8 Jaar komt tot een einde, mijn emotionele laatste poging op een kind

We zijn inmiddels 8 jaren verder na het weggooien van de befaamde pilstrip. Vlak voor mijn 32e verjaardag. Giechelend en naïef vertelde ik dit trots aan vriendinnen op het terras die zomer. “Misschien zit ik hier volgend jaar wel met een kinderwagen”, grapte ik nog. Little did I know. Kinderen ‘neem’ je namelijk niet, je krijgt ze. Als je geluk hebt en alle lichten in het proces op groen staan. Dat klinkt complex en misschien staan de meesten daar niet zo bij stil. Maar voor 1 op de 6 vrouwen is het zwanger worden, laat staan het succesvol voldragen van een zwangerschap, een immense opgave.

Er zijn zoveel obstakels bij zwanger worden

Ik vergelijk het ook wel eens met een hindernisbaan met veel haltes en obtstakels. Allereerst de bevruchting, het doordelen naar een blastocyste op dag 5. Is het een cryo, dan hebben we nog te maken met het ontdooiingsproces en dan nog vaak 2 lange wachtweken waarin je hoopt dat het embryo nestelt, alle condities in je baarmoeder wel goed geregeld zijn, of je voeten niet te koud zijn en of er misschien geen vervelende NK- of plasmacellen rondzwemmen die roet in het eten gooien. En ohja, het embryo moet natuurlijk genetisch ook tiptop in orde zijn. Dan test je hopelijk positief en dien je nog de eerste weken door te komen, hopend op geen miskraam. Kortom, een behoorlijke achtbaan. De ‘Goliath’ is er niets bij.

Vervroegd in de overgang

Mijn man en ik hebben inmiddels een rondje Benelux gedaan in deze jaren. Eerst een jaar IUI in Nederland. We kregen de alom bekende stempel ‘onverklaarbaar onvruchtbaar’, maar waren nog niet te laat met ons 33 jaar kregen we te horen. Pas toen we overgingen naar een kliniek in Zwolle werd er ontdekt dat mijn AMH-waarde (eicelreserve) lager was. Ik was 34 jaar inmiddels en dit nieuws kwam binnen als een bom. Die had ik niet zien aankomen! “Ik? Vervroegd in de overgang? Say what? Daar moet je toch voor rond de 50 voor zijn?”

Het zaad van mijn man had fragmentatie

Na drie ICSI-pogingen, 1 miskraam en de derde icsi poging die geen enkel embryo opleverde, leek het de de dienstdoende arts handig om misschien eens een DNA-fragmentatie test bij mijn man te doen. De terugplaatsing die niet door ging, was in het weekend gepland en ons behandeld arts had toevallig geen dienst die dag. We waren inmiddels al in behandeling in Gent, omdat Belgie in die tijd al het beleid voerde met betrekking tot terugplaatsingen na 5 dagen in plaats van na 3 dagen in Nederland. Tot die tijd was alles geweldig in zijn miljoenen aanwezig bij het zaad van mijn man. Maar helaas dus ook met behoorlijke fragmentatie bleek nu pas. We hadden een slagingskans van 1 % om precies te zijn.

We waren woest en teleurgesteld

Geschokt waren we, woest zelfs. Hier hadden we drie jaren aan verspild, terwijl een dergelijke test nog geen zeven tientjes koste en de uitslag er na drie dagen al was. Waarom werd dit onderzoek niet eerder gedaan en waarom niet in Nederland?Verslagen reden we terug naar Nederland. Ik vond de stilte in huis inmiddels vervelend worden. Het is een achtbaan van emoties. Ik laadde me op voor elk traject. Liet dingen er voor, ging vol in de hoop zitten, om vervolgens enorm teleurgesteld te worden na een negatief resultaat en elke keer weer werd het zwaarder. We namen dan ook steeds een paar maanden tussen de trajecten en terugplaatsingen om ‘bij te komen’. We lieten de boel even de boel en leefden gewoon. Fijn! Dat hadden we ook nodig. Om vervolgens weer op te starten voor een nieuwe ronde. Wanneer deze dan mislukte, gaf ik mezelf weer de schuld. “Dat kwam vast omdat ik in de ‘losse’ periode lekker aan de wijntjes en ongezonde voeding zat zeker?” We hebben zo de neiging om overal een antwoord of verklaring voor te hebben.

