Onze Jane Doe is onverklaarbaar verminderd vruchtbaar en neemt ons mee in haar kinderwens en fertiliteitsreis. Lees hieronder eerst de vorige delen, voordat je deel 3 gaat lezen.
Deel 1: Ik stopte met de pil, maar toen…
Deel 2: “Waarom raak ik maar niet zwanger?!”
De artsen konden niet vinden waardoor ik niet zwanger raakte
We hadden uitgebreid fertiliteitsonderzoek laten doen bij mij en mijn man. Uit dit onderzoek zou de kans op een zwangerschap naaar voren komen. Als dit percentage groter was dan 30%, werden we weer naar huis gestuurd. Je raadt het al: we zaten dik boven die 30%. Volgens de berekening was de kans op een natuurlijke zwangerschap meer dan 60%, wat een domper. Naja, fijn natuurlijk dat de kans best ‘groot’ was, maar waarom was het, op de miskraam na, dan nog niet gelukt? Normaal zou je met dit percentage en onze leeftijd voor een jaar naar huis worden gestuurd, maar omdat we al een tijd bezig waren en ik tijdens de menstruaties zoveel last had van mijn stuit (waar dus ook geen oorzaak voor werd gevonden) moesten we het 6 maanden proberen. Met goede hoop, namelijk 60% kans, een eerdere zwangerschap én het feit dat je na zo’n HSG-onderzoek nog ietsje meer kans hebt, gingen we het gewoon weer proberen. In die 6 maanden hadden we het er vaak over wat we zouden doen als het niet zou lukken. Naar het ziekenhuis, of gewoon thuis blijven proberen. We waren immers nog jong en ik heb het ziekenhuis altijd als eindstation gezien. Ik wilde niet net na mijn 30e er achter komen dat zelfs het ziekenhuis ons niet meer kon helpen, in het ergste geval dan.
Nóg een stapje verder
Maar wat ik in al die jaren wel heb geleerd is dat je, vooral als vrouw zijnde, je grenzen continu aan het verleggen bent. En ja hoor, de zesde maand dat ik weer ongesteld werd en ik letterlijk huilend op de grond van de pijn (en de teleurstelling) zat, heb ik meteen de telefoon gepakt om ons aan te melden in het ziekenhuis. Ik denk echt dat als de pijn niet zo erg was, we misschien wel hadden gewacht met de volgende stap. De fysieke pijn putte me zó ontzettend uit…
Ons eerste ziekenhuisafspraak
Het was inmiddels maart 2020 en Covid-19 was net in Nederland gearriveerd. We werden dus op de wachtlijst gezet in verband met afschaling van de zorg. Natuurlijk, hebben wij weer. Wéér (extra) wachttijd. Uiteindelijk werd ik twee maanden later al gebeld. Omdat ik ‘voorrang’ heb vanwege verdenking op endometriose (vanwege mijn pijn) werd ik naar voren gehaald en kon ik in mijn eerstvolgende cyclus starten. Super blij natuurlijk, maar toch hadden we de hoop dat we in die twee maanden wachten misschien wel zwanger zouden worden. Vanwege de maatregelen mocht mijn partner niet mee. We deden natuurlijk alsof we dat niet hadden meegekregen en op 4 juni zaten mijn partner en ik samen in de wachtkamer van de afdeling fertiliteit in ons streekziekenhuis. Toen ik werd opgeroepen werd ons helaas medegedeeld dat mijn partner in de wachtruimte moest blijven zitten vanwege de regels. Helaas, maar het was het proberen waard. Ik kreeg een uitgangsecho, daarop zag alles er natuurlijk weer fantastisch uit. Toen ik de instructies kreeg van de medicatie (Clomid) en de prikinstructie van de Ovitrelle haalde de verpleegster mijn vriend erbij. Hij zat er inmiddels toch en qua informatie was het wel handig als hij erbij zou zijn. Zulke mensen kunnen echt het verschil maken! Ik was zo blij dat mijn vriend erbij was, want ik heb de hele prikinstructie niet onthouden, bleek achteraf.
