijn telefoon berichten binnen van vrienden en familie. Ze vertellen dat ze Wouter op beeld hebben gezien tijdens de uitzending van Serieus Request. Eén van de oma’s spoelt de uitzending thuis terug en maakt een foto van het fragment waarop onze Wouter inderdaad mooi in beeld te zien is. Als trotse moeder zie ik een knappe jongen op de schouders van zijn stoere papa zitten. Nadat we het terrein hebben verkend, verplaatsen wij ons in de richting van het podium waar K3 later die middag het langverwachte optreden zal geven. Dan gebeurt het ergst denkbare, een situatie waarvan ik na al die jaren nog steeds kippenvel krijg en het gevoel van paniek terug voel.

De buggy waar Wouter in zat, is leeg

Mijn man zegt ineens: “Cis, waar is Wouter? Jij hebt Wouter toch?” Als hij ziet dat ik alleen ben, zegt hij: “Jij zou hem toch in de gaten houden!? Wouter is weg!” Ik hoor de paniek in zijn stem en kijk op van mijn telefoon. Ik was net bezig met het typen van een appje. Mijn eerste reactie was ongeloof. Ik had het gevoel dat mijn man me in de maling nam om mij een lesje te leren. Om mij te laten voelen dat ik niet zo veel op mijn mobiel moest zitten. “Nee joh, Wouter is heus niet weg, die zit gewoon bij jou in de buggy?”. De reactie van mijn man wordt nog ernstiger, als hij merkt dat ik Wouter zelfs niet eens in het vizier heb. Hij zegt: “Nee, kijk dan”. Op dat moment draait hij de buggy naar mij toe en zie ik dat het goed mis is. De buggy is leeg! Langzaam komen de woorden van mijn man Thomas bij mij binnen.

We lichten de politie in

Het was maximaal drie minuten geleden dat we Wouter voor het laatst bij ons hadden ter hoogte van de merchandise stand. Het is fijn te weten dat het geen halve of hele uren zijn, maar ik wist ook dat wij aan de andere kant van het terrein staan en we een soort kruispunt zijn gepasseerd waardoor Wouter veel kanten opgegaan kon zijn. Mijn man gaat met onze dochter actief op zoek richting de winkelstraat. Mijn hartslag stijgt en blinde paniek lijkt me over te nemen. Maar dan, wanneer ik begin te lopen bedenk ik mij dat het beter is om rustig te blijven en zoveel mogelijk mensen te activeren om de kans op vinden te vergroten. Ik kijk om mijzelf heen en zie op een paar meter afstand twee politieagenten staan. Ik benader hen met de mededeling dat wij onze zoon kwijt zijn. De politie noteert zijn naam, lengte en leeftijd, en maakt een foto van de afbeelding die ik enkele minuten daarvoor had ontvangen van oma. We wisselen ook onze telefoonnummers uit. De agenten informeren hun collega’s en springen op de fiets om te gaan zoeken. Wat een snelle en kordate aanpak!

Mijn man belt me

Ondertussen zie ik een bekende. Ze vraagt of alles goed is. Ik merk dat mijn emoties het op dat moment toch een klein beetje overnemen. Ik vertel haar dat ik Wouter kwijt ben, en tranen van onzekerheid komen naar boven. Ik vertel haar vluchtig wat er is gebeurd en ze geeft me enkele bemoedigende woorden. Net op het moment dat ik mijn zoektocht wil vervolgen, begint mijn telefoon te rinkelen in mijn zak. De telefoon waar ik enkele momenten geleden nog zo druk mee was, waardoor dit alles heeft kunnen gebeuren. “Thomas Echtgenoot”, staat er in mijn scherm. “Ik heb hem! Wouter is bij mij”, hoorde ik aan de andere kant van de lijn. Ik slaak een zucht van opluchting en vertel mijn man dat ik nu eerst de politie op de hoogte ga brengen. Ik vertel de bekende die zojuist tegen mij opliep dat Wouter terecht is en bel de agenten dat wij onze zoon hebben gevonden.

Een echtpaar had onze zoon gevonden

Jeetje, wat een vreselijk gevoel, wat een spanning en onzekerheid! Al met al hebben we Wouter binnen 10 minuten weer teruggevonden. Met dank aan een oplettend en vriendelijk echtpaar die Wouter alleen en zoekend hadden zien rondlopen. Nadat het echtpaar Wouter had benaderd, had hij iets gezegd in de trant van: “Mij papa en mama zoeken”. Mevrouw en meneer hebben hem een kerstkoekje gegeven en hem bij de hand genomen om samen te gaan zoeken. Enkele seconden of minuten later liep papa het echtpaar en Wouter tegemoet.

Met een dikke grijns van trots liep onze zoon op zijn papa af om zijn lekkere koekje te laten zien. Het hele voorval leek achteraf niet veel indruk gemaakt te hebben. Waarschijnlijk is het voor Wouter een gezellig tripje geweest, met een heerlijk koekje als bonus. Toen ik mijzelf bij Thomas en de kindjes voegde, vertelde ik Wouter hoe spannend ik het had gevonden en dat ik blij was hem te zien. Hij gaf mij de allerlangste en dikste knuffel ooit, alsof hij wilde zeggen: “Dat vond ik ook mama. Ik ben blij dat ik je weer zie!” Jeetje, dat is gelukkig goed afgelopen, maar wat heb ik mij enorm schuldig gevoeld.

CISKA