Ik was ontzettend bang dat het niet goed zou aflopen met onze drieling
Ik mocht 29+6 weken zwanger zijn van onze drieling. Deze periode hebben wij zoveel echo’s gehad en heb ik 24/7 in spanning gezeten. We hadden een zeer uitzonderlijke drieling (de kans was 1 op 2 miljoen), zoals je hier kunt lezen. Spanning of de zwangerschap goed zal blijven gaan, of de meisjes het goed zouden blijven doen, of ik het lichamelijk vol kon houden en of ik kon genieten van de zwangerschap. De 20 weken echo, had ook een vervelend bericht. Lees dat hier. Ik ben zelfs opgenomen geweest voor een langere tijd. Continue ben ik bang geweest dat het te mooi was om waar te zijn om een drieling te mogen krijgen. Tijdens mijn zwangerschap heb ik het namelijk ook van de andere kant gezien: een andere moeder die zwanger was van een drieling en ook al een zoontje hadden, waar het helemaal mis ging. Ze zijn de drieling verloren na een zware strijd. Dit heeft veel impact op mij gemaakt. Het kwam zo dichtbij. Elke dag was ik bang dat dit ons ook zou kunnen overkomen. Het verdriet wat zij hebben gehad en nog steeds hebben, verschrikkelijk. Ik moest het ook een beetje loslaten, hoe lastig dat ook was. Ik vond het zo erg wat er gebeurde bij die ander, alleen gaf het mij toch ook de nodige stress. Nadat ik het een beetje los had gelaten, kon ik weer wat meer genieten van onze zwangerschap. We leefden van echo naar echo. Elke keer was dit weer spannend, maar iedere keer bleken de meisjes het goed te doen.
Op 15 maart 2021 zijn Liv, Evi en Zoé geboren. Vanaf die dag hebben zij 17 nachten in het Maxima MC Veldhoven gelegen op de NICU. Deze tijd vond ik erg zwaar. Ik heb een keizersnee gehad en was niet mobiel. We sliepen in het Ronald Mcdonaldhuis Veldhoven met Mika en onze drie meisjes in het ziekenhuis. Wat is het trouwens fijn dat het bestaat: het Ronald Mcdonaldhuis. Een huis waar je als gezin of ouders kan slapen wanneer je een kind of kinderen in het ziekenhuis hebt liggen. Het is een groot huis, met een hele grote tuin, luxe kamers, gezamenlijke keuken (maar iedereen zijn eigen koelkast en voorraadkast heeft), twee gezamenlijke woonkamers waar je lekker kan zitten en volop speelgoed en speeltoestellen in de tuin. Mika kon zich echt goed vermaken.
We leerden ook andere stellen kennen. Dit was heel fijn, omdat we allemaal in hetzelfde schuitje zaten. Maar het had soms ook zijn nadelen, want je kreeg ook de zorgen en verdriet van de anderen mee. Dit vond ik soms wel lastig,. Ik ging alles vergelijken, terwijl elk kindje anders is. Wij hebben echt een band kregen met gezinnen die daar ook sliepen, en nu hebben we nog contact. Fijn en leuk om te horen hoe het nu met al die andere kindjes gaat.
We waren grote broer Mika ineens kwijt
Echter liepen wij tegen één probleem op: Mika kon alle deuren en ramen zelf openmaken. Van de voordeur, de deur van onze kamer, hekje van de tuin tot alle ramen. De eerste week deed hij hier helemaal niks mee en konden wij hem lekker zijn gang laten gaan in het huis zonder hem continu in de gaten te moeten houden. De tweede week kreeg hij alles een beetje door. Hij ging in de tuin spelen en liep dan via het poortje van de tuin naar de voordeur van het huis, waar je alleen met pasje in kan. Of hij deed zelf de voordeur open aan de binnenkant (een drukknop waar elk kind bij kan) en rende dan naar de tuin. Tot mijn partner hem opeens kwijt was en naar buiten ging om te kijken waar Mika was. Mika was al richting het ziekenhuis aan het lopen, alleen! Hij zei tegen mijn partner: “Ik wil naar mama toe”. Ik was echter op dat moment in het ziekenhuis bij de meisjes. Vanaf dat moment was het voor mij echt klaar. Dat betekende dat ik Mika 24/7 in de gaten moest gaan houden en naar de drie meisjes in het ziekenhuis. Ik heb toen aangegeven in het ziekenhuis dat het logistiek niet meer te doen was voor ons als gezin. Een paar dagen later mochten wij dichterbij huis. De meisjes mochten over naar het Reinier de Graaf Gasthuis in Delft, daar kwamen zij te liggen op de neonatologie. De laatste weken mochten zijn naar de kinderafdeling.
