Het is fijn als je de eerdere delen leest van Jody, voordat je dit deel hieronder gaat lezen.
Deel 1: Ik realiseerde me ineens dat onze dochter ècht te vroeg geboren zou worden
Deel 2: De vroeggeboorte van mijn dochter Marley
Wat ik zag was mijn kind niet. Dat klinkt gemeen, maar ik had mijn dochter 5 minuten gezien en 2 uur later zag ik haar aan alle kabels, beademing en het infuus. Wederom brak ik. Dit was niet hoe ik het voor ogen had. De verpleegkundige van de neonatologie was erg lief voor Marley, maar ook voor ons. Ze beantwoordde al onze vragen en gaf ons even de tijd om het te laten bezinken. Vervolgens liep ik weer naar boven om enigszins wat rust te vinden en te slapen. Wat is het een onmenselijk gevoel om je kind te ‘’moeten’’ achterlaten. Die nacht heb ik ècht geen oog dicht gedaan. Terwijl Mark even wat sliep, lag ik te huilen en de foto’s terug te kijken die Mark had gemaakt tijdens de opname van Marley. Ik kon niet stoppen met kijken naar ons kind.
De eerste keer buidelen
Nog niemand wist dat onze dochter geboren was en eerlijk gezegd was dit wel even fijn. We konden zo zonder appjes en telefoontjes allebei een beetje landen en bijkomen. Na iets gegeten te hebben, ben ik meteen weer naar beneden gebracht met bed en al. Ik wilde onze dochter zien. Ze hebben ons er direct op gewezen dat we altijd naar haar toe konden. Het maakte niet uit hoe laat het was. Dat was zo’n fijn gevoel. Ook kregen we gelijk een telefoonnummer van de afdeling, zodat we tussendoor konden bellen.
Ik mocht met Marley buidelen. Ontzettend fijn! Oh mijn kleine meid, wat hou ik nu al veel van haar! ‘’We gaan iedereen een poepie laten ruiken. Jij kunt dit!’’, was het eerste wat ik tegen haar zei.
De dagen na de bevalling
De verpleegkundigen hadden ons uitgebreid verteld over hun familiekamer. In deze kamer kon de couveuse staan en mochten wij als gezin slapen. Hierdoor werden we zoveel mogelijk betrokken bij haar zorg. We konden hier 3 keer 24 uur slapen. Daarna was het elke dag afwachten of er een ander gezin zou zijn die er gebruik van wilde maken. Wij hadden het geluk dat er niemand de familiekamer op wilde. In totaal heb ik 11 dagen met haar daar gelegen. We werden overal bij betrokken en werden enorm goed verzorgd, zowel Marley als wij.
Toen begon het echt. Ze maakte stappen, zodat thuis steeds dichterbij kwam. Ondanks haar gewicht was ze prematuur. Alle kleine dingen voelde als zo’n enorme stap. Geen CPAP, low-flow, infuus, foto therapie en couveuse meer. Met ieder stapje voelden we zoveel trots. Onze kleine meid was een vechtertje en liet al heel snel weten wat ze niet wilde. Bijna alles heeft ze zelf uitgetrokken. Ze liet zelf zien dat het niet meer nodig was.
Ik besloot naar huis te gaan
Na 11 dagen heb ik de enorm moeilijke keuze gemaakt om zelf toch ook naar huis te gaan. Ik had slapeloze nachten doordat ik continu met haar bezig was. Premature kindjes zijn bekend met brady’s, dit zijn dipjes in de hartslag. En iedere keer als ze onder de norm kwam, begon er een rood lampje te branden. Ik was hier zo op gefixeerd. Er zijn dagen geweest dat ze er zo’n 20 tot 25 per dag had. Over het algemeen kwam ze hier zelf ‘’uit’’, maar soms duurde het te lang en stond er ineens een verpleegkundige in de kamer. Dit alles kostte mij zoveel energie en ik werd hier zo verdrietig van dat ik in overleg met de verpleegkundige en drie huilbuilen verder had besloten toch thuis te gaan slapen. Marley had er immers niks aan dat ik continu zo moe en verdrietig was.
