De dag voor mijn inleiding had ik een telefonische afspraak met de gyneacoloog. Hij vroeg ons naar onze beslissing: wel of niet inleiden. Wij hadden gekozen voor wel inleiden en diezelfde dag kon ik terecht voor het plaatsen van een ballonnetje. Deze viel na het plaatsen er direct uit. Wij mochten weer naar huis en werden de volgende ochtend weer verwacht op de verloskamers.
Wat spannend: de start van de inleiding
Die nacht sliep ik slecht. Om 5:00 was ik klaarwakker. Anderhalf uur later zou het beginnen. Ik checkte of we alles hadden ingepakt en met goede moed verlieten wij ons huis voor het laatst met een baby in mijn buik. De middag ervoor zat ik op 2 cm ontsluiting en na de CTG bij aankomst werd mijn ontsluiting nog een keer gecheckt: 3 cm met een ietwat verstreken baarmoedermond. We konden beginnen! Ze prikten 4 keer het infuus mis, maar ik kon dat gelukkig goed wegademen, zodat mijn lichaam niet op spanning stond. Nadat het infuus met synthetische oxytocine was aangesloten, werden mijn vliezen gebroken. Dit was om 8:30.
Het kraantje van het infuus stond niet open…
Ik zat aan het CTG-apparaat, maar ik kon wel op de bevalbal zitten naast het bed. Mijn vriend en ik deden een aantal spelletjes UNO en keken wat filmpjes online, terwijl het ziekenhuispersoneel om het half uur binnen kwam om het infuus hoger te zetten. “Er is nog geen activiteit te zien”. Om 11:15 zag mijn vriend (IC-verpleegkundige) dat het infuus wel aanstond, maar het kraantje niet open. Dus belden we de verpleegster om het te melden. Het kraantje werd opengedraaid en het infuus begon te lopen, maar de dosis werd niet teruggedraaid. Eerlijk gezegd konden we wel lachen om het gepruts. Het paste precies in het plaatje dat al werd gevormd sinds mijn eerste ziekenhuisopname.
Van rugweeën naar buikweeën
Om 12:00 begonnen de weeën, maar ik kon tussendoor nog steeds UNO spelen. Een uur later was dat anders en zat ik te wiegen op de bevalbal en sloot ik mezelf helemaal af van de buitenwereld. Om half 3 werd ik weer gecontroleerd en moest ik van m’n handen en knieën naar m’n rug. Ik had al die tijd rugweeën. Op deze manier kon mijn vriend tegendruk geven en dat was heel fijn. Daardoor waren de weeën dragelijk. Maar op mijn rug verplaatsten de weeën naar mijn buik en dat vond ik totaal niet prettig. Ik zat op 5 cm. Toen de arts de CTG weer goed had gepositioneerd leunde ik weer over de bedrand. Mijn heupen wiegden, ik visualiseerde en mijn vriend heeft zijn onderarmen en polsen hard laten werken.
Mijn vriend en ik deden het echt samen
De tijd vloog voorbij. Elke wee kwam op, werd even intens en zwakte daarna weer af. Ik was bezig met mijn lichaam, mijn kracht en mijn doel: bevallen voordat de dag voorbij was en zonder pijnmedicatie. Ik had vertrouwen in mezelf. Toen volgde het zwaarste moment van de hele bevalling. Ik kreeg een weeën storm. De CTG registreerde mijn zoons hartslag en mijn weeën niet, terwijl ik op mijn knieën zat. Ik moest voor minimaal een half uur op mijn rug om te controleren of hij het nog goed maakte. Dat half uur werd anderhalf uur (al vloog nu ook de tijd voorbij). Wel werden de weeën ondragelijk op mijn rug. Mijn vriend kon geen tegendruk geven en mijn ademhaling schoot soms richting hyperventilatie. Vriendlief begon mij voor het eerst hardop te coachen. Hij telde mijn ademhaling voor me. Zo kon ik me focussen op de golven en hoefde ik alleen te luisteren naar zijn instructies. Ik liet hem nu voor het eerst bewust toe in mijn bubbel en vanaf dat moment hebben we de hele bevalling samengedaan. Hij telde, ik ademde.
Ik overwoog toch een ruggenprik
Na anderhalf uur was ik er klaar me en zei dat hij de verpleging moest bellen. Als ik niks of weinig was opgeschoten qua ontsluiting zou ik een ruggenprik vragen. Het was geen probleem dat ik mijn idee van pijnstilling aanpaste. Als het nog heel veel langer zou duren, zou ik het namelijk niet vol kunnen houden en zou ik niet kunnen genieten van de rest van de bevalling. De verpleging kwam binnen voordat mijn vriend op de bel had gedrukt. Ze kwam mijn infuus terugdraaien door de hoeveelheid weeën die zij zagen op hun scherm. Na anderhalf uur pas! Ze keek daarna naar me en vroeg: “Was dat een perswee?”. “Hoe moet ik weten wat een perswee is”, dacht ik bij mezelf. Ik had mezelf helemaal overgegeven aan de weeën en was totaal niet bezig of deze nu anders aanvoelden. Ze bleef nog een wee wachten en belde toen direct de arts. Hij moest nu komen want ik had persweeën.