Eindelijk mochten de meisje naar huis
Na 72 nachten was het eindelijk zover: Ze mochten naar huis. Op 21 mei 2021 gingen wij naar het ziekenhuis met drie maxi cosi’s. Het ging echt gebeuren. Inmiddels zijn ze alweer een paar weken thuis bij ons. Wat is het fijn om ze bij ons te hebben. De eerste dag thuis heb ik wel heel gedacht: “Ok, hoe gaan we dit allemaal doen?!” Het was zo chaotisch. Mika keek de eerste dagen niet echt naar de meisjes om. Wij vonden het belangrijk om het niet te pushen. Wij dachten: “Het komt vanzelf”. En na een aantal dagen vroeg hij inderdaad zelf of hij ze vast mocht houden. Nu is hij erg lief voor zijn zusjes en is hij er helemaal aan gewend.
Het is heel erg pittig
Evi en Zoé hebben wij met sondevoeding mee naar huis genomen. Ik vond allemaal te lang duren in het ziekenhuis, vandaar de keuze om twee meisjes met sondevoeding mee te nemen. Ik wist niet hoe pittig dit zou zijn. Ik dacht oprecht: “Dat doen we wel even en over twee weken zijn ze er vanaf”. Helaas, zijn we inmiddels drie weken verder en hebben ze nog steeds sondevoeding. Beide kunnen ze goed de fles drinken, alleen hebben ze niet te energie om de flessen leeg te drinken. Mij begint het een beetje op te breken, puur omdat er geen vooruitgang in zit en er geen licht aan het einde van de tunnel te zien is. Vorige week hadden ze een dagopname bij de kinderafdeling in verband met de vaccinaties. We hadden toen ook een controle afspraak met de neonatoloog. Zij gaf aan dat we echt geduld moeten hebben en dat het normaal is voor het termijn dat ze die energie nog niet hebben. Liv daarentegen drinkt de flessen zo leeg, al weken lang. Misschien vind ik het daarom ook zo moeilijk.
Het gaat goed met de drieling
De voedingsmomenten zijn soms wel pittig. Wij hebben er nu zes per dag. Per voeding zijn we ongeveer een uur bezig. Ze krijgen alle drie tegelijk voeding. Gelukkig zijn er diverse trucjes om je handen vrij te hebben terwijl zij de fles drinken. Wij proberen wel altijd om ze lekker op schoot te hebben en de fles te geven. Dit is echter wel een uitdaging als je alleen bent tijdens voeding. Om 23.00 uur krijgen ze de fles en dan komen ze rond 4.00 uur weer en daarna tegen 8.00 uur. We mogen echt niet klagen. Ondanks dat ze al 13 weken bij ons zijn, zijn ze pas 3 weekjes vanaf hun uitgerekende datum. Los van de sondevoeding, doen ze het alle drie zo goed. Ze zijn erg rustig en we hebben vrijwel geen omkijken naar ze tussen de voedingen door. Ze slapen en anders liggen ze lekker om zich heen te kijken. Wij zijn al zo gewend dat ze thuis zijn! En ja, we zijn moe, maar dat hoort erbij.
Nu gaan we naar het volgende hoofdstuk: de verhuizing die eraan gaat komen! Ik kan niet wachten tot we verhuisd zijn. En nee, we gaan niet verhuizen vanwege ruimtegebrek. We hadden het nieuwe huis al gekocht, voordat ik überhaupt zwanger was. Het inpakken en verhuizen laten wij doen, om onszelf een beetje te ontzien. Van de zomer zitten wij heerlijk gesetteld in ons nieuwe huis en kunnen wij echt gaan genieten!
WORDT VERVOLGD…
WENDY
