Toen ik met mijn pasgeboren dochter – vol in de kraamtranen van geluk – stond te ‘dansen’ in de woonkamer op het liedje ‘dochters’ van Marco Borsato kwam ineens het besef. Wat nou als mijn lieve kleine meisje, mijn mooie lieve Noor, later net zo naar mij kijkt als hoe ik naar mijn eigen moeder kijk. Een beanstigende gedachte.
Ik kijk niet op tegen mijn moeder
Hoeze een beanstigende gedachte? Je moeder is in de meeste gevallen toch dé vrouw waar je tegenop kijkt? Nee. In mijn geval niet. Laten we vooropstellen, ik hou absoluut van mijn moeder en het laatste wat ik wil is haar kwetsen, maar er is zo ontzettend veel gebeurd, dat wij gewoon niet de picture perfect moeder-dochter-band hebben. Dit wist ik natuurlijk al wel, maar nu ik zelf een dochter heb, komen er meer gevoelens naar boven en voel ik heel erg de behoefte om het met mijn dochter anders te doen. Ook voel ik de angst, want ik weet natuurlijk dat mijn moeder dit niet voor ogen had toen ze met mij in haar armen in de woonkamer stond te dansen. Dus ik kan wel willen dat de geschiedenis zich niet herhaalt, maar hoe zorg ik ervoor dat ik niet dezelfde keuzes en fouten maak?
Om je over de band met mijn eigen dochter te vertellen – en hoe ik deze voor me zie – zal ik je eerst mee moeten nemen naar het verleden. Naar de band met mijn eigen moeder en waarom deze is zoals die is. Een verhaal dat niet in één blog te schrijven is, dus welkom bij het eerste deel.
Opeens stond de auto volgepakt met spullen
Op een vrijdagmiddag kwam ik als zes-jarig meisje thuis voor de lunchpauze. Ik fietste de oprit op en zag dat de auto compleet volgepakt was met van alles en nog wat. Ik herinner me met name het speelgoed. Er onstond verwarring. Zouden we op vakantie gaan? Aan het speelgoed te zien kon ik deze gelijk afvinken want deze hoeveelheid speelgoed zou niet meegaan op vakantie. Daarbij komt dat wij niet zo makkelijk op vakantie konden, want mijn vader zat door een motorongeluk in een rolstoel. Ik liep naar binnen en zag mijn opa en oma, mijn moeder en mijn zus aan de keukentafel zitten. Alarmfase één. Hier is iets aan de hand.
Wat er precies gezegd werd weet ik niet meer maar het zal iets zijn geweest als: “Lieverd, we gaan ergens anders wonen”. Ik ‘begreep’, voor zover een zes-jarig meisje dat kan, vrijwel direct wat er aan de hand was. Mama, mijn zus en ik gingen ergens anders wonen. Mijn ouders zouden gaan scheiden. Dat dit zou uitmonden in een vechtscheiding met achttien rechtszaken, had ik als zes-jarige uiteraard niet voorzien. Daarover later meer.
Na de lunchpauze moest ik weer terug naar school en omdat het de laatste vrijdag van de maand was, hadden we de maandafsluiting met allerlei voorstellingen waarbij ouders welkom waren om te kijken. Het gevoel van schaamte om de volgepakte auto op de parkeerplaats kan ik nog zo naar boven halen.
Wat nou als mensen hier iets van zouden denken? Ik wilde dit niet! Later die middag maakte mijn moeder, in mijn ogen, de eerste fout. We hadden maar één auto en dus moest deze teruggebracht worden naar mijn vaders werk. Omdat mijn vader in de rolstoel zit hadden we een aangepaste auto zodat hij er ook in kon rijden. Mijn moeder bracht mijn vader vaker naar het werk en haalde hem aan het einde van de werkdag weer op zodat ze overdag zelf de auto kon gebruiken. Dit keer verliep het anders. Mijn vader zat nietsvermoedend op het werk en de werkdag liep ten einde. Mijn moeder reed met mij naar zijn werk en mijn opa reed er achter aan.
Mijn moeder leverde de auto in bij mijn vader
Ze parkeerde de auto, liet de sleutels in het contact zitten, en stapte met mij bij mijn opa in de auto. Mijn vader kwam naar buiten terwijl wij wegreden, en de blik in zijn ogen zal ik nooit meer vergeten. Ik denk dat het kwartje direct bij hem viel. Terwijl ik achterom keek zag ik hem steeds kleiner en kleiner worden. We waren weg. Nu ik zelf volwassen ben en kinderen heb denk ik dat dit echt het meest foute is wat je kunt doen. Een scheiding is niet leuk, maar kan gebeuren. Maar je kind vanaf de start al mengen in dat proces had nooit mogen gebeuren.
Grenzeloos
In de weken, maanden en jaren die volgden herinner ik me vooral het getouwtrek, de ruzies en de verwarring die mij dat opleverde. Als jong meisje zijn je ouders je wereld en je veilige basis. Binnen deze kaders heb je de veilige ruimte om grenzen op te zoeken en de wereld te ontdekken. Als deze veilige basis wegvalt, kun je er donder op zeggen dat deze grenzen totaal vervaagd zijn, en je in de pubertijd compleet grenzeloos wordt met alle gevolgen van dien.
SHARON
