Eindelijk, de ontmoeting met mijn overleden kind

Geja schrijft een minireeks over haar overleden dochtertje. Hieronder kan je de eerdere delen lezen.

Deel 1: Mijn baby overleed met 41 weken

Deel 2: Mijn man vraagt: ‘Kunnen we de baby nu niet halen en proberen te reanimeren?’

Deel 3: Ik ontmoet mijn overleden dochter, vandaag is een goede dag

De uren glijden voorbij. Tijd doet er niet meer toe. Ik leef van wee naar wee, van zucht naar zucht. Todat paniek me ineens overspoelt. Ondanks dat ik de weeën zo goed kon opvangen weet ik het ineens niet meer, en is het teveel. Ik roep om onze verloskundige. Zij heeft ons zoveel mogelijk alleen gelaten, maar komt nu bij me zitten.‘Wat is er aan de hand?’, vraagt ze. Mijn eigen antwoord verrast me: ‘Ik denk dat ik zo moet persen!’ De verloskundige lacht en zegt: ‘je bent dichtbij, maar wanneer je moet persen, dan weet je het, geloof mij maar!’ Ik begrijp nu ineens waar mijn paniek vandaan komt: Ik ben in de overgangsfase van de bevalling. Deze kennis maakt dat ik me weer kan concentreren op mijn ademhaling en de paniek verdwijnt.

Ik krijg persdrang

Niet lang daarna gebeurt het: Ik heb ineens persdrang. Wow wat is dat sterk. Het voelt alsof er een magneet in mijn kont zit die naar beneden wordt getrokken! Het verrast me zo, dat ik keihard begin te lachen. ‘Shit, dit is waar je het over had!’, zeg ik tegen de verloskundige. De dokter komt erbij en bevestigt wat ik al weet: volledige ontsluiting. Na 15 uur mag ik meepersen met mijn weeën. Mijn weeën duren niet lang. Precies genoeg om twee keer te persen, maar daarna zijn ze voorbij. Ik vind het niet pijnlijk, zolang ik met mijn lijf meepers. We proberen allerlei verschillende posities: op mijn knieën, gehurkt, op mijn zij en in een soort van halve squat met mijn voeten op D’Arcy’s en de dokters heupen. Die laatste houding werkt het beste.

Het lukt me niet

D’Arcy moedigt me aan alsof hij een professionele geboortecoach is. Hij vertelt me hoe ver het hoofdje telkens naar beneden komt, maar ik kan de teleurstelling in zijn stem horen als het verdwijnt aan het eind van de wee. De dokter zegt dat ik druk op het hoofdje moet houden tussen de weeën door, maar dit vergt zoveel energie dat ik niet goed persen kan met de volgende wee. Na een uur persen heb ik erg weinig vordering gemaakt en begin ik te twijfelen of ik de baby er wel uit kan krijgen.

Ik ben ontzettend bang

Dan kijkt de dokter me in de ogen en zegt: ‘Wat houdt je tegen Gee?’ Het is een confronterende vraag. Ik voelde alsof ik alles had gegeven. Ik had harder had gewerkt dan ooit, maar desondanks was ik niets opgeschoten. Ik antwoord zonder nadenken: ‘Ik ben bang’. Mijn eigen woorden raken me keihard. Ik ben bang. Ik ben bang om te bevallen van deze baby. Mijn dode baby. Als het in mijn buik zit, dan ben ik gewoon nog zwanger. Zwanger van een dood kind was een vreselijke realiteit, maar het was wel de realiteit die ik kende. Bevallen van dit kindje betekende dat ik de nieuwe realiteit onder ogen moest komen. Geen eerste huiltje horen. Geen gewriggel op mijn borst. Geen oogjes open. Ik ben bang voor de nieuwe realiteit waar ik de moeder ben van een dood kind.

