Esmee is bevallen van Clay met 22 weken. Het dreigt nu weer te gebeuren met haar tweeling met 23 weken. Lees eerst hieronder deel 1, voordat je dit stuk leest.
Deel 1: Onze zoon Clay had een half hartje en werd met 22 weken geboren
“Met zijn drieën gaan wij hopelijk een mooie toekomst tegemoet. Waarbij hopelijk ooit een kindje in onze handen, maar altijd één in ons hart”. Dit waren de laatste zinnen waarmee ik mijn blog eindigende 28 mei 2020. Wat jullie niet wisten en ik stiekem al wel, was dat er een inimini wondertje in mij groeide. Althans dat dacht ik…
Ik wilde écht mijn armen gevuld
Na het overlijden van Clay, kwamen wij na mijn eerste menstruatie al snel voor een keuze te staan. Wel of geen anticonceptie. De vraag was dan ook, of wij klaar waren voor weer een kindje. “Niets liever”, was mijn gevoel. Voor sommige mensen is dat misschien moeilijk te begrijpen, maar als je met letterlijke lege handen staat, is de drang om een kindje te krijgen onwijs sterk. Mijn psycholoog omschreef het als een soort oergevoel. Dit kindje moest er komen. De keuze was dus al snel gemaakt. “We zien het wel. Als mijn lichaam het weer toelaat, ga ik geestelijk de strijd opnieuw aan”, dacht ik. Want om eerlijk te zijn voelde voor mij zwanger zijn na verlies als een strijd. Toen ik zwanger was van Clay zag ik overal ooievaars voordat ik wist dat ik zwanger was. Ik heb toen ook meerdere malen grapjes gemaakt naar mijn man of het een teken zou zijn (later bleek het echt zo).
Overleden Clay gaf een teken
Het was inmiddels half april 2020 en mijn vriend en ik besloten om een stukje te gaan motorrijden. Uiteindelijk zijn we ergens gaan picknicken en al snel kletsten we weer over de heftige periode waar we doorheen gingen. Ik barstte in tranen uit en vroeg me hard op af of ik ooit wel een gezond kindje kon krijgen. Mijn man gebaarde dat ik bij hem moest gaan liggen op het kleedje. Samen tuurden we naar de lucht. Ik werd wat rustiger. Opeens verscheen heel hoog in de wolken een ooievaar. Ik moest drie keer kijken omdat ik het niet kon geloven. Door de eerdere ervaringen met ooievaars, stond de ooievaar voor mij als je een symbool voor Clay. Mijn man zei: “Dat is Clay en hij zegt dat alles goed komt” . Het ging meteen weer kriebelen, zal dit weer een teken zijn? De weken daarna bleef ik ooievaars zien. Het is niet overdreven als ik er misschien wel 15 heb gezien.
En inderdaad, ik was zwanger!
Op 19 april had ik last van wat kwaaltjes en ik wist het meteen: ik ben zwanger. De volgende ochtend heb ik gewacht tot mijn man weg was. Ik heb de test een half uur laten liggen, omdat ik niet durfde te kijken. Het was overduidelijk, hij was knal positief. Voor 1 minuut was ik intens blij. Daarna nam mijn angst en zelfbescherming het meteen over. We vertelden het sneller aan familie en goede vrienden, want ja zwanger zijn na verlies is en blijft moeilijk. Een beetje steun kon ik wel gebruiken. Ik belde de verloskundige (een andere dan bij Clay), want ik wilde graag een vroege echo en kon met 6 weken en een paar dagen terecht.
De spannende echo’s
Stikzenuwachtig en alleen zat ik daar, want ja Corona was om de hoek komen kijken. Maar er zat “wat” in mijn baarmoeder en het had een kloppend hartje. Opgelucht verliet ik de praktijk. Op naar de termijnecho. Ik leefde van echo naar echo en vlak voor de echo bouwde de spanning zich enorm op. “Zal alles wel goed zijn? Leeft het nog?”, schoot er dan door mijn hoofd. Mijn man mocht gelukkig met de termijn echo wel mee en ook deze bleek goed. Vanwege de hartafwijking van Clay hadden wij met 13 weken een GUO in het LUMC. Mogelijk zouden ze dan al kunnen zien of deze baby dezelfde afwijking had.
We kregen bizar nieuws
Met trillende handjes ging ik liggen. Dit was het moment. De echoscopist zet de kop erop. Ze bewoog paar keer heen en weer en haalde de kop eraf. Ze kijkt naar ons en vraagt: “ Uhmm, wat heeft de verloskundige tegen jullie gezegd”? Binnen 10 seconden schoot er van alles door mijn hoofd: “Dit is niet goed. De baby is overleden”. Waarna zij haar zin vervolgt met: “Het zijn er twee”. Het zijn er twee… “Hoe bedoel je?”, vroeg ik, “is het een Siamese tweeling?” “Nee mevrouw, ik zie twee kindjes los van elkaar met allebei een kloppend hartje”. Mijn man kneep mijn hand fijn en stamelde alleen maar “what the f*ck”. “Dan gaan we nu kijken of ze allebei gezond zijn”, vervolgde ze. Dat waren ze gelukkig. Al is heel die echo bijna langs mij heen gegaan door het nieuws.
