Eind juli 2018 besloten wij te stoppen met de pil. Ons zoontje Quinn was op dat moment net 2 jaar geworden en het leek ons zo mooi om weer een zoon of een dochter te mogen krijgen. Bij Quinn waren we zwanger geraakt door de pil heen, dus we dachten: “We zien dit keer wel hoe het loopt”. Het was vrijdag 14 december 2018 toen ik eind van de middag een positieve test in mijn handen had. Ik had geen aanleiding om een test te doen. Ik had geen symptomen maar toch zei iets in mij dat ik zwanger kon zijn. Wat waren we blij dat wij zwanger mochten raken in een relatief korte tijd. Ik reed die middag gelijk naar de winkel om een romper te halen waarmee ik mijn man kon verrassen. En wat was hij blij. Tot over onze oren waren wij verliefd op het idee dat we weer een kindje mochten verwachten.
De eerste echo’s
Op 27 december 2018 hadden we onze eerste echo. Ik had al een paar keer aangeven aan mijn man Yannick dat ik dacht dat we zwanger waren van een tweeling. Het gevoel kan ik niet omschrijven, maar iets mij zei dat het twee kindjes waren. Tijdens de echo werd dit bevestigd, want er bleken twee vruchtzakjes te zitten! Echter was er verder nog niet veel te zien en waren we er uiteindelijk heel vroeg bij. Drie weken lang mochten we elke week terug komen voor een echo en elke week zagen we de vruchtzakjes ontwikkelen en kregen we met 7 weken zelfs twee kloppende hartjes te zien. Ik was niet geschok, maar enorm blij en gezegend. Ik ben zelf eigenlijk ook één van een tweeling, alleen bleek mijn broertje of zusje niet meer te leven vroeg in de zwangerschap. De artsen hebben toen een curettage bij mijn moeder uitgevoerd want zij waren in de veronderstelling dat ze zwanger was van één kindje. Echter met 29 weken kwamen zij erachter dat ik er nog bleek te zitten en ben ik met 38 weken gezond en wel geboren. Een soort wonder noemen ze het, omdat ik een curettage heb overleefd. Daarom vond ik het idee dat ik in verwachting was van een tweeling zo mooi. Omdat ik een tweeling droeg, werden we doorgestuurd naar Arnhem Rijnstate en zouden we voortaan daar onder controle komen te staan.
Eén kindje stopte met leven
Op 18 januari 2019 hadden we onze eerste afspraak bij de gynaecoloog. Ik had een naar voorgevoel en helaas werd dit gevoel bevestigd omdat één hartje helaas gestopt was met kloppen. Enorm verdrietig, maar ik was ook nog enorm blij dat ons andere kindje nog leefde en het goed leek te doen in mijn buik. Hoe dicht verdriet en blijdschap bij elkaar kunnen liggen had ik nog nooit ervaren. Hoe goed ik mij voelde tijdens de zwangerschap van Quinn, hoe slecht ik mij nu voelde. Ik was extreem misselijk waarvoor ik medicijnen kreeg. Ik kwam heel snel aan en mijn hele lichaam vulde zich met vocht. Ik had geen enkel beetje energie meer en mijn huid reageerde enorm slecht op deze zwangerschap. Ik dacht: “Elke zwangerschap is anders en misschien ben ik nu wel in verwachting van een meisje en is het daarom ook zo anders”. Mijn gevoel werd wederom bevestigd, want Quinn zou een zusje krijgen!
Er zaten blaasjes op de placenta
In de week van 1 maart kreeg ik bruin bloedverlies. Na een aantal keren bij de verloskundige te zijn geweest, werden we op 7 maart doorgestuurd naar het ziekenhuis om een echo te laten maken. Misschien kwam het bloedverlies van het andere vruchtje af. Het hartje van ons meisje klonk soms wat onregelmatig. Op de echo was gelijk te zien dat er blaasjes op de placenta zaten en dat mijn baarmoeder en buik wel erg groot waren voor het termijn van 15 weken zwangerschap. Ik was inmiddels al bijna 15 kilogram aangekomen en was letterlijk helemaal gevuld met vocht. Mijn schoenen en kleding kon ik nauwelijks meer aan en lopen ging ook moeizaam. We mochten die avond naar huis en ik zou de dag erna even bellen voor een nieuwe echo om eventuele oorzaken uit te kunnen sluiten. Ik moest alleen nog even een plasje inleveren.
Het woord zwangerschapsvergiftiging viel
De verpleegkundige kwam naar me toe en vroeg: ‘Voel jij je ziek?’ ‘Ja’, zeg ik, ‘de gehele zwangerschap eigenlijk al’. De verpleegkundige deelde ons mee dat er extreem veel eiwitten in mijn urine zaten en ik niet naar huis mocht. Enorm geschrokken en verdrietig kregen we een kamer. Er werd er bloed afgenomen en mijn bloeddruk werd gemeten. Mijn bloeddruk bleek veel te hoog te zijn en in combinatie met veel eiwitten in de urine, viel het woord zwangerschapsvergiftiging. De dag erna op 8 maart kregen we opnieuw een echo met meerdere artsen die meekeken. Alles was inderdaad erg vergroot, maar ons meisje leek het goed te doen, dus we hadden de hoop dat het alleen een vergiftiging was. Dit was erg zeldzaam zo vroeg in de zwangerschap en de artsen wisten ook niet hoe dit kon gebeuren. Wel wilden ze die maandag een vruchtwaterpunctie doen om eventuele afwijkingen uit te sluiten. De vergrote placenta en baarmoeder kon namelijk meerdere redenen hebben.
Plotseling kregen we een regen aan slecht nieuws
Het was maandag 8 maart en om 13.30 hadden we de afspraak staan. De gynaecoloog wilde toch eerst even uitgebreid kijken doormiddel van een echo en daarna eventueel pas een vruchtwaterpunctie doen. Wij waren het hiermee eens en ik ging op de bank liggen. Het was stil… Erg stil en ik wist niet zo goed wat ik hiervan moest denken. De gynaecoloog zei dat de darmpjes van ons meisje zich buiten haar buikje bevonden en even later vertelde ze ons dat er ook een spleetje in haar lipje zat. We schrokken, maar daar zou ze prima mee kunnen leven. Totdat ze ons meedeelde dat haar hartje en haar hoofdje er niet goed uit zagen, ze een groeiachterstand had en dat er een gaatje tussen haar ribben zat. Het zag er allemaal niet goed uit en het werd steeds duidelijker dat ons meisje geen waardig leven zou kunnen hebben. Verslagen en verdrietig werden we terug gebracht naar onze kamer en werd er gezegd dat ze die dag nog langs zouden komen met de uitslagen, nadat zij contact had opgenomen met andere artsen in andere ziekenhuizen. Na een paar uur stond onze kamer vol en werd ons verteld wat de artsen allemaal hadden gevonden tijdens de echo…
WORDT VERVOLGD…
CHERYL
