Onze omgeving verwacht een tweede kindje, maar de weg er naartoe is niet vanzelfsprekend. Niet voor ons. De stille wens gaat gepaard met veel verdriet, omdat het niet lukt. Uitgeput en moedeloos zijn we, als het toch lukt en dan komt er plotseling intens verdriet. Een pijn die niet te beschrijven is.
We willen graag een tweede kindje
Het is begin 2015 als wij besluiten om voor een tweede kindje te gaan. We hebben een stille wens om ons gezin compleet te maken. Het spiraaltje wordt verwijderd en de reis naar een tweede kindje begint. Spannend, want hoe snel zal het gaan? Bij de eerste was het in één schot raak. Hoe zal het nu gaan? Omdat ik eerder PID (een heftige infectie ziekte) heb gehad, weten we dat dit het traject wel eens kan vermoeilijken. Er wordt ons dan ook verteld dat als er na een half jaar geen resultaten zijn, wij ons moeten melden bij de huisarts. Die zal dan een verwijzing naar het ziekenhuis maken. Onze oudste zoon Tim is op dat moment 4 jaar en gaat naar school.
Na een half jaar proberen, was ik niet zwanger
In de zomer van 2015 belden we de dokter voor een verwijzing. We werden uitgenodigd voor een gesprek en toen begon een achtbaan waar wij nog geen weet van hadden. De eerste stap was het nog een half jaar zelf proberen en dan terugkomen. Wij gaven in eerste instantie aan dat wij geen gekkigheid willen: geen hormonen, geen operaties, niks! Wij wilden alleen maar weten waarom het niet lukte. Inmiddels was het alweer september 2016. Na het half jaar proberen, stonden we nog met lege handen. Uiteindelijk stapten wij die achtbaan in en op het punt dat hij stopte en we uit wilden stappen, ging het nog een rondje. We hebben onze grens verlegd en de achtbaan reed verder. Een kijkoperatie was de volgende stap. De artsen wilden kijken hoe het er van binnen uit zag. Het zou kunnen dat de PID zijn sporen inwendig had nagelaten. Het is bekend dat PID verklevende organen kan veroorzaken en dat moest uitgesloten worden. De verklevingen konden een zwangerschap in de weg staan. We stemden in voor een kijkoperatie.
Eén eileider was verkleefd
Het was oktober 2016 toen ik geopereerd werd. Wat bleek, één eileider was verkleefd. Ze hebben hierbij helaas de eileider grotendeels moeten verwijderen om de verkleving op te heffen. De andere eileider zag er nog perfect uit. Na het herstel van de operatie, volgden een aantal gesprekken met een fertiliteitsarts. Hierin werden de volgende stappen besproken. De arts van het eerste gesprek werkte niet meer in het ziekenhuis. Daardoor kregen we elk gesprek een andere arts met andere inzichten. Uiteindelijk was toch weer het volgende rondje in de achtbaan gestart: hormoonkuren. Deze hormoonkuren zorgden er ook voor dat er op uur en tijd geklust moest worden. Vanwege de aanwezige kinderoortjes noemden wij dit een “zakelijk gesprek”.
We gingen een stap verder: hormoonkuren
We hebben heel wat rondes met Clomid tabletten en zakelijke gesprekken gehad. Clomid werd gebruikt om eigroei te zien, te volgen en ons datums te geven om zakelijke gesprekken te hebben. Dit alles in de hoop op een positief resultaat: een zwangerschap. Na vier hormoonkuren kwamen wij weer bij een andere fertiliteitsarts die interesse in ons had en niet alleen maar in onze wens. Ze vroeg hoe het met ons ging, wat wij van alles vonden en hoe we ermee om gingen. Hormonen en Monique is geen goede combinatie. Dus ik gaf aan dat ik wilde stoppen met Clomid. Ik had in het begin zoveel eitjes dat we geen “gesprekken” mochten hebben, omdat de kans op meerlingzwangerschap heel groot zou zijn. Wij snapten er niets meer van: waarom bleven de artsen Clomid voorschrijven? Uiteindelijk heeft deze arts besloten ons onder haar hoede te nemen. Ze besloot de dosis te halveren, waarop ik nog steeds drie eitjes had. Na nog twee teleurstellende pogingen met de nieuwe dosering, besloten wij in overleg met onze arts om voor de volgende rit in de achtbaan te gaan. IUI moest het redmiddel worden.
Dan maar IUI proberen…
In de zomer van 2017 kregen wij prikinstructies van de assistent. Ik durfde dit niet zelf, dus Nicky moest goed opletten! Eind november was daar de eerste IUI. De eerste poging mislukte. We zouden er nog vijf hebben. Onze arts wilde weten wat er aan de hand was, want de eitjes ontwikkelden, er was baarmoederslijmvliesgroei te zien en de eitjes sprongen. Manlief zijn zaadjes waren top. Op advies van de arts gaan we toch weer voor het volgende ritje in de achtbaan: een tweede kijkoperatie!
Alles voor een tweede kindje
In januari 2018 ging ik weer onder het mes. Hier kwam niets uit. Wat een opluchting, want een zwangerschap zou technisch gezien moeten kunnen. In april pakten wij de IUI weer op. Zo gingen de maanden voorbij van ziekenhuis in en ziekenhuis uit. Mijn hele leven draaide om het ziekenhuis, spuiten, afspraken en inwendige echo’s. We moesten van alles weten voor een goede timing van de eisprongspuit en dan uiteindelijk onze IUI0afspraak. De dag van de IUI was altijd spannend. Man moest dan een potje vol kwakken, dat ging naar het lab waar het zaad “schoon” gemaakt werd en uiteindelijk mochten we het na een paar uurtjes ophalen. Dan door naar de IUI-date met een arts die de zaadjes middels een dunne katheterslang vaginaal inbracht. Inmiddels was ik alle schaamte voorbij. Al die artsen doen hun kunstje en hup weer door. Alles voor dat tweede kindje.
Het was een hel
Ondertussen begonnen wij onze omgeving steeds meer in te lichten. Vaak kregen wij als reactie: “Wat erg. Je moet er gewoon niet veel mee bezig zijn”. Hoe dan? Als je hele leven, planning en agenda om het ziekenhuis draait? Elke maand weer die teleurstellingen en de wereld raasde maar door. Er zijn heel wat tranen gevloeid. Die hormonen die mij helemaal in zijn greep hadden en mij totaal veranderde, het was een hel!
HET TWEEDE DEEL VOLGT MORGEN…
MONIQUE