Luister vooral naar jezelf

Na 8 lange jaren voel ik me inmiddels bijna een expert op het gebied van infertiliteit. De terminologie die snel eigen wordt. Toch begin je bij stap A en ga je af op wat een arts zegt en volg je deze logischerwijs. In wat ik heb ontdekt inmiddels na de vele artsen en klinieken die wij spraken, is dat geen enkele arts gelijk denkt of soms ook handelt. Ziekenhuizen en klinieken hebben allemaal hun eigen protocollen, richtlijnen en visies. De één staat volledig achter behandeling A, terwijl de ander naar route B neigt. Ook niet onbelangrijk, ik heb geleerd meer voor mezelf op te komen en meer naar mijn instinct in dit traject te luisteren. Doe je eigen onderzoek vooral. Luister naar je gevoel en praat met lotgenoten. Ook van elkaar leren we enorm veel met de nodige tips. Inmiddels is er al veel veranderd in fertiliteitsland en ook Nederland lijkt zich op te trekken aan de ontwikkelingen in het buitenland. Vooralsnog ben ik nog steeds een voorstander van buitenlandse klinieken, omdat we daar het gevoel kregen dat zij meer met ons meedachten en simpelweg experimenteler zijn vooralsnog.

Ik werd de persoon die apart werd ingelicht over een zwangere vriendin of kennis

Na ons traject in Gent, vertrokken we naar een kliniek in Duitsland. Mijn man kreeg een super vitaminen kuur via Nutriphyt en de DNA-fragmentatie daalde af naar het nog toegestane percentage. Geweldig! We deden een vierde ICSI-poging en hadden drie mooie embryo’s. Helaas kregen we weer een miskraam die erg hard binnen kwam dit keer. Al het vertrouwen in mijn lijf verdween weer. Waarom werd schijnbaar iedereen om mij heen zwanger, en hadden wij hier zoveel moeite mee? Ik verweet het mezelf vooral. Ik had vast iets gedaan waardoor de innesteling niet goed ging. Ondertussen wordt je ook diegene die telefonisch of persoonlijk benaderd wordt door kennissen, vriendinnen, familie en collega’s om je alvast in te lichten over hun zwangerschap voordat de rest het hoort. Moeilijk voor beide partijen, maar ik waardeerde het juist altijd wel als dit persoonlijk gedaan werd. Dat gaf me wat tijd om aan het idee te wennen voor als het nieuws openbaar werd gemaakt. Een enkele keer is iemand mij uit de weg gegaan en werd het nieuws viavia gedropt of in een groepsapp waar de peerpressure om ‘vrolijk en gelijk’ te reageren immens was. Zeer teleurgesteld was ik hier over en het contact is ook niet meer hetzelfde geweest sindsdien. Ik gun het namelijk zeker een ander wel. Maar houdt ook wat rekening met ons en onderschat mijn reactie ook niet. Natuurlijk feliciteer ik je. Nee, ik barst niet in huilen uit. Slikken doe ik wel even en misschien een paar tranen naderhand maar misgunnen wil ik absoluut niet. Het is en blijft een wonder namelijk.

Niemand wist de reden waarom het niet lukte

Na de tweede miskraam wisten we het niet meer. Mijn AMH-waarde (de eicelreserve) was lager, maar ik kon er nog wel mee zwanger worden. Mijn man zijn fragmentatie was opgelost en al zijn andere onderzoeken waren ook goed. Lag het dan aan de kwaliteit van het embryo? Of waren de condities van mijn baarmoeder, mijn nestje, niet goed genoeg? Ik hoor al jaren juist dat dit er zo mooi uit ziet bij mij allemaal. Ook de chromosoomonderzoeken waren goed. En toch heb ik nog geen concreet antwoord op waarom het ons niet lukt na zoveel pogingen. Dat stuk vind ik zo frustrerend. Mijn man, die mij altijd erg steunt, gaf zijn grens inmiddels ook aan, want natuurlijk sta ik niet alleen in dit traject. Ook hij lijdt er onder en heeft een stem in dit alles. We besloten samen nog één poging te wagen waar we de beste kansen mee zouden hebben. Hiermee sloegen we zelfs nog een vergoede vijfde en laatste ICSI-poging af en betaalden we deze vijfde reeks zelf.