Ik moest stoppen met persen
De gynaecoloog kwam binnen gehaast met een coassistent (dat vond ik prima, diegene moet het ook leren) en ging aan het uiteinde van mijn bed zitten. Het was kwart over 5 en ik zat op volledige ontsluiting dankzij de weeënstorm. Ik mocht luisteren naar mijn lichaam en persen wanneer mijn lichaam dat aangaf. Na twee keer persen schoot de hartslag van mijn zoon de verkeerde kant op en moest ik even rusten. Makkelijker gezegd dan gedaan, want mijn lichaam duwde zelf mijn baby naar beneden. Ik liet mijn lichaam haar werk doen zonder actief mee te duwen.
Wauw, ik voelde zelf de haartjes van de baby
De arts vroeg mij op een gegeven moment of ik wilde voelen en ze stuurde mijn hand naar beneden. Daar voelde ik de haartjes op zijn hoofd. Het is moeilijk te omschrijven welke emoties toen in mij naar boven kwamen. Trost omdat ik er bijna was. Ongeloof omdat het bijna zo ver was. Liefde omdat het meest bijzondere moment van ons leven binnen handbereik was. Ik raad echt iedereen aan om een keer zelf te voelen. De reis die je nog moet afleggen wordt zo beter gevormd, want een extra zintuig geeft aan dat je dichtbij bent. Al met al duurde de persfase een uur. Er werd mij gezegd dat ik bij de volgende wee niet mee moest persen en even het hoofd moest laten staan. Dit werd verteld, maar dat heb ik niet gehoord. Dus de volgende wee deden mijn lichaam en ik gewoon ons ding en vloog mijn zoon de wereld in.
Mijn vriend knipte de navelstreng door
Hij zette het op een huilen en werd op mijn onderbuik geplaatst. Hij had een hele korte navelstreng en kon niet hoger liggen. De arts bood aan om hem even om hoog te houden, zodat ik hem kon zien, maar dat wees ik af. Ik moest bijkomen, landen en terugkomen in de realiteit. Het was mij gelukt. Ik had een kind gebaard. Mijn lichaam was krachtig en sterk geweest. Nu mocht ze even haar tijd nemen om te rusten voordat het werk weer begon. Na een paar minuten werd de navelstreng doorgeknipt. Liever had ik de navelstreng helemaal laten uitkloppen, maar ik wilde ook graag mijn zoon ontmoeten en mezelf bevrijden van de ongemakkelijke houding. Mijn vriend knipte de dunne navelstreng door en ik kon eindelijk mijn zoon bestuderen.
We zaten in een bubbel
Met zijn drieën vormden we weer een bubbel. Een uur lang lag hij vredig op mijn borst, terwijl de placenta werd geboren en ik werd gehecht. Tijdens dat huid-op-huid moment leegde Toby vijf keer zijn darmen over mij heen en was ik ondertussen zwartgroen van het meconium. Na de vijfde keer ging ik douchen en bleef mijn vriend bij onze zoon die zijn controles kreeg en werd aangekleed. Het personeel vertrok weer, ik ging rusten en vriendlief deed huid-op-huid met Toby en liet familie weten dat hij was geboren.
Ik voelde mezelf ontzettend krachtig
Na een paar uur, midden in de nacht, mochten we naar huis en begon het avontuur als nieuw gezin. Was het een perfecte bevalling? Nee, zeker niet. Ik had me dingen anders voorgesteld en het medisch personeel heeft voldoende blunders gemaakt. Had ik dingen graag anders gezien? Ja, zeker. Hadden er dingen beter gekund? Echt wel. Maar het belangrijkste is dat ik mezelf krachtig heb gevoeld. Mijn lichaam heeft hard gewerkt en ik ben trots. Het voelt niet alsof ik de inleiding heb overleefd zoals veel vrouwen schrijven. Ik heb het ervaren, mezelf laten leiden en zelf de controle weer teruggenomen. Ik heb mezelf voorbereid en vanaf het begin vertrouwen in mezelf gehad. Voor angst was er geen ruimte, alleen maar voor de waarheid, communicatie, liefde en vertrouwen.
LISA
Heel mooi, maar je hebt gewoon geluk gehad dat verder alles goed ging. Vaak met een inleiding is de baby er nog niet aan toe en kunnen er complicaties ontstaan zoals bijv sterrenkijker of ontlasting in vruchtwater. Of de baby is idd nog niet genoeg ingedaald. Je schrijft het alsof elke vrouw een inleiding zo kan ervaren zolang ze maar vertrouwen in zichzelf heeft en zich goed voorbereid. Dat is een beetje een vertekend beeld om eerlijk te zijn. Je hebt geluk gehad.