Mijn allereerste IUI
Na vier echo’s werd IUI 1 ingepland. We waren allebei vol goede moed, want als alles er zo goed uit zag, dan hebben we wellicht dit kleine steuntje in de rug nodig en zijn we binnen no-time zwanger! Ik moest hiervoor Clomid slikken en ik reageerde best wel heftig op deze hormonen. Ik was opvliegerig, had last van de warmte en was erg moe. Met IUI streven ze naar het stimuleren van twee eitjes om de zwangerschapskans te vergroten. Helaas had ik, ondanks de medicatie, maar één eitje in de race. Niet getreurd, want je hebt er maar één nodig.
Op naar de tweede IUI
Helaas kreeg ik 11 dagen na de IUI al bloedverlies. Ronde 1 was mislukt. De moed zakte letterlijk in mijn schoenen. Ik had geen vertrouwen meer in IUI, maar voordat je over ‘mag’ gaan op IVF, moet je zes IUI’s doen, minimaal. Dus we gingen op naar ronde 2. In mijn volgende cyclus kreeg ik een hogere dosis Clomid, omdat er de vorige keer maar één eitje in de race was. Nou ik kan je zeggen, die verhoging merkte niet alleen ik op. Mijn partner was not amused, want ik was volgens hem echt een heks. Maar goed, alles voor die ene wens natuurlijk. Ook dit keer bleef het maar bij één eitje. Het zaad was van iets mindere kwaliteit dan de vorige keer, maar nog altijd ruim boven de ondergrens. Na 14 dagen begon het bloedverlies en was ronde 2 ook mislukt…
Drie keer is scheepsrecht toch?!
Omdat we de afgelopen maanden een beetje zijn geleefd en omdat alles zo snel ging en ik in de volgende ronde medicatie zou krijgen die ik moest inspuiten, hebben we een maand pauze genomen. Het was hartje zomer en we hebben heerlijk even genoten van elkaar, de wijntjes en de zon. Even nieuwe energie opgedaan om in september weer te starten met een nieuwe ronde. Drie keer is scheepsrecht. Ik kreeg in plaats van de Clomid nu Gonal-F. Deze hormonen dien je in je buik te spuiten. Nu was ik wel ‘gewend’ om de Ovitrelle te spuiten (éénmalig per cyclus voor het opwekken van de eisprong), maar dit was toch wel even andere koek. Clomid slik je een aantal dagen, maar Gonal-F spuit je elke dag tot aan de dag dat je Ovitrelle mag spuiten. Dus dat betekent elke dag op hetzelfde tijdstip een injectie in je buik. Brrrrrr… Maarja, je las het al: je verlegt je grenzen en doet alles voor je kinderwens.
We gingen er weer voor. Ik begon met 75EH. En hoera, we hadden deze ronde twee eitjes. Dit gaat hem worden, want drie keer is scheepsrecht en we hebben ook nog eens twee eitjes. Dit keer was het zaad weer een stuk minder (maar wel goed genoeg) dan de vorige keer, maar ach, je hebt maar één zaadje nodig. Helaas, 13 dagen na de IUI was ook deze ronde niet geslaagd. Na deze keer had ik écht geen vertrouwen meer in IUI. Ik bedoel, we hadden dit keer nog wel twee eitjes.
Poging op poging mislukte
Zonder na te denken gingen we ronde 4 in. Omdat ik met 75EH twee eitjes kreeg, bleef de medicatie hetzelfde. Maar op de één of andere manier had mijn lichaam er geen zin in en had ik in ronde 4 weer maar één eitje. Dit keer was de kwaliteit van het zaad net genoeg. Ook deze ronde was het niet raak. 10 Dagen na de IUI had ik bloedverlies.
We stopten weer even met de behandelingen…
We zaten tegen het einde van het jaar aan en we hadden onszelf beloofd om na deze ronde even weer een pauze in te lassen en in het nieuwe jaar te beginnen. Even geen ziekenhuisbezoeken meer, even geen hormonen spuiten, even weer genieten van elkaar en de feestdagen doorbrengen zonder stress. Het nare is alleen dat je weet dat je zónder het ziekenhuis (theoretisch gezien) ook zwanger kunt worden, dus helemaal ‘loslaten’ kon ik niet. Op 1 januari om 00:00 wensten we elkaar een gelukkig nieuwjaar. Maar dit keer zeiden we niet meer dat het ‘ons jaar’ zou worden. We hebben dit de afgelopen jaren telkens tegen elkaar gezegd, en telkens zonder resultaat. We gingen 2021 in zonder verwachtingen…
JANE DOE
