“En ma”, zegt Wessel, “als het kindje* geboren is, moet je ons wèl feliciteren

Deze blog is van de oma van sterrenkindje Elias. Mama Lieke zelf heeft ook een blogreeks geschreven over Elias*. Deze staat hieronder.

Deel 1: De gynaecoloog kan het hartje van ons voldragen kindje niet vinden

Deel 2: Ik heb zoveel gehuild, dat het letterlijk pijn doet

Deel 3: Het is onmenselijk om afscheid te nemen van ons kindje Elias

De avond ervoor

In de avond brengen Wessel en Lieke de kinderen. Elin en Dex blijven slapen. Wessel en Lieke doen samen de laatste voorbereidingen en gaan slapen. Morgen belooft een spannende dag te worden. Zij gaan naar het ziekenhuis om aan de inleiding van de bevalling te beginnen. Dinsdag of woensdag zal hun derde kindje geboren gaan worden.

Opa is in paniek

De volgende dag worden opa en ik al op tijd wakker van de twee kinderen. Heerlijk kruipen zij bij ons in het bed. Wij sturen een filmpje naar papa en mama met de tekst: “Succes papa en mama .Jullie zullen snel met zijn vijfjes zijn”. Wij eten samen en opa gaat werken. Ik speel wat met de kinderen en vervolgens ga ik wandelen. Ik heb de dubbele wagen mee. Het is niet zo ver, maar mocht er wat zijn, dan kan ik ze in de wagen zetten en ben ik snel weer thuis. Elin zit in de wagen en Dex loopt op zijn gemakje naast mij. Dan zie ik opa met zijn bus voorbij rijden. Hij stopt, roept en zwaait wat, maar ik weet niet waarom. Ik denk dat hij iets vergeten is of iets op moet halen thuis of bij de loods. Ik loop door. “Als er wat is dan zal hij wel bellen of appen”, schoot er door mijn hoofd. Ik denk helemaal niet aan Wessel en Lieke. Die zijn namelijk nog niet lang weg naar het ziekenhuis. 

Het is helemaal mis

Dan hoor ik Dex opa roepen. Opa komt er aan. “Wat kom jij nu doen? Waarom ben je vergeten een jas aan te doen?”, zeg ik. Ik zie dat hij het koud heeft. “Wessel heeft gebeld. Er is geen hartslag. Het kindje is overleden”, antwoordt opa. Mijn god, het zal toch niet waar zijn. Wat beduusd lopen we naar door naar onze jongste dochter. Daar is ook onze oudste dochter. Zij is ook door Wessel gebeld. Beiden kijken beduusd. “Wat nu?! Wachten?! Misschien, mogelijk en hopelijk hebben ze het hartstikke mis in het ziekenhuis”, zeg ik hardop. Mijn oudste dochter kijkt naar mij, knikt en zegt: “Nee mam, het is echt foute boel”. Het enige wat wij kunnen doen is wachten, wetende dat het ècht is mis.

Wij knuffelen de kleine van onze jongste dochter. Hij is twee maanden oud. Het is een heerlijk warm mannetje. Hij moppert en huilt een beetje. Van ons mag hij zo hard huilen als hij wil. Wat confronterend. Lieke en onze jongste dochter zijn samen zwanger geweest en hebben plannen gemaakt om samen leuke dingen met de kleintjes te gaan doen.

We kunnen niets meer dan wachten

Om 11:07 uur krijg ik een appje van de andere oma. “Hoe is het daar? We zijn in een nachtmerrie verzeild geraakt. Wat een diepe ellende”. Ik stuur terug: “Ja, inderdaad. Wij zijn bij mijn jongste dochter. Pffff, we kunnen niets. Verschrikkelijk”. De andere oma antwoordt: “Dit was het laatste wat we hadden verwacht. We kunnen er alleen maar voor hun zijn. Nu maar afwachten”. We worden door Wessel op de hoogte gehouden. De eerste keer dat hij belt, vertelt hij dat ze Lieke gaan inleiden. Het kindje zal vandaag of morgen geboren worden. Ze hebben een mooie kamer en er wordt goed voor Lieke gezorgd.

