Huh, ik zwanger?!
Ongeveer 4 jaar geleden ontdekte ik dat ik in verwachting was van Nic. We waren blij, maar ook een beetje geschokt. Gezien er in 2014 PCOS bij mij werd geconstateerd, was zwanger worden niet de normaalste zaak van de wereld en na dat onze dochter Mila geboren werd (na een miskraam) dachten we nog wel even tijd nodig te hebben voor een tweede kindje. Op 1 juni 2017 voelde ik mij anders en ik wilde voor alle zekerheid een zwangerschapstest doen, voordat ik weer bij de gynaecoloog aan de bel zou trekken. Eén van de symptomen die ik heb (passend bij de PCOS) is dat ik wél een eisprong heb, maar niet menstrueer. Ik had in een half jaar tijd maar één keer gemenstrueerd en had dus twee keuzes: naar de gynaecoloog gaan óf een test doen. Ik koos voor een test. Ik ging naar de wc, maar gek genoeg was ik niet zenuwachtig. Ik wist eigenlijk al wel wat de test zou zeggen. Plassen, wachten en daar was de uitslag… positief! Yes! Ik was zwanger!
Nu moest ik het Stefan nog vertellen, de vader van Mila en Nick. Hij was iets minder enthousiast. Hij was niet voorbereid op dit nieuws. Gezien zwanger worden lastig was, had hij niet verwacht dat ik meteen zwanger zou zijn na die ene keer dat ik wel gemenstrueerd had. Hij moest er even aan wennen, maar gaande weg de zwangerschap was hij toch wel blij met nog een kindje opkomst.
Ik wilde een inleiding met 38 weken
Bijna de hele zwangerschap verliep soepel, tot ik de 32 weken had behaald en ik last kreeg van behoorlijke bekkeninstabiliteit. Ik ging eerder met verlof, maar met 38 weken was ik het zat. Dit kindje deed mij pijn, schopte mijn ribben blauw en mijn gevoel zei mij dat hij er klaar voor was om ter wereld te komen. Ik ging voor controle naar de verloskundige en stelde de vraag of ik misschien eerder ingeleid kon worden. ik had pijn, kon niet meer slapen door mijn enorme buik en lopen was al helemaal niet van toepassing waardoor anderen meer voor onze dochter zorgden dan ikzelf deed. Ik was op en de bevalling moest nog beginnen. Als klap op de vuurpijl kreeg ik er ook nog voorhoofdsholte ontsteking bij. De verloskundige hoorde mij aan maar zei liever te wachten tot de baby zichzelf meldde, ik ging teleurgesteld en vermoeid naar huis.
Met 39 weken werd ik toch ingeleid
De laatste week ging ik nogmaals op controle en weer vroeg ik of ik alsjeblieft ingeleid kon worden. De verloskundige stuurde mij met 39 weken en 5 dagen door naar de gynaecoloog, eenmaal daar zaten we te wachten in de wachtkamer. Ik werd opgeroepen en al waggelend als een pinguïn liep ik op de gynaecoloog af die meteen zei: ‘Zo dit is wel duidelijk. Zullen we een inleiding plannen?’ Ik werd eindelijk gehoord! ‘Ik plan je in voor maandagochtend. Om 07.00 uur moet je je melden’. Prima! Opgelucht ging ik naar huis, maandagochtend zou het begin van mijn bevalling zijn en met een beetje geluk zouden we hem ‘s middags of ‘s avonds wel in onze armen kunnen sluiten!
Uitstel, uitstel, uitstel
Maandagochtend 07.00 uur, ik meldde me netjes op de verlosafdeling. Mijn kamer was al klaar gemaakt. Eenmaal geïnstalleerd in bed kreeg ik alvast een infuus. Ze zouden terug komen om de zakken aan te sluiten. Inmiddels was het tegen negen uur en een verloskundige vertelde dat ze het erg druk hadden met bevallingen en er een paar spoedgevallen tussendoor waren gekomen, dus dat het nog even ging duren voordat ze mijn bevalling op gang zouden brengen. Ik was toch al in het ziekenhuis en ik lag al in mijn bevallingsbed, ik kon nog wel even wachten. Rond half 11 was het dan zo ver, mijn ontsluiting werd gevoeld, ik had 2 cm dus dat betekende dat mijn vliezen gebroken mochten worden en het infuus werd aangesloten met weeënopwekkers. Tot ongeveer 16.00 uur ‘s middags hield ik het nog wel vol, maar daarna werden de weeën super heftig.
