Meike is 30 weken zwanger en heeft pijnlijke gesprekken

Het ligt niet aan jou, het ligt aan mij

Het is vooral het enorme wachten. Wachten tot de 38 of 39 weken en daarmee wachten tot ik weet of dit meisje de geboorte gaat overleven. Ik denk dat ik dat nog het meest zware van allemaal vind. Het gevoel alsof ik op het wachtbankje zit, in afwachting of ik nog een dochter moet gaan begraven.

Nu ben ik al redelijk ongeduldig aangelegd en is wachten al niet mijn sterkste punt… Maar 2 zwangerschappen achter elkaar, zonder de beloning van een levend kind, is wel echt teveel van het goede. En natuurlijk moet ik er gelijk bij zeggen: Nu niet zwanger zijn geweest, zou nog veel erger zijn. Ik ga je meenemen in waarom het zwanger zijn zo zwaar is. Daarvoor neem ik je mee in mijn belevingswereld, die gewoon anders is dan van anderen. Ik vind dus niet dat anderen het fout doen, want het is menselijk om te vergelijken. Sterker nog, ik zal het zelf ook regelmatig doen. Maar hierbij dus even een verhaaltje over de minder zonnige kant van het zwanger zijn na verlies. Om je proberen inzicht te geven in wat er dan zo zwaar aan is of wat het zo moeilijk maakt. En wederom: Ik heb liever dat je het probeert, dan helemaal niet. Ik hoop alleen dat je hiermee ook begrijpt waarom ik soms stil val, snel van onderwerp verander of onhandig reageer. Het ligt niet aan jou, het ligt aan mij.

Vermoeiende gesprekken

Mensen lijken soms te vergeten dat ik al een keer zwanger ben geweest, opzich nog niet eens heel lang geleden. Vaak recenter dan mensen die zelf een vergelijking maken naar hun eigen zwangerschap.

In het eerste trimester: ‘Hoe voel je je?’. Ik: ‘Extreem moe. Het is echt een psychische vermoeidheid gecombineerd met spanning die ik niet herken’. Ander: ‘Ohhhh, maar dat had ik ook, typisch 1e trimester kwaaltje. Dat gaat waarschijnlijk wel over in het 2e trimester’.

In het tweede trimester: ‘Ohhh zit je al in het 2e trimester? Nou dan is de leuke tijd nu wel aangebroken met de kwaaltjes uit het 1e trimester achter je’.

Ik ga niet alle vergelijkingen, tips of wat dan ook noemen die mensen als reactie geven als ik antwoord hoe het met me gaat. Het zijn vermoeiende gesprekken. Na 4 maanden opnieuw zwanger zijn na een voldragen zwangerschap is al niet te vergelijken met een andere zwangerschap qua lichamelijke belasting. Vanaf 6 weken kreeg ik al last van mijn bekken, vervolgens een beknelde zenuw waardoor het constant voelde alsof ik door een wesp werd gestoken op mijn huid. Het advies om elke 2 uur 10 minuten te gaan liggen vanwege pijn aan mijn stuitje en bekken. Rust… Net nu ik een overlevingsritme had gevonden van 3x per week sporten, werken, wandelen en het weekend doorkomen, om zo mijn tijd uit te zitten. Weer een deel waar ik geen controle over kan houden.

Vergelijk mijn zwangerschap niet met andere zwangerschappen

Vergelijkingen met andere zwangerschappen zijn moeilijk. Mijn 1e trimester vermoeidheid nu was niet hetzelfde als de 1e trimester vermoeidheid bij Nola. Het verdriet, trauma en rouw maakt alles compleet anders. Mensen die denken dat ik weer 9 maanden nodig heb om klaar te zijn voor dit tweede meisje…? Nee! Ik was al klaar, ik ben al moeder, ons huis is al klaar. Als het kon zou ik het liefste in coma worden gebracht tot eind augustus: ik heb geen tijd meer nodig om te wennen aan het idee van een baby.

Mensen lijken soms te vergeten dat ik al een volledige zwangerschap achter de rug heb. Mensen lijken soms te vergeten dat er al een kind is: ‘Als er straks een baby is’. Nee! Nola is of was er al, er is al een baby!

Mensen lijken soms te vergeten dat het niet hebben van een levend kind betekent dat je alle post natale kwaaltjes er ook gewoon bij krijgt. Het is niet zo dat de natuur denkt: Oh jouw kind is dood? Nou dan blijft dat haaruitval je wel gewoon bespaard!