Mijn man begon weer met werk
De eerste nacht thuis heb ik zo goed geslapen dat ik me ook direct schuldig voelde. Maar gelukkig zag ook Mark dat dit me veel beter deed. Sinds die dag ben ik elke dag zo’n 3 a 4 keer heen en weer gereden naar het ziekenhuis om er voor haar te zijn. Mark ging weer werken. Wel in de buurt (vrachtwagenchauffeur), zodat hij er snel was als er iets aan de hand was. Hij wilde veel liever thuis zijn als we als gezin naar huis mochten, en hier was ik het volledig mee eens. Elke avond deden we samen de voeding in het ziekenhuis en konden we er samen voor haar zijn.
Door dat de brady’s bleven, kreeg Marley coffeïne toegediend. De verpleegkundige zei dat het een soort boost was, zoals een kop koffie voor ons. Hierdoor zouden de brady’s minder worden. Als ze er 48 uur geen één had gehad, was ze weer een stap verder en mocht ze van de monitor af. Voor ons gevoel was dit de grootste stap die we moesten zetten, verder ging ze al goed vooruit en dronk ze steeds meer zelf uit de fles en minder via de sonde.
Marley mocht van de monitor af
Zaterdagavond om 23:00 uur zou ze 48 uur zonder brady’s door zijn gekomen. We bleven kijken via de babycam hoe ze het deed. Alsof ze het voelde was ze van 22:00 tot 23:00 uur klaar wakker. Alsof ze het wist: ‘’Als ik wakker blijf gaat het goed’’. En ja hoor, ik belde om 23:00 uur naar de afdeling. De verpleegkundige leefde zo met ons mee: ‘’Ze is van de monitor af! Heb je me niet zien zwaaien?’’. Oh, wat waren we blij, weer een stap dichter bij onze thuiskomst als gezin. Nu was de laatste stap dat ze de fles volledig zelf leeg dronk.
De sonde was weg
Iedere dag keken we ’s ochtends op de babycam hoe ze er bij lag. Mark was me te vroeg af en belde vanuit het werk: ‘’Lief, heb je al gekeken op de cam?’’. ‘’Nee, wat dan?’’, antwoordde ik, terwijl ik snel keek. “Shit, ze heeft geen sonde meer! Huh, hoe dan?”, gilde ik. Ik wist niet hoe snel ik me moest klaar maken om naar het ziekenhuis te gaan!
Daar zei de verpleegkundige: ‘’Ja, ja, we hadden afgesproken met haar dat als ze de flessen goed opdronk, ze de sonde er zelf uit mocht halen. En ja hoor, mevrouw was er klaar mee. Ze heeft hem er zelf uitgetrokken vanmorgen. We gaan hem er ook niet meer in doen. Ze moet het nu echt zelf doen’’. Oooohh, wauw, onze eigenwijze dochter was er klaar mee. Diezelfde middag hadden we een gesprek met de kinderarts. Als ze het zo goed bleef doen, mochten we haar die donderdag mee naar huis nemen en dat zonder sonde! Wat waren we blij.
Eindelijk, naar huis
We mochten die week nog 1 keer ‘’inroomen’’, dus als gezin op de afdeling slapen om te ‘’oefenen’’. Als we dan nog ergens tegen aan liepen, konden we vragen stellen aan de verpleegkundige. Deze nacht ging erg goed. Donderdag 4 maart mochten we dan eindelijk met z’n drieën als gezin naar huis na 3.5 week.
Wat een rollercoaster was dit. Ondanks alles kijken we er enorm goed op terug. De goede zorgen van het ziekenhuis voor haar en voor ons. Ook de goede begeleiding na thuiskomst was fijn. De lijntjes zijn heel kort en we kunnen altijd bellen met vragen.
Het was een heftige tijd
Ondertussen is onze dochter 4 maanden en doet ze het enorm goed. We zijn gelukkig met z’n drieën en kijken vol trots terug op de afgelopen tijd. Wat ik wel heb geleerd is dat zo’n gebeurtenis niet niks is en het heel lastig is om uit te leggen aan mensen die dit niet hebben gemaakt. Iedereen bedoelt het goed, maar begrijpen is iets anders. Ik heb veel gehad aan een vriendin die hetzelfde heeft meegemaakt. Daardoor besef ik me dat het goed is dat er over gesproken wordt. En het niet erg is om soms nog verdrietig te zijn. Ik hoop dat ik dat andere mensen ook kan meegeven.
JODY