Ik ben ontzettend bezorgd

De tweede keer dat hij belt gaf hij aan dat Lieke aan het bevallen is. Het ziekenhuis heeft aangegeven dat Wessel en Lieke al na moeten gaan denken over de uitvaart. Na de bevalling is hier weinig tijd voor. Wessel geeft aan dat het een bizarre dag is. Ze zijn heel nieuwsgierig wat het geslacht van hun kindje is en hoe hij of zij er uit zal zien. “En ma”, zegt Wessel, “als het kindje geboren is, moet je ons ook feliciteren. Wij krijgen er namelijk wel een kindje bij.”

Bezorgd ben ik. Heel erg bezorgd. Ongerust ook om Lieke zelf. Als het met haar maar goed gaat en er geen complicaties bij komen. De tijd kruipt voorbij. Wachten duurt zo ontzettend lang. Ondertussen heeft Wessel de situatie meerdere keren gedeeld. Iedereen is er kapot van. Wessel belt weer. Lieke heeft een ruggenprik gekregen. Daarvoor moest ze naar de OK. Lieke wil zo weinig mogelijk pijn voelen. Op weg naar de OK blijkt wel dat heel veel collega’s het al weten. Een aantal mensen met een witte jas geven een knikje als Wessel en Lieke voorbij komen. Een moment voor Wessel en Lieke waarin ze begrijpen dat deze situatie voor ieder aangrijpend is en dat zij allemaal meeleven. 

De stilgeboorte

Om 16:36 uur breken de vliezen van Lieke. Gelukkig. Het zal niet lang meer gaan duren. Om 18:07 uur wordt na een toch nog heftige bevalling het kindje geboren. Hij ligt warm, maar stil op Lieke haar buik. Veel verdriet, maar ook trots. Er worden foto’s gemaakt. Wessel kleedt hem aan. Een mooi ventje maar stil.

Wessel belt en vertelt dat ze een zoon hebben gekregen en dat hij Elias heet. Geluk en verdriet smelten samen. Onvoorstelbaar. Wij feliciteren hem. Hij geeft aan dat als alles goed gaat met Lieke, ze zo snel mogelijk naar huis willen en dat ze Elias meenemen. Even later belt hij nogmaals naar opa. Of hij de ramen van de slaapkamer open kan zetten, zodat het kamertje af kan koelen. Ook vraagt hij of we nog koelelementen hebben. Deze kunnen ze dan tegen Elias aanleggen. Praktisch, maar deze belangrijke dingen moeten gebeuren. Opa Marco gaat de ramen open zetten en onze schoonzoon van onze oudste dochter gaat in onze diepvries naar koelelementen zoeken.

Wij zitten met onze familie met spanning te wachten. Opa en ik kunnen niet wachten om Elias te zien. De beiden partners van onze dochters gaan buiten een sigaret roken. Zij voelen de spanning. Gaan zij straks ook kijken? Onze schoonzoon die net zelf twee maanden vader is en onze andere schoonzoon weten niet weet wat hun te wachten staat. Toch durven zij het aan om te gaan kijken. Er wordt afgesproken dat opa, onze twee dochters en ik eerst gaan kijken. De kinderen liggen namelijk bij ons op bed.

We mogen naar Elias* komen kijken

We horen de voordeur dichtslaan. Lieke en Wessel zijn thuis. We wonen naast elkaar. Niet veel later krijgen we een berichtje dat we mogen komen kijken. Vol spanning gaan we er naartoe. In het perfecte kamertje ligt een perfect baby’tje, maar stil. Te stil. Hij heeft een mooi nieuw pakje aan en een mutsje op. Okergeel met witte letters. Op het pakje staat ‘hello new day’. We kunnen er naar blijven kijken. Wel een flinkerd hoor. We halen even de dekentjes weg. Zo kunnen we hem helemaal zien. Wat een prachtig ventje. Stevige knuisjes heeft hij ook. Opa raakt hem aan. Wij zijn supertrots en huilen hard. Sinds 4 februari 2021 is er bij zowel opa als oma een plekje in het hart wat altijd huilt. Maar we zijn ook trots dat we Elias hebben mogen vasthouden en knuffelen.