Een eeneiige tweeling gaf wel veel risico’s
Later gaf ze wel aan dat het uiterst uitzonderlijk was dat ze dit met 12 weken niet hebben gezien bij de verloskundige. We hadden eigenlijk heel veel geluk met deze 13 weken echo anders waren we er pas bij 20 weken achter gekomen. Met alle eventuele gevolgen van dien. Het bleek om een eeneiige tweeling te gaan, waarna ik meteen een shitload aan risico’s over mij heen kreeg. Pff, die wilde ik echt helemaal niet horen. TTS, vroeggeboorte, achterstand in groei en ga maar zo door. Zo werd mijn arsenaal met doemscenario’s en angsten nog even lekker aangevuld. We moesten echt even bijkomen van het nieuws, maar wauw twee baby’s. Het voelde echt als een mega cadeau van Clay. Door de tweelingzwangerschap moesten we elke 2 weken een groeiecho laten maken en bleven we onder behandeling in het LUMC. Ik was nu medisch. Ik was opnieuw extreem misselijk, maar de zwangerschap verliep verder goed. Tot 23 weken en 3 dagen….
Ze konden niets voor mijn baby doen met 23 weken
Na het avondeten kreeg ik wat last van mijn darmen. Toen ik twee keer naar het toilet was geweest, dacht ik dat het wel over moest zijn. Echter bleven de krampen aan houden. Er was 1000 keer tegen mij gezegd dat ik bij elke twijfel langs moest komen. Dus dat deed ik. Ik kreeg weer een echo en een check. Alles zag er prima uit. De gynaecoloog zei: “Alleen nog even je baarmoederhals opmeten”. Deze was verkort, van 4 cm naar 1.3 cm. “Mevrouw, het kan zijn dat u vanavond gaat bevallen en u bent op dit moment 23+3 weken. Dit houdt in dat we helaas niets voor u kunnen doen. Het spijt mij heel erg. We gaan u opnemen en hopen dat u zwanger blijft tot 24 weken, dan zullen we u longrijpers geven en kunt u kiezen voor actieve of passieve opvang”.
Onze tweeling had 50% kans om te overleven
What the F*ck. Ken je die stukjes uit een film waarbij iemand zijn hele leven voorblij flitst vlak voordat hij doodgaat? Dit gebeurde bij mij ook. Pure paniek. Ik zag het helemaal voor me: 3 dode kinderen in 1 jaar tijd. “We krijgen weer een begrafenis. Zie je wel, het kan niet. Ik kan het niet: een gezond kind maken”. Huilend viel ik in mijn man zijn armen. We vroegen wat de kansen waren. “50/50”, werd er gezegd. Daar lag ik weer (twee kamers verderop was ik bevallen van Clay met 22 weken). Ging dit nu weer gebeuren met 23 weken? We hadden onze meisjes al namen gegeven.
“Lieve baby’tjes, hou vol!”
Die nacht heb ik als een gek tegen mijn baby’s gesproken. “Lieve Riff, lieve Jack hou vol! Mama wil jullie niet verliezen. Hou vol, hou vol!” En dat deden ze, dag na dag, week na week. Het kwartje viel de goede kant op. Wel had ik bedrust en dat viel zwaar. Lichtelijk depressief zat ik mijn tijd uit. Mijn Dopler (om naar hun hartjes te luisteren) en Netflix waren mijn beste vrienden. Het was ironisch dat de tweeling met 36 weken moesten worden gehaald met een keizersnede! Bizar.
De geboorte van Riff May en Jackie Rey
Op 3 december 2020 was het zo ver. Om 09.35 en 09.36 uur waren daar Riff May en Jackie Rey, (vernoemd naar hun grote broer Clay Jackson die uitgerekend was in mei). Wat een geluk. Het was onwerkelijkheid. Ze huilden en hadden een hele goede start. Ze mochten bij mij blijven en na 4 dagen waren we alweer thuis. Mijn moeder huilde en zei: “Omg, Esmee, ze leven”. Ja, ze leven. Mijn dochters leven. Waar ik alleen de dood kende, was nu ook leven. Het was heel emotioneel.
Inmiddels zijn de meiden 3 maanden oud. Ze doen het onwijs goed en we genieten echt volop. We zijn een gezin van 5 geworden in 1 jaar en dat was heel heftig. Regelmatig zijn we nog bezig met verwerken. Vorige jaar vroeg ik aan mijn vriend of we ooit nog 100% gelukkig zouden worden. Vorig weekend zei ik tegen mijn vriend dat we aardig in de buurt komen. Ja, we missen en we hebben verdriet, maar in dat verdriet vinden we ook altijd de liefde terug. Want die liefde is er in overvloed, voor al onze kinderen, voor alle 3. Met zijn vijven gaan we hopelijk een mooie toekomst tegemoet met 2 kindjes in onze armen en altijd 1 in ons hart.
ESMEE