Baby Nick zat klem
Ik kreeg een ruggenprik. De ruggenprik zat scheef en werkte maar voor even. De verloskundige kwam rond half 6 even de ontsluiting voelen. Ik had rechts volledige ontsluiting, maar links nog niet, dus ik mocht eigenlijk niet persen. Helaas lukte dat niet, mijn lichaam werkte uit alle macht om het kind er uit te krijgen en mijn buik begon al te duwen zonder dat ik zelf ook maar iets deed. Na 10 minuten persen was zijn hoofdje er, maar daarna werd het moeilijk. Nick zat klem in het geboortekanaal en kon er niet verder doorkomen. Minuten voelden als uren en angst ontstond toen de verloskundige zei: ‘Hij moet NU komen, anders gaat dit niet goed’. Ik perste nog één keer uit alle macht en daar was hij dan, 4 minuten voor 6 ‘s avonds is onze kleine man geboren.
Nick leek bij de geboorte al anders
Vanaf het eerste contact merkte ik meteen dat Nick anders was maar goed, geen enkel kind is hetzelfde dus we zouden het wel zien. Nick bleef huilen en was moeilijk stil te krijgen. Na even bij mij te hebben gelegen, werd hij gewassen en op de weegschaal gelegd. ‘Geen wonder dat de bevalling zo lastig was’, zei de verloskundige, ‘deze jongeman is 9.5 pond schoon aan de haak’. Ik had al wel zo’n vermoeden. Daarna vertelde ze dat hij ongeveer 57 cm lang was. Ook dat was een behoorlijke verrassing gezien zijn vader en ik beide niet heel erg groot zijn. We moesten blijven, want ik had lichtelijk meconium in het vruchtwater en ze wilden Nick zijn suikerspiegel in de gaten houden gezien hij een flinke baby was. Ik had geen zwangerschapssuiker en de verloskundige bij wie ik onder controle stond had hem dan ook niet zo zwaar geschat. ‘8 pond’, zei ze bij de laatste controle. De volgende ochtend mochten we naar huis. Dat was het begin van een rit die we ons niet konden voorstellen.
Nick huilde 16 uur en gaf zoveel voeding terug
De eerste week thuis was een drama. De borstvoeding kwam niet op gang, dus na 5 dagen maar over op de fles. Nick huilde veel en had constant ‘honger’. Naarmate de weken verstreken werd alles nog lastiger. Nick huilde bijna de halve dag. Ik besloot dan te gaan wandelen. Dat hielp even, maar zodra de kinderwagen stil stond, huilde hij alweer. ‘s Nachts was het nog erger. Ik probeerde een ritme te creëren met hem, maar alles wat bij onze dochter prima werkte, hielp bij Nick niet. Nick huilde 16 uur per dag, gaf halve flessen voeding terug en was 6 tot 8 keer per nacht wakker. Ik trok aan de bel bij het consultatiebureau, maar kreeg daar geen gehoor. ‘Het ene kind is het andere niet en baby’s huilen nou eenmaal’, kreeg ik te horen. Ik ging op zoek naar andere oplossingen maar na van alles te hebben geprobeerd, leek het wel alsof niets hielp.
De tijd brak aan dat Nick potjes en wat gepureerde hapjes van tafel mocht eten. Hij had aan niets van dat alles behoefte en zeker niet als er nog wat stukjes in zaten. Na één jaar at hij uiteindelijk de glad gepureerde potjes, een stukje brood, een maisstengel en kreeg hij nog de fles. Vanaf 8 maanden kregen we een doorverwijzing naar de kinderarts in het ziekenhuis, omdat Nick nooit normale ontlasting had gehad. Het was groen van kleur, hij had extreem veel last van buikkrampen, gaf nog steeds halve flessen terug en had vaak uitslag. Na onderzoeken en testen bleek dat hij koemelkeiwit allergie had en mochten we hem overzetten op nutrilon pepti. Vanaf toen ging het iets beter met het eten. Het leek alsof hij minder pijn had. De flessen bleven binnen in plaats van dat hij de helft weer overgaf.
Lees HIER het volgende deel.
MARION