Vergelijkingsverhalen zijn pijnlijk

Tips of vergelijkingsverhalen, vaak zijn ze al irritant, maar nu zijn ze helemaal pijnlijk of confronterend. Tenzij jouw kind ook dood is, dan kunnen we zwangerschappen vergelijken. Verder is mijn zwangerschap namelijk niet te vergelijken met een normale zwangerschap en voelt het al helemaal niet veilig om daar al keuvelend over te spreken. Dat maakt het moeilijk, want ik begrijp dat het zo logisch is om te doen, maar ook op dit vlak is alles anders. Mijn associatie met elk punt in de zwangerschap is anders en al helemaal rondom de geboorte.

Ik heb zelfs geen rust in de nacht

De enge dromen die zo typerend zijn bij de 20+ weken? Ja, die had heb ik weer. Maar ze zijn niet te vergelijken met de dromen die ik had bij Nola. Bijna elke nacht word ik wel omsingeld door terroristen, terwijl ik opgesloten zit in een soort schoolgebouw, die iedereen afschieten of in brand steken. Mezelf proberen te verstoppen om niet te worden afgeknald. Of een van de ergste herhaaldelijke dromen; Vast zitten op een vakantieresort met mensen die allemaal maar bleven zeggen: ‘Oh, ja ik begrijp het. Ik heb ook een miskraam meegemaakt’… De frustratie en machteloosheid van het niet weg kunnen lopen of ontwaken. Dat is zelfs in de nacht je rust niet vinden.

Het voelt onveilig om over de bevalling te praten

En nu, nog een paar dagen aftellen tot het 3e trimester van start gaat… De vergelijkingen of tips over de bevalling of als ze er straks is. Het voelt niet veilig om het erover te hebben. Mensen lijken het gewoon straal te vergeten. Zo lag ik van de week bij de osteopaat waarbij ze vraagt hoe het met mij gaat. We hebben het over mensen en opmerkingen over mijn zwangerschap en hoe moeilijk dat kan zijn, omdat ik me gewoon geen houding weet te geven en mij onveilig voel. Dat mensen soms maar beter niets kunnen zeggen over de zwangerschap, of misschien enkel alsof het iets plastisch is. Enkel in een 1 op 1 of veilige omgeving met mensen die ik ken en bij mensen de situatie kennen, durf ik het er wel over te hebben. In een groep, of als ik word overvallen door een nonchalante vraag heb ik de neiging om mij terug te trekken. Als een hert dat in de koplampen kijkt, verstard en verschrikt niet wetend wat ik moet antwoorden. Zo vertelde ik haar dat ik tot de conclusie was gekomen dat mensen het vooral maar niet te nonchalant over zwangerschapsdingen moesten hebben of me overvallen met verhalen over de geboorte of rondom deze extreem moeilijke periode.

Ik kan geen vergelijkingen aan

Nog geen 10 minuten later is de behandeling van start en is ze bezig op mijn buik. Het kleine meisje reageert ondertussen flink op haar aanrakingen. Waarop ze stralend vertelt: ‘Zo bijzonder vind ik dat he! Toen mijn beste vriendin hoogzwanger was heb ik haar nog behandeld en voelde ik haar kindje ook zo bewegen en de dag erna was ze geboren en had ik haar ineens in het echt vast! Zo mooi, dat zo’n kindje dan eerst in de buik zit en je dan erna ineens kennis ermee maakt!’ Als verstard lig ik op die bank. Ik word gelijk terug geslingerd naar het eerste moment dat ik Nola zag, op de NICU onder de draadjes en plakkertjes. Met nog het gevoel alsof ze in mijn buik zat. Ik kan geen vergelijkingen aan. Mijn ervaring is gewoon niet te vergelijken met wat normale mensen hebben als associatie. Voor mij is het dus ook niet leuk of fijn om het erover te hebben. Als een geschrokken konijntje lig ik op de bank, kaken op elkaar en maar een beetje glazig mee lachend.

