De strippoging bij de verloskundige
Op 14 september 2020 had ik in de ochtend een afspraak bij de verloskundige. De 40 weken waren 2 dagen geleden gepasseerd, dus er werd gekeken of ik die ochtend gestript kon worden. Ik nam plaats en na een kort onderzoekje was het duidelijk: ik kon gestript worden. Het zegt niks, maar het idee dat het iets op gang kon helpen, vond ik toch wel fijn. Ik wist namelijk al dat ik niet langer dan 41 weken zou lopen in verband met mijn leeftijd. Ik was op dat moment 39 jaar.
De verloskundige was een begin aan het maken en tussendoor kletsten we vrolijk verder. Ze vertelde dat bij haar regelmatig de vliezen braken bij een strippoging. Ze had het nog niet gezegd of ik voelde wat lopen, ja hoor, vliezen gebroken. Dat voelde toch wel raar en ondanks dat er verder nog niks aan de hand was, vond ik het toch spannend. Ik mocht lekker naar huis en afwachten wat mijn lichaam zou gaan doen.
De weeën begonnen
Het was 11.00 uur toen ik thuis de tuin instapte. Het was prachtig weer, dus besloot ik ervan te genieten. Al snel had ik geen rust meer en liep ik heen en weer of hing over de stoel heen. “Hè, wat was dat nu. Het is 11.30 uur. Ik kan toch niet al weeën hebben?!”, dacht ik. Ik stuurde toch een appje naar mijn vriend dat het bij mij begon te rommelen. Hij belde meteen dat hij al onderweg naar huis was. Hij was zenuwachtig haha.
Ik besloot dat ik even onder de douche wilde stappen, maar dat viel niet mee. Ik wist het zeker: dit waren weeën. Snel deed ik de douche uit en ging ik op bed liggen, even rustig worden. De verloskundige zou ik om 18.00 bellen om te laten weten hoe het ervoor stond, maar om 13.30 vond mijn vriend het genoeg geweest en belde haar op. Ze kwam er met haar stagiaire meteen aan. Wow, ik had al 4 centimeter ontsluiting.
Even het bad in
We wilden in het ziekenhuis bevallen, dus we besloten al die kant op te rijden. De ene wee na de andere diende zich aan, wat de autorit van 10 minuutjes niet aangenaam maakte. Om15.00 uur was ik gesetteld in mijn kamer. Ik hoopte even te kunnen rusten, maar help: er ontstond een weeën storm. Inmiddels zat ik op 6 cm ontsluiting. Dat ging snel. Ik kon prima in mijn bubbel blijven, maar besloot om even in bad te gaan. Ik kreeg in bad al last van persdrang en heel voorzichtig mocht ik toegeven aan dat gevoel. Ik denk dat ik alles bij elkaar 2 uur in het warme water heb gelegen, maar toen sloeg de warmte mij om de oren. Ik wilde eruit, nu!
En toen viel alles stil
Terug op de kamer zat ik op 9 cm ontsluiting . “Bijna is het zover”, ging er door mijn hoofd. Helaas was niets minder waar. Mijn lichaam vond het genoeg geweest en de weeën namen af. Sterker nog, ze verdwenen helemaal. Die laatste centimeter liet dan ook op zich wachten, wachten en wachten… Uiteindelijk werd mijn bevalling toch medisch en werd ik overgedragen aan het ziekenhuis. Dit was het laatste wat ik wilde, maar op dat moment had ik geen andere keus. Mijn eigen verloskundige en de stagiaire waren zo lief om toch bij mij te blijven. Toch een vertrouwd gezicht om me heen, dat gaf een heel fijn gevoel.
Er werd een infuus aangesloten. De weeënopwekkers, werden toegediend. Die laatste centimeter zou nu zo gepiept zijn. Ook dat was te optimistisch. Het infuus werd om de 20 minuten omhoog gezet. Na lang wachten kwamen de weeën weer op gang en toen mocht ik eindelijk om 21.45 uur gaan persen. Halleluja wat een opluchting was dat! Ik had er zin in. “Goed luisteren naar de verloskundige en dan zal ik heel snel mijn kleine mannetje in mijn armen houden”, dacht ik. Het persen ging heel goed en iedereen stond mij volledig aan te moedigen. Toch duurde, duurde en duurde het weer lang.