Mijn zusje doneerde een eicel

We gingen voor eiceldonatie en wel met mijn zusje die al jaren heel lief aanbood om ons te helpen als het nodig was. Nooit gedacht dat we hier ook daadwerkelijk gebruik van zouden maken maar daar zaten we dan in een kliniek in Nederland weer. Dit omdat donatie helaas nog verboden is in Duitsland. Ik zag met de eiceldonatie behandeling bij mijn zusje al duidelijk een verschil. Waar ik veel moest spuiten om een aantal follikels te produceren, leverde mijn zusje een elftal met een paar reserve op de bank af. “De investering waard”, grapten we tegen elkaar. Euforisch waren we. Nu gaat het ons lukken! Al bleven er desalniettemin na 5 dagen nog ‘maar’ 5 embryo’s van de 15 over. Toch was het uiteindelijk nog steeds meer dan wat me met onze eigen behandelingen hadden gehad.

Ook deze eerste pogingen slaagden niet

Inmiddels hebben we 3 terugplaatsingen in dit laatste traject gehad. Eén cryo ontdooide niet goed. Na elke teleurstelling ga ik weer stuk van binnen en zoek ik de schuld bij mijzelf. “Wat doe ik toch verkeerd?”, dacht ik. “Liep ik te hard? Had ik niet moeten sporten? Had ik te veel stress? Heb ik verkeerd gegeten? Dat taartje zeker! Ooh het waren vast mijn negatieve gedachten zeker”. Ook had ik een schuldgevoel naar mijn zusje die een heel traject doorstond voor mij. “Het is toch niet voor niets allemaal?”

“Wat is belangrijker: onze relatie of een kind?”

Gaandeweg heb ik er ook professionele hulp bij gezocht op aanraden van mijn man. Fertilteitsissues zijn ook een aanslag op je relatie namelijk. Al zo veel jaren staat ons leven in het teken van alles rondom fertiliteit. Het onderwerp ‘fertiliteit’ werd uiteindelijk een obstakel in ons huis en kon een tijd niet meer genoemd worden. Mijn man vroeg mij een paar jaar geleden wat belangrijker was: Onze relatie of een kind. Deze vraag overviel mij. Tot mijn schrik kon ik er destijds ook geen antwoord op geven. Als ik daar aan terug denk, schaam ik mij ergens. Je zal het maar te horen krijgen. Of niet te horen krijgen. Ik moest en zou alles gedaan hebben om een kindje te mogen krijgen, voordat ik er een streep onder zou kunnen en moeten zetten. Op dat punt was ik toendertijd nog niet aangekomen.

Mijn voorbereiding op de laatste poging

Inmiddels is dat nu anders. Na de laatste mislukte terugplaatsing heb ik een jaar genomen in deze coronatijd om mij voor te bereiden op deze allerlaatste terugplaatsing. Het laatste cryootje die we nog hebben liggen. Ik werkte thuis en had meer rust. En ik wilde natuurlijk antwoorden, want ‘nee’ horen zonder duidelijke reden blijf ik moeilijk vinden. Voor deze laatste terugplaatsing wilde ik dan ook geen vraagtekens meer open hebben staan en geen verwijten meer naar mijzelf. Tijd om de regie in eigen handen te nemen.

Nieuw onderzoek

Ik ben mijn dossiers bij elke kliniek en ziekenhuis gaan opvragen. Heb artsen gebeld en ben in gesprek gegaan. “Leg maar uit, wat staat hier?” Ik wilde al mijn hormonen weer opnieuw laten prikken. Een soort APK zeg maar. Super relevant toch? Waarden veranderen vrij vlot. Helaas dacht de kliniek daar anders over. “Dat is niet nodig”, zeiden ze, “dat hebben we in 2019 al geprikt.” Ik ben daarom alles op eigen houtje gaan ondernemen en ja, ook betalen. Voor velen is 2020 een besparend jaar geweest. Mijn geld ging op aan zorgkosten. Maar het was het wel waard. Ik heb nu veel meer know how van mijn eigen lijf.

Ik heb een MRI van mijn bekken laten maken in Amsterdam. Een hysteroscopie in Leuven, hormonen laten prikken, vitaminen laten prikken, NK en plasma cellen onderzoek laten doen en een hormonentraject met EMB-test bij een orthomoleculair therapeut gevolgd. Op basis daarvan heb ik mijn vitaminen aangepast. Want ook daar zit veel verschil tussen. Je hebt foliumzuur en foliumzuur met folaat bijvoorbeeld. Wist ik veel? Ik dacht dat dat potje bij de drogist prima werkte. Eenmaal de aanpassingen doorgevoerd, merkte ik al gauw verschil. Ook werd mijn cyclus regelmatiger als zowel mijn eisprong. Er gebeurde dus wat en het was meetbaar. Fijn! Daarnaast volg ik al jaren acupunctuur en fertiliteitsmassages. In al die jaren komen er natuurlijk ook steeds nieuwe onderzoeken bij.

