Dit was erop of eronder: Mijn allerlaatste cryo terugplaatsing

Voordat je dit slotstuk leest, is het fijn als je de vorige delen kent.

Deel 1: Ik kreeg de diagnose onbegrepen onvruchtbaar

Deel 2: Na 4 jaar proberen zwanger te raken, stapten we naar de dokter…

Een nieuwe poging

Na lang wikken en wegen gingen we voor een terugplaatsing. Terugplaatsing van een cryo is makkelijker dan wanneer je weer van voor af aan moet beginnen. Deze keer enkel de eisprong in de natuurlijke cyclus in de gaten houden en als het zover is, cryo terugplaatsen. Dit keer geen injecties en geen punctie. Inmiddels slikte ik ook medicijnen voor een traag werkende schildklier. Al jaren hield ik vocht vast in mijn benen en voeten, zonder duidelijke oorzaak. Totdat de huisarts aan de schildklier dacht. En weet je waar een slecht werkende schildklier ook invloed op heeft? Juist, vruchtbaarheid! Dus wie weet…

Vanaf dag 1 had ik er een heel ander gevoel bij. Ik vond het uiteraard nog steeds verschrikkelijk spannend op dat rottige wachtbankje. Toen week 1 van de wachtweken voorbij was, kreeg ik er al de pee in. Het zal vast niet gelukt zijn. Een paar dagen voor de testdatum kon ik me niet meer beheersen en deed ik een zwangerschapstest. Ik had de test in de badkamer op een kastje gelegd en ging douchen. Elke 10 seconden wreef ik de condens van de douchecel af om te zien of ik al een resultaat kon aflezen. Zwanger 1-2 weken. “Wat?”, dacht ik. Nog eens wrijven. Het stond er echt! Ik ben onder de douche vandaan gesprongen en bedacht me nog net op tijd wat aan te trekken. Snel belde ik mijn man om te vragen of hij misschien nog in de buurt was. Toen hij binnen stapte, zag hij het al gelijk. Ik had als kleinigheidje een slabbertje met “superpapa” gekocht en nu kon ik het ein-de-lijk geven. Ik kon alleen maar bibberen en huilen.

En weer negatief

Maar helaas. Het ging mis met 6 weken. En dat vind ik nog steeds heel verdrietig. Ik schaamde me er voor dat ik een aantal mensen al had verteld dat ik zwanger was. “Zes weken, wat was dat nou? Waarom had ik niet gewoon mijn mond gehouden? Wat moesten ze wel niet van me denken?”, ging er door m’n hoofd. Ik vond het zo erg. Na zo lang wachten, eindelijk zwanger en dan ging het mis. Waarom? Ik probeerde mezelf voor te houden dat ik “maar” 6 weken onderweg was, dus dat het nog niks voorstelde. Zo ging ik maanden door en door.

Tot ik op een dag de kast opruimde en een paar kleine kadootjes tegenkwam van mensen die wisten dat we zwanger waren. Ik gooide ze weg. Toen mijn man vroeg waarom ik dat deed, schoot ik tot mijn eigen verbazing volledig uit m’n slof. “Waarom? Omdat ik er niet naar kan kijken, daarom!”, gilde ik. Toen realiseerde ik me dat ik dit niet zomaar weg kon stoppen en er over moest praten. En dat hebben we die avond ook gedaan, heel lang en heel emotioneel.

Kindloos leven

Ik trok het even niet meer. We zouden alweer een pauze inlassen, maar deze keer spraken we ook uit dat dit het dan misschien was: Kindloos. We zagen het echt niet zitten om terug te gaan naar het ziekenhuis. Dan maar samen verder, accepteren en doorgaan. Lekker veel vakanties vieren en uit eten gaan. Nogmaals, ik heb zoveel respect voor de dames die maand na maand doorgaan en doorzetten. Zo knap!

