Deel 1: Ondanks het vreselijke nieuws bij de echo, zetten we de zwangerschap door
Wat doe je, als je zulk slecht nieuws hebt gekregen? Hoe ga je verder, wetende dat je misschien afscheid moet nemen van het kindje in je buik? Zoals eerder geschreven, is ons geloof onze houvast. Het gaf ons hoop, ook al leek de situatie hopeloos. Het gaf ons rust, terwijl we ons midden in een storm bevonden.
Het hartje klopte nog
De afspraak voor de 20-wekenecho stond, maar tussendoor had ik controles bij de verloskundigenpraktijk in de buurt. Hier kozen we voor, omdat ze ons ook begeleid hadden tijdens de zwangerschap van Noah. Het voelde heel vertrouwd en ze leefden daar erg met ons mee. Bijna elke afspraak werd er een echo gemaakt, wat heel waardevol was voor ons. Toch was het elke keer heel spannend en viel er een last van onze schouders als we haar hartje zagen kloppen. Nu we niet wisten hoelang dit kindje bij ons mocht blijven, wilden we zo snel mogelijk het geslacht weten. We wilden ons kleintje een naam geven, een stuk erkenning: jij hoort er helemaal bij! Met 15 weken hadden we weer een echo. De verloskundige kon alleen niet met 100% zekerheid zeggen wat het geslacht was, al dacht ze een meisje. De week erna zou haar collega, die ons het slechte nieuws had gegeven, weer een kijkje nemen.
Ik had een meisje in mijn buik
Een week later was het zover. Het kostte wat tijd en moeite, want ons kleintje lag er heel eigenwijs bij, maar toen kregen we het te horen: het bleek een meisje! De verloskundige die ons eerst slecht nieuws moest geven, mocht nu leuk nieuws brengen. We gaven haar meteen haar naam, terwijl we haar nog zagen op het scherm. Loïs Jedidja. De verloskundige wist als eerste haar naam, maar al snel wisten onze families en vrienden het ook. Ze kon bij haar naam genoemd worden. Onze kleine dochter.
De 20-wekenecho bevestigde foute boel
De weken erna leefden we toe naar de 20-wekenecho in het WKZ. In die tijd waren we ook bezig met de 24-wekengrens. De termijn waarop je een officiële uitvaart moet regelen als een kindje overlijdt. Ergens voelde dit wrang, alsof ze pas echt meetelde vanaf die termijn. Loïs was voor ons vanaf het begin net zo kostbaar als met 24 weken.
De 20 weken echo was daar. Tijdens de echo werd eigenlijk alleen maar bevestigd wat ze eerder dachten te zien. Foute boel dus… Ook hadden ze hun vraagtekens bij de verbinding van haar hart naar haar longen en was het de vraag of ze überhaupt buiten mijn buik zou kunnen leven. Opnieuw verslagen zaten we met de gynaecoloog om tafel. Er waren nog twee mensen bij, die blijkbaar nog een gesprek met ons moesten voeren. Ik denk een maatschappelijk werker en een stagiaire. De gynaecoloog ging weg en we begonnen te praten. Als snel kwamen de volgende woorden: ‘Weet dat jullie nog voor de 24-weken grens zitten hè.’ Ik knikte, maar toen realiseerde ik me dat hij het niet over een uitvaart had. We hadden net onze prachtige dochter gezien, we zagen hoe heerlijk ze aan het bewegen was en waren daar ook van aan het genieten met de echoscopiste. En even later herinnert iemand er ons aan dat we nu vrij de keuze nog mochten maken om ermee te stoppen. Om de keuze te maken de zwangerschap te beëindigen. Ik werd misselijk en wilde alleen nog maar naar huis. We vertelden nog een keer dat we de zwangerschap wilden uitdragen en vrij snel daarna zijn we weg gegaan. Ik had trouwens niks tegen degene die dit zei, hij was ook maar ‘gewoon’ zijn werk. Hij wist misschien ook niet dat we dit al duidelijk hadden aangegeven.
30 weken
Met 30 weken zouden we weer een echo hebben in het WKZ en dan zou er een afspraak worden gemaakt voor een vruchtwaterpunctie. Als ze namelijk geen trisomie 18 zou hebben, was er misschien de mogelijkheid dat ze aan haar hart geopereerd kon worden. De punctie zouden we dus alleen doen om haar een zo goed mogelijke kans te geven. De vraag was natuurlijk of ik de 30 weken zou halen.
Het stukje zwangerschapsbeëindiging vonden wij erg moeilijk. Veel mensen kijken er misschien anders tegenaan, daar wil ik mij verder niet over uitspreken, dat is ieders gevoel en mening. Ik ken namelijk ook stellen die de zwangerschap wel hebben beëindigd, omdat hun kindje moest lijden in de buik. Wij hadden nog het ‘geluk’ dat Loïs het goed had bij mij, anders hadden we misschien wel andere keuzes gemaakt. Hopelijk zullen we dat nooit weten. Het gekke blijft toch wel dat we regelmatig hebben moeten uitleggen waarom we de zwangerschap uitdroegen. Dit is iets wat ik ergens nog steeds niet vind kloppen. Ik snap best dat we tot de paar procent stellen horen die doorgaat met de zwangerschap na zulk nieuws, maar is het niet krom dat we regelmatig moesten uitleggen waarom we onze dochter bij ons wilden houden zolang we konden? Ik vind van wel, en zeker aangezien er ook nog steeds een kans was dat ze wel bij ons zou kunnen blijven. Onze mooie Loïs.
Lees HIER het vervolg.
ROZEMARIJN