Twee weken geleden gingen wij met het vliegtuig op vakantie. Het leek wel een zwangeren invasie. Het enige wat ik mij afvraag op zo’n moment is of er nog andere zwangeren in het vliegtuig ook al een onzichtbaar kind met zich mee hebben. Zou er nog iemand zijn waarvan iedereen denkt dat ze voor de eerste keer blij en zwanger zijn of is er nog iemand die ook het liefste wil schreeuwen dat het niet haar eerste is? De vakantie was heerlijk, absoluut waar. Maar zelfs een weekje Griekenland beleef ik met het gevoel van: Was de vakantie maar voorbij, want dan is er tenminste weer een week verstreken.

Ik wil me afschermen van de buitenwereld

Ik krijg steeds meer de neiging om mij terug te trekken, mij af te schermen voor de buitenwereld. En nu hoor ik een aantal van jullie denken: ‘Ohhhh maar dat had ik ook. Dat is heel normaal in het derde trimester! Typisch gevalletje van nesteldrang!’ Nee, nee, nee! Ik heb niks meer te nestelen. Ikzelf incluis mijn huis en dergelijke zijn allang op orde en klaar voor een levend kind. Het is de neiging om me af te sluiten voor de buitenwereld waarin ik voor mijn gevoel elk moment kan worden overvallen met adviezen, vergelijkingsverhalen of erger. Het is het doodmoe worden van dat eeuwige mantra: ‘Iemand bedoelt het goed… Iemand bedoelt het goed…’ En nee, ik denk niet dat het raar is als jij ook geneigd bent dit te doen. Ik probeer enkel aan te geven dat mijn belevingswereld zo haaks staat op deze van een “normaal” persoon.

Het doet pijn als iemand zegt dat de bevalling niet zo leuk was

Mijn wens voor een normale bevalling is gigantisch. Maar ook hier ligt de kans op een vergelijkingsverhaal op de loer. Het doet pijn als iemand lacherig zegt dat zij na de geboorte zei: ‘Nou, ik zei:’ dit doe ik nooit meer hoor!’ Het doet pijn als iemand het bagatelliseert met: ‘Nou, zo leuk vond ik het niet hoor!’ Voor een onderwerp waarbij het bij mij nog maar de vraag is of ik het mag proberen, laat staan of het gaat lukken. De wens is zo ontzettend groot. Daarbij heb ik geen enkel lotgenootje ooit horen zeggen na de bevalling van een dood kind: ‘Nou, dit doe ik niet nog een keer hoor!’ Zo ken ik een lotgenootje die, vanwege volledige placenta loslating en extreem bloedverlies bij haarzelf, moest bevallen van haar reeds overleden zoon. Via de natuurlijke weg, omdat ze al teveel bloed verloor om nog over te kunnen gaan tot een keizersnede. Ze bleef bloed verliezen tijdens de bevalling, dus ze kreeg aan de lopende band bloedtransfusies om vervolgens ook nog eens haar overleden zoon, die niet meer meewerkt, uit haar lichaam te krijgen. Een aantal dagen intensive care voor haarzelf als toetje, had ze zelfs bijna de uitvaart van haar zoon gemist. Ook zij is weer zwanger. Hoor je haar zeggen dat ze het niet nog een keer zou doen? Nee.

Moeilijke data

Het zijn de steeds moeilijkere 1e keer data die nu komen. Een paar weken geleden met mijn verjaardag, toen ik vorig jaar zo blij een zwangerschapsshoot van Farley cadeau had gekregen. 26 juni mijn verlofdatum vorig jaar. 25 juli de uitgerekende datum en als hoogtepunt 28 juli; de geboortedag van Nola. Ik voel de spanning al opbouwen als ik een afspraak plan in mijn agenda in deze maanden omdat het mij ineens overvalt die datum te zien. Dat kan al in iets heel kleins zitten zoals haar geboortedag als THT op een pak melk en daar volledig van ondersteboven door zijn.

Ik weet niet hoe het met me gaat

Ik krijg steeds meer de neiging om mij terug te trekken. De constante vraag hoe het met mij gaat, een vraag die ik nog steeds veel te moeilijk vind. Ondanks de opbouwende spanning houd ik mijzelf nog staande met slapen, eten, werken en nog proberen te bewegen. Vergeet ik daaromheen heel veel; sociale contacten waar ik steeds minder aan toe kom of vergeet te reageren. De prijs voor de minst attente persoon gaat naar… Moi! En nou hoor ik je al denken. Dus bij deze: Nee, dit is geen typisch gevalletje van zwangerschapsdementie. Ik sta vol op standje overlevingsmodus.

Hou vol en heb geduld met me.

MEIKE