Ik kreeg ons kleintje er maar niet uit…
Ik had weeën, dus wat was het probleem nu weer? Er werd verteld dat mijn baby als sterrenkijker lag. “Dit is iets lastiger, maar jij kunt dit”, zeiden de mensen om me heen. “Natuurlijk kan ik dat. Ik wil mijn zoontje ontmoeten”, antwoordde ik. Na een uur persen had ik nog geen baby in mijn armen. Hij werd goed in de gaten gehouden en leek er weinig last van te hebben. Dus door!
Een voorhoofdsligging
Beetje bij beetje werd duidelijk waarom het zo moeizaam ging. Hij was geen sterrenkijker, maar had een voorhoofdsligging. Auw! In alle boeken staat beschreven dat het dan onmogelijk is om op een natuurlijke manier te bevallen. Doordat het breedste deel van het hoofdje eerst komt, is er te weinig ruimte in de bekken. Hierdoor zal het eigenlijk altijd een keizersnede worden. Doordat ze in eerste instantie dachten dat hij als een sterrenkijker lag, kwamen ze er te laat achter dat het een voorhoofdsligging was. Hij lag al in het geboortekanaal en er was geen weg meer terug. Ik moest doorgaan met alle kracht die ik kon vinden. Eindelijk na 1.5 uur persen konden wij onze zoon ontmoeten. Achteraf heb ik mij vaak afgevraagd hoe dit gelukt is. Op dat moment deed ik wat ik moest doen. Die welbekende oerkracht kwam boven. Pas later na alle verhalen en complimenten van verloskundige en mijn vriend daalde het bij mij ook in.
De placenta zat muurvast
Hij was er! We konden gaan genieten! Althans dat dachten wij… Helaas verliep dat anders. Mijn placenta kwam niet. Er was geen beweging in te krijgen. Hup, naar de OK voor een manuele verwijdering onder narcose. Ik heb zoveel belangrijke eerste momentjes gemist. Het eerste moment huid op huid, het wegen, het aankleden. Gelukkig was er een fotograaf aanwezig, dus ik heb later veel terug kunnen zien.
Midden in de nacht werd ik teruggebracht naar de kamer. We moesten in het ziekenhuis blijven, want in de OK verloor ik 2 liter bloed. Eenmaal gesetteld, kreeg ik mijn zoontje in mijn armen. Wat zag hij er gek en verfrommeld uit… Door alle hectiek was mij dat nog niet opgevallen. Zijn hoofdje was dik en blauw. Zijn oogjes hingen helemaal naar beneden. Zijn neusje stond bijna horizontaal op zijn kleine lieve gezichtje. Zijn oortjes waren dubbelgevouwen. Mijn vriend vertelde dat de kinderarts die nacht nog zou komen. “Wat, waarom?”, vroeg ik. “Ze denken dat hij een chromosoomafwijking heeft”, antwoordde mijn vriend. Je zou denken dat mijn wereld instortte, maar mijn moedergevoelens waren zo volledig aanwezig en ik hield al zoveel van hem. Het was hoe dan ook mijn zoon!
Mijn zoontje had misschien een chromosoomafwijking
Door al die uiterlijke kenmerken gingen meteen alle alarmbellen af en stond de ene na de andere kinderarts aan bed in de eerste drie dagen van zijn leven. Er werden vele uitspraken gedaan, maar het verlossende antwoord kwam pas 2.5 maand later. De bloedresultaten van het onderzoek waren helemaal goed! Er was geen chromosoomafwijkingen gevonden. Wat een opluchting! Ons kindje was gezond! Ik had dat gevoel al heel sterk, maar bij papa viel er een last van zijn schouders. Hij heeft een zware tijd gehad. Hij kon het moeilijk loslaten en telkens als hij naar Jason keek, dacht hij: “Wat is er toch mis met jou?” Voor hem was het daardoor heel moeilijk om een band met Jason op te bouwen. Hij nam zichzelf een beetje in bescherming door zich niet voor de volle 100% aan Jason te hechten. Iedereen gaat er op zijn of haar manier mee om, dus we lieten elkaar in onze waarde, maar we zijn altijd blijven praten. Het heeft ons als gezin gevormd en sterker gemaakt. We kijken regelmatig terug naar de foto’s. Dat was voor ons een stukje verwerking.
Op dit moment genieten we met volle teugen van ons kleine mannetje wat inmiddels alweer 8 maanden oud is! Stop de tijd, want wat gaat het snel!
KIM
