Ik ben een mama van 37 jaar uit België met een prachtige dochter van 11 maanden. Een vrolijke meid, die doorslaapt en veel lacht. Echt een droomkind. Ook heb ik een geweldige partner die mij veel helpt en er echt voor mij is. Dan zou ik mij toch gelukkig moeten voelen toch? Maar dat ben ik jammer genoeg niet. Ik heb 3 maanden geleden te horen gekregen dat ik een postnatale depressie heb, waar ik waarschijnlijk al 7 maanden mee rond heb gelopen. Het is niet mijn eerste depressie, maar toch… Mijn zwangerschap, bevalling en het moederschap heeft duidelijk toch wat in mij losgemaakt.
Ik stopte met werken
In oktober 2019 wist ik dat ik zwanger was, vreugde bij mijn vriend en mij natuurlijk! We waren pas sinds augustus aan het proberen, dus het was heel snel gegaan! De eerste maanden probeerde ik echt te genieten. Geweldig dat er zo een klein ukje in mij groeit. Maar vanaf februari 2020 ging het mis.
Ik moest vanaf dat ik zwanger was direct stoppen met werken (ik werk met volwassenen met een verstandelijke en/of een lichamelijke beperking en in België moet je dan in verband met bepaalde risico’s direct stoppen met werken) en begon de muren thuis op me af te komen. Het was moeilijker om mijzelf bezig te houden. Ik begon dingen te voelen in mijn lichaam die ik niet kon plaatsen.
Plotseling kreeg ik hartkloppingen
Eind februari ging ik voor een paar dagen met een vriendin naar de zee, wat een ontspannen tripje moest worden. Dat werd het dus niet. Op de tweede avond ging mijn hartslag zonder inspanning naar 120/140. Dit kwam niet tot rust. We reden naar een ziekenhuis in de buurt. Daar werd ik naar verloskunde doorgestuurd en aan de monitor gelegd. Alles was in orde met de kleine in mijn buik. Volgens de gynaecoloog kon het in het tweede trimester wel vaker voorkomen dat je hartkloppingen kreeg. Gerustgesteld gingen we terug naar het appartement.
Op naar mijn eigen huisarts
Die nacht kon ik amper slapen. Ik lag heel de tijd te woelen en te piekeren. Ik klopte aan de deur waar mijn vriendin sliep en we besloten samen om de volgende dag terug huiswaarts te keren. Ik zou een afspraak maken bij mijn huisarts ter controle. Ik kon toch niet meer genieten van de dagen die kwamen.
De huisarts controleerde van alles, waaronder mijn nek. Mijn nek zat helemaal vast! Ik kreeg kine voorgeschreven en er werd mij ook aangeraden om een psycholoog te zoeken. Met de hulp van een psycholoog en de kine, voelde ik mij 2 a 3 weken later al wat beter. Ik begon duidelijk meer te genieten van alles.
Iedere keer onderzoek voor bevestiging
En toen kwam daar de eerste lockdown. Ik was weer terug bij af. Ik heb al jaren dat ik mij van het najaar tot en met het voorjaar verkouden voel.
Op dat moment zat ik ook met een hoest en keelpijn. Ik was bang dat ik ook Corona had. De huisarts heeft me helemaal onderzocht. Mijn saturatie was 100%, dus de dokter maakte zich absoluut geen zorgen om mij. Ik heb hierna nog een paar keer heb gemaild met de dokter. De laatste keer zei hij dat hij dacht dat ik misschien wel eens allergieën zou kunnen hebben, maar dat ik pas getest kon worden net voor mijn bevalling.
Ook ben ik nog een paar keer op de verloskamer geweest, omdat ik van alles voelde en ik pas gerust was na onderzoek. Ik was zo bang om mijn kleintje, waar ik zolang naar uit had gekeken, kwijt te raken. De maanden die volgden ging het bij mij mentaal met ups en downs. Iedere keer had ik stress voor de controles bij de verloskundige of bij de gynaecologie. Ik was bang dat er iets mis was…
Ik had lichte diabetes
Ondertussen was ik ook getest op zwangerschapsdiabetes. Dit had ik, echter met een lichte verhoging in mijn nuchtere waarde.
Ik kreeg veel tips en ik hield me daaraan vast. Zo hard, dat ik er van af viel. Ik woog voor mijn zwangerschap 91kg en op een gegeven moment rond de 82kg. Ik vroeg de gynaecoloog of dit wel oké was, maar hij maakte zich geen zorgen zolang dat ukje in mijn buik goed bleef groeien en aankwam.