We zijn moe gestreden

De wetenschap blijft zich ontwikkelen gelukkig. Zo plaatsen we in Nederland nu ook bij voorkeur blastocysten, dag 5 embryo’s terug. In onze begintijd was dat nog niet zo. Zo ontdekte ik ook dat er in Belgie bij eiceldonatie al standaard aspirine meegegeven wordt. Je lijf krijgt namelijk iets vreemds teruggeplaatst, laat staan als dat ook nog volledig van een ander is. Ik heb sommige behandelmethoden er echt door moeten drukken bij onze kliniek. Gelukkig gaan ze er in mee, omdat zij ook beseffen dat dit onze allerlaatste kans is. Het voelt daarom soms ook als een race tegen de wetenschap op dit gebied voor ons. Want voor ons houdt het hier echt mee op. We zijn moe gestreden. Ik heb gezocht wat ik kon. Dit was het. Streep er onder linksom, of rechtsom. Tot hier en niet verder. Wij tweeën zijn nog altijd belangrijker.

Met 40 jaar zet ik er een streep onder

Over een week wordt ik 40 jaar. Het voelt dubbel. Een soort mijlpaal maar ook enigszins confronterend. Want een jonge moeder zal ik nooit en te nimmer meer worden en de kans is 50% dat ik helemaal geen moeder wordt. Doch, ik besef mij ook des te meer wat ik mijn lijf al die jaren heb ‘aangedaan’ . In totaal 11 hormoonbehandelingen. Zes keer IUI, 5 keer IVF of ICSI, waarvan 10 terugplaatsingen ondersteund door medicijnen. Allemaal troep wat je in je lijf spuit. Het houdt een keer op. En ergens geeft me dat nu ook opluchting, hoe moeilijk ook.

De allerlaatste terugplaatsing is zojuist geweest

Onze laatste terugplaatsing is net geweest. Ik ben er klaar voor. Ik voel me goed. Eet en drink gezond, heb tijd voor mijzelf genomen. Niets moet, geen afspraken. Ik wandel, lees en mediteer. Dit mooie embryo, onze underdog, gaat hopelijk onze grootste wens in vervulling laten gaan. Ik weet dat het kan namelijk. Mijn lijf is gezond en onderzocht van A tot ginder. Ik geloof er in (nog belangrijker!). Op dit moment zit ik in mijn PUPO (pregnant until proven otherwise) bubbel. En daar geniet ik nog één laatste keer van. Ik ondersteun deze allerlaatste poging dan ook met prednison en ascal. Eigenlijk had dat bij de eerdere terugplaatsingen al gekund, maar niemand die me daar tot de laatste keer op wees, een lotgenootje. Op hoop van zegen dus nu. Vol gas de berg af noem ik het ook wel gekscherend. En hopen dat de parachute opent na 8 lange jaren. Zou fijn zijn.

Mocht dit embryo om wat voor reden ook er voor kiezen niet bij ons te blijven, dan moeten we dat accepteren. Ik wil geloven dat er ook een gelukkige toekomst voor ons tweeën is weggelegd zonder deze wens. We zullen wel moeten geloven daarin. Er is meer dan alleen een kind natuurlijk. Konden we maar antwoord krijgen op alle vragen die we hadden. Een arts zei vorig jaar tegen mij: “Mevrouw, er is ook die 10% waarvan het onverklaarbaar blijft waarom het niet lukt. Het antwoord zit nog te diep verstopt in de genetica en het DNA waar de wetenschap nog niet bij kan op dit moment”.Tsja doe het er maar mee. Toch is het wel zo en zullen we ook moeten leren accepteren om verder te kunnen. Wie weet wat de wetenschap over 50 jaar kan op dit gebied. Dat is voor ons helaas te laat. Maar voor nu, geloof ik heel hard in dit embryootje nog. Save the best for last! Wat zou het toch een wonder zijn. En wonderen bestaan nog steeds.

We hebben (nog) geen vervolg meer ontvangen van de schrijfster van dit verhaal

JANE DOE