Langzaam doe ik mijn ogen open op woensdag 16 januari 2019, terwijl ik het liefst eigenlijk niet eens wakker wil worden. De waarheid van afgelopen nacht, die pijnlijke waarheid waarin ik terecht ben gekomen, die wil ik nog even niet voelen en me al helemaal niet realiseren. Wakker worden zonder mijn meisje in mijn buik, want daar had ze met 25 weken nog veilig en vertrouwd in moeten zitten. Maar die ochtend is er sprake van het tegenovergestelde: leeg en oorverdovend stil. Mijn kleine Philou ligt beneden in het mortuarium van het ziekenhuis en ik lig twee verdiepingen hoger nog steeds op de kraamkamer waar ik vier dagen eerder naar toe werd gebracht vanwege HELLP.
Mijn wereld stond stil
Langzaam komt de wereld die ochtend tot leven. Een wereld die voor mij juist afgelopen nacht tot stilstand is gekomen. Ik wil mijn ogen niet open doen. Ik wil terug naar hoe het in mijn hoofd en hart had moeten zijn die ochtend en hoe het zou moeten zijn in de toekomst. Een toekomst die ik pas over 15 weken (of minder, want mijn 20-weken echo bracht me slecht nieuws: mijn meisje was ernstig klein en de 28 weken halen zou een grote mijlpaal zijn geweest) wilde hebben, maar in ieder geval wel een toekomst met mijn kleine meisje die huilend ter wereld was gekomen en die me vanaf dat moment met haar eigenwijze willetje kwam vergezellen.
Ik word gecondoleerd
Ik zie mijn moeder wakker worden op deze zwarte dag en stilletjes in gedachten aan haar dag beginnen. Ik probeer stil te blijven liggen, in dubio of ik met rust gelaten of juist getroost wil worden. Een keuze hierin hoef ik niet te maken, één van de liefdevolle obstetrieverpleegkundige van het Radboud UMC komt de kamer binnen. Ze condoleert en gaat een gesprek aan over de afgelopen nacht. Ik ben bevallen na twee uur weeën van mijn prachtige, maar te kleine dochter Philou die stilgeboren ter wereld kwam.
De fotograaf komt eraan
Na de ochtendcontrole van de verpleegkundige en later de artsen, kwam ze nog even terug met de mededeling dat zij contact had opgenomen met deze stichting die stilgeboren kindjes fotograferen en dat er die middag een fotograaf van die stichting op bezoek zal komen. Stipt op tijd komt de fotograaf mijn kamer binnen. Ik voel me een beetje ongemakkelijk doordat de begrafenisondernemer er nog is (pff, wat een keuzes moet je maken, terwijl de waarheid van de geboorte van Philou nog maar druppelsgewijs tot me doordrinkt) en ik hierdoor niet de volledige aandacht vanaf het begin aan deze geweldige fotograaf kan geven. Want wat een grote bewondering en waardering heb ik voor deze stichting, maar ook voor hun vrijwillige fotografen die in hun vrije tijd onschuldige lieve kindjes komen fotograferen.
Stichting Make a Memory werkt vanuit liefde
Graag wil ik mijn blog dan ook opdragen aan deze stichting en fotograaf, die op woensdag 16 januari 2019 om 13 uur “mijn” verloskamer binnen stapte om vanuit liefde voor zijn vak en liefde voor beeld aan de slag ging om mijn kleine Philou op haar mooist vast te leggen! Waar ouders met opgroeiende kinderen elke dag hun kids kunnen vastleggen, had ik maar 6 dagen om zoveel foto’s te maken. Voor altijd. Wat nog eens lastiger werd, doordat ik mijn telefoon geeneens vast kon houden omdat mijn handen (net als mijn lijf) zoveel vocht vast hielden en ik nauwelijks mijn vingers kon bewegen, door de onderzoeken die ik elke dag (10 dagen lang) moest ondergaan. Mijn lichaam was op.
Wat ben ik trots!
Ondanks dat ik nog in gesprek was met de begrafenisondernemer en de fotograaf van stichting Make a Memory kwam voor het vastleggen van een kindje in één van de zwartste dagen die je als moeder maar mee kan maken, zal ik nooit vergeten wat voor gevoel deze lieve fotograaf mij gaf die dag. Allereerst reageerde hij zo ontzettend mooi op het zien van mijn meisje: vol bewondering hoe mijn meisje toch wel ontwikkeld was met 25 weken en haar groeiachterstand. Hoe hij liefdevol omging met Philou om de mooiste foto’s te maken, in een ziekenhuissetting. En alle props die ik mijn zusje had laten brengen voor de foto’s: Philou haar dekentje en het allereerste knuffeltje dat ze had gekregen van haar troste grote nichten. Liefdevol ging deze fotograaf aan de slag.
Beetje bij beetje zorgde de fotograaf er ook voor dat ik ontdooide en dat ik toch op de foto ben gegaan met mijn dochter. Tot dat moment was ik me te bewust van hoe ik eruit zag. Er niet uitzag eigenlijk: opgeblazen als een “Michelin mannetje” in een vrouwelijke versie, verre van moeders mooiste en de grote pijnlijke angst dat ik later met het bekijken van de foto’s alleen maar de ziekte zal zien. Door de aanmoediging van de fotograaf heb ik als (sterren)moeder ook foto’s met mijn dochter samen. Ik zie hier nu een troste moeder!
Innerlijke rust
Hij heeft mij die middag geholpen met het zien van mijn dochter zoals hij haar zag. Hij heeft geholpen in innerlijke rust vinden. Hij heeft mij geholpen in mijn berusting van dit lot dat mij niet gespaard is gebleven en hij heeft mij ook geholpen in het zijn van een nog trotsere moeder dan dat ik al was sinds het moment dat ik voor deze zwangerschap was gegaan. Maar bovenal heeft hij mij geholpen om mijn dochter te zien en niet “het kwaadaardige groene monster” genaamd HELLP dat ervoor zorgde dat “het huisje” van mijn dochter in mijn buik niet haar veilige plek is geweest die het had moeten zijn. Ik zag mijn dochter, ondanks dat ze niet meer leefde, als elk kind dat wel levend ter wereld mag komen.
Ik ben de fotograaf en stichting Make a Memory dan ook ontzettend dankbaar dat zij dit voor zieke, terminale en overleden kinderen en hun ouders doen. Wat voor gigantische impact hun prachtige werk doet voor mij en andere ouders. Een stichting die het mogelijk maakt om toch ergens een gouden randje aan de meest zwarte bladzijdes in een mensenleven toe te voegen.
Ik koester de foto’s van stichting Make a Memory al twee jaar lang en blijf dit mijn hele sterrenmoeder-leven doen!
Klik hier om de stichting ook te steunen.
BRENDA