De laatste weken van mijn zwangerschap werd ik goed opgevolgd. Ik moest wekelijks op controle komen in het ziekenhuis. Elke keer lag ik 30 minuten aan de monitor en daarna kreeg ik nog een echo. Omdat ik zwangerschapsdiabetes had, werd ik ingeleid, dus ik zou niet over mijn uitgerekende datum gaan. Dat gaf me toch ook wel wat rust.
Mijn inleiding stond gepland
Met mijn gynaecoloog was er een datum afgesproken om ingeleid te worden: 22 juni. Ik had zowel bij mijn gynaecologe, als in het ziekenhuis aangegeven dat ik echt wel moe was. Ik zat niet lekker in m’n vel. Ons ukje was al sinds 32 weken mooi ingedaald, dus dat zou zeker goed gaan.
Ik moest de dag ervoor eerst langskomen voor een coronatest. Toen was dat nog met een neus- en keelwisser. Ik kan je vertellen dat dat hoogzwanger geen lachertje was. Mijn ontbijt kwam er helemaal terug uit. De test was gelukkig negatief!
Die avond kreeg ik 3 tabletjes en lieten ze mij de rest van de nacht met rust. Zo kon ik toch nog wat slapen! De volgende ochtend stond de verpleegkundige om 6u aan mijn bed, om eerst te controleren. De tabletjes van de vorige avond hadden jammer genoeg nog niets in gang gezet. Ik kreeg die middag nog 3 tabletjes. Ook dat leverde geen resultaat. Om 13u belde ze mijn gynaecologe om te horen wat ze moesten doen. Zij zei dat we met een ballonnetje konden starten. Deze deed duidelijk wél zijn werk.
De weeën begonnen
Ik kreeg duidelijke weeën. Zo pijnlijk. Ik heb om een ruggenprik gevraagd en na een half uur was ik pijnvrij. Wat een geluk! Echter legde de ruggenprik alles stil. Er waren amper nog weeën op te merken op de monitor. Om 18.30u kwam mijn gynaecologe langs en zei ze dat ik een blaassonde kreeg. Ze zei ook dat als ze het ging forceren, ik dan binnen de twee uur op de OK zou liggen voor een spoedkeizersnede en dat wilde ze echt wel voorkomen!
Liv werd geboren
Vijf minuten later stonden ze op mijn kamer om alles voor de blaassonde klaar te maken. Ik zei dat ik even naar de wc moest. Daar was mijn water gebroken! Vanaf dan moment kwam alles in een stroomversnelling. Ze controleerden regelmatig hoeveel centimeter ontsluiting ik had.
Uiteindelijk om 00.15u had ik volledige ontsluiting en mocht ik beginnen met persen. Omdat ik mijn weeën niet voelde, voelde de verloskundige aan mijn buik en meldde ze het als ik een wee had. Dan mocht ik persen. Toch wel vreemd! Dat vroeg wel wat van mij. Ze hebben mij een kleine knip moeten geven en niet veel later was ze daar: onze dochter. Ik mocht haar zelf aanpakken. Hoe mooi. Onze dochter Liv was geboren om 01.15u op 23 juni 2021. Het is zo onwerkelijk dat er zo een mooie kleine meid uit je kan komen!
De start van mijn moederschap
We moesten die nacht nog op de verloskamer blijven, omdat er geen plaats was op materniteit. De volgende dag lag ik met mijn kleintje bij mama’s met een moeilijke zwangerschap of met een kindje op de neonatologie. Wij waren de enige met een kindje op de afdeling. De verloskundigen waren geweldig. Ze waren duidelijk blij met een baby’tje op hun afdeling.
Mijn borstvoeding kwam moeilijk op gang en Liv had ook moeite met aanhappen, maar ik werd er heel goed in begeleid. Ik kolfde af en Liv kreeg ook af en toe kunstvoeding om goed te kunnen aansterken. Ze zag geel en moest daardoor ook onder de lamp liggen. Ze was daarbij 10% van haar geboortegewicht kwijt. Hier had ik het heel moeilijk mee als net nieuwe mama, ook al wist ik dat het wel bij meerdere kindjes gebeurde. Die week is er geen bezoek gekomen, door Corona. Mijn vriend mocht elke dag op bezoek komen, en overnachten.
Op naar huis
Uiteindelijk mochten we naar huis! Ondanks de veiligheid van het ziekenhuis deed dat mij wel goed, want ik had het er toch ook moeilijk mee dat ik mijn ouders nog niet had kunnen zien. Ik kon mijn net geboren kind wel tonen via videochat (thank god for that!), maar dat is toch niet hetzelfde.
LIN