Misschien moesten we het nog één keer wagen

Twee jaar later, ging ik het me toch weer afvragen: Wat als? Bang dat ik ooit spijt zou krijgen dat we er niet alles aan gedaan hadden. Misschien had ik gewoon een schop onder m’n kont nodig. En die heb ik letterlijk gekregen. Maar wel met de belofte dat we alle steun van de wereld zou krijgen, want dat had ik voor m’n gevoel hard nodig. Aan steun ontbrak het de eerste keer ook niet hoor. Maar op één of andere manier vond ik het nu enger dan ooit. Deze ronde moesten we weer met injecties werken en ook die enge punctie stond me weer te wachten…

3 bruikbare eitjes

Het verschil met ronde 1 was dat het me nu wel lukte mezelf te injecteren (overwinningsdansje!) en ik een stuk korter hoefde te spuiten, omdat we nu wisten welke dosis mijn lichaam nodig had. Na één week spuiten hadden we zes eiblaasjes. Daarvan waren er deze ronde drie bruikbaar. Inmiddels begon het steeds meer te voelen als erop of eronder. Ik werd nog niet zo enthousiast van maar drie bruikbare eitjes.

Een terugplaatsing!

De punctie was op vrijdag en was weer klote en pijnlijk. Op maandag werd ik gebeld. We hadden een terugplaatsing! Klein gevoel van opluchting. In het ziekenhuis hoorden we dat er wederom twee embryo’s waren ontstaan. Na de terugplaatsing was het weer wachten geblazen. Een paar dagen later kregen we bericht dat embryo 2 niet goed was doorgedeeld en vernietigd zou worden. Het klompje cellen in mijn buik was onze laatste hoop.

Onze allerlaatste kans

Ook deze keer kon ik me natuurlijk niet beheersen. Dus ik haalde een aantal tests en vier dagen voor de testdatum deed ik er al eentje. Negatief natuurlijk. En hoewel je weet dat dat nog niets hoeft te betekenen (het is tenslotte nog te vroeg), baal je heel erg. Je zou toch zeggen dat dat gevoel ooit een keer slijt, maar niets is minder waar. “Weer niet gelukt”, was mijn eerste gedachte.

Zwanger

De volgende dag deed ik weer een test. Negatief. De dag erna weer één. Ik had er een felle lamp en een vergrootglas bij nodig, maar ik zag daar toch echt een streepje… Toch?! Op de officiële testdatum deden we een digitale test. Dit keer gingen we samen de uitslag aflezen. Een paar minuten verder die een paar uur lijken te duren. En ja hoor, hoewel wij het nooit meer hadden verwacht, stond het daar toch echt in het schermpje: Zwanger 1-2 weken.

Langzaam kreeg ik vertrouwen

Maar goed, de eerste keer stond dat ook op de test. Dus heel enthousiast werden we er niet gelijk van. We waren nog altijd gereserveerd. Echt blij zijn konden we nog niet. De eerste dagen en weken zijn voor iedereen spannend, maar na een miskraam is het denk ik nóg spannender. Bijna elke dag deed ik een test. Na een aantal dagen hoefde ik het streepje niet meer te zoeken onder die lamp en met vergrootglas, maar schreeuwde het naar me vanaf de tafel. Het was echt waar! Toen ook de digitale test een week na de eerst genomen test “Zwanger 2-3 weken” aangaf, begon ik meer vertrouwen te krijgen.

Een wormpje van 6 millimeter

De eerste echo, zes weken zwanger, vond ik doodeng. Dit was vorige keer het punt dat het misging. Ik was bang dat er niks te zien zou zijn. Maar de arts had het vruchtje vrijwel gelijk gevonden en jawel, het hartje klopte! Het kleine wormpje op het scherm van net 6 millimeter groot had een kloppend hartje! Ik kan niet omschrijven wat dat voor gevoel was. We waren totaal verbaasd. Voorzichtig blij. Je durft bijna niet te hopen. Maar de weken gingen voorbij en hoewel ik nog steeds bij elk toiletbezoek bang was dat ik mijn baby uit zou plassen, kreeg ik er toch stukje bij beetje het vertrouwen in.

Eindelijk die baby in mijn armen

Mijn man kreeg dat vertrouwen pas bij 16 weken, toen we hoorden dat onze baby een meisje was. We zaten in de auto, bekeken de echo en hij vroeg me: “Dit gaat echt gebeuren, toch?” Ik denk dat we vanaf dat moment pas echt blij konden zijn. Hoe het afliep? Wij hebben een heerlijke baby! Nog steeds vind ik het gek mezelf mama te noemen. Er zijn meerdere punten geweest waarop ik dacht: “This is it. Ik zal nooit mama zijn. Wij zullen nooit een kindje krijgen” . En het dan toch nog mogen meemaken…. Zo zie je maar, het mogen krijgen van een kindje is niks vanzelfsprekends en wat een bijzonderheid als het wel mag lukken!

JOYCE