Met mijn hand voel ik het baby hoofdje

De dokter houdt mijn blik vast met zachte ogen en zegt: ‘Wees niet bang’. Haar ogen vertellen me dat ze het begrijpt. Haar ogen zeggen dat mijn angst mij, en mijn baby, niet helpt. Dat deze baby uit mij moet komen, zoals dat altijd was bedoeld. Dat dat onvermijdelijk is, hoe pijnlijk ook. Ik moet me weer overgeven aan deze realiteit. Dit moment verandert alles. Ik pers met alles wat ik heb en ga ineens enorm vooruit. Ik kan het in D’Arcy’s gezicht zien. Hij straalt met blijdschap! Hij zegt dat ik moet voelen en als ik mijn hand naar beneden breng, voel ik het hoofdje uit me komen. Het is een magisch moment. Al snel is de baby’s voorhoofd er uit, en dan de oogjes, de wangen, de bovenlip… En dan stopt het.

Iedereen in de kamer juicht

Ik pers en pers en pers, maar er komt geen centimeter meer uit. De dokter legt uit dat de baby vast zit door schouderdystocie. Ze probeert de baby’s positie te veranderen door op mijn buik te duwen, maar het helpt niets. Ze legt me uit dat ik me moet omdraaien op mijn handen en knieën, zodat ze de baby dan beter kunnen helpen. Ondanks dat ik aan het eind van mijn latijn ben kan ik me nog de naam van deze manoeuvre herinneren en zeg hardop: De Gaskin. Ondanks de spanning moet iedereen daar om lachen. Met behulp van D’Arcy draai ik me om en de dokter brengt haar hand naar binnen om een armpje van de baby naar buiten te halen. Pas nadat ze haar vinger onder het tweede armpje kan haken, kan ze de baby losmaken en met de volgende perswee komt het hele lijfje eruit. Wat een ongelofelijke sensatie. Het is alsof een enorm gevoel van druk uit me vloedt. Iedereen in de kamer juicht en het gevoel van opluchting rolt door de kamer. D’Arcy lacht (of huilt? Of beiden? Ik weet het niet meer). Ik zit nog op mijn handen en knieën als de dokter zegt dat ze de baby door mijn benen doorgeeft, zodat ik haar kan zien.

We hebben een meisje!

Nu wil ik met alles de baby’s gezicht zien, waar ik al zo lang van droom. Het voelt als een eeuwigheid voordat de dokter de in een doekgewikkelde baby tussen mijn handen legt, met het gezichtje omhoog. En wat een prachtig gezichtje is het! Ik kan er niet over uit hoeveel ze op mij lijkt, maar tegelijk zo van zichzelf is. Ik staar er ademloos naar, maar D’Arcy heeft niet zoveel geduld. Hij kijkt onder de doek en roept: ‘Het is een meisje! Wij hebben een dochter!’ Het is een enorme verrassing voor mij. Ik dacht altijd dat we een jongentje zouden krijgen. D’Arcy maakte er nooit een geheim van dat hij het liefst een meisje wilde en kan zijn geluk niet op. We vertellen haar de naam die we voor haar hebben gekozen: Esja Eilene, vernoemd naar onze moeders. D’Arcy knipt de navelstreng door. Ik kan nu normaal zitten en mijn kleine meisje vasthouden. Ze is groot en zwaar, met dike roze wangen. Haar oogjes zijn exact dezelfde vorm als die van mij en ze heeft de liefste en kleinste neus die ik ooit heb gezien. Haar mond is prachtig, met een mooi gevormd bovenlipje. Ik ga op in haar hele gezichtje. Ik probeer iedere centimeter in mijn geheugen te branden.

Er is zoveel liefde in de kamer

De placenta komt snel en de dokter vertelt me dat ik een scheurtje heb dat gehecht moet worden. Ik geef Esja aan D’Arcy. Terwijl de dokter me hecht, kijk ik hoe hij haar vasthoudt en zachtjes tegen haar praat. Mijn hart voelt alsof het explodeert met liefde. Er is zoveel liefde en blijdschap in de kamer, iets wat je niet zou verwachten bij een stilgeboorte. De dokters en verloskundige komen ons om beurten knuffels geven en feliciteren. Later vertelde de dokter ons dat Esja’s geboorte de meest hartbrekende, maar mooiste geboorte in haar 30 jaar carriere was.

Mijn trots, mijn Esja

Het is ondertussen bijna 14 maanden geleden dat Esja is geboren. Die 14 maanden waren de moeilijkste maanden van mijn leven. Rouw is een lang en onvoorspelbaar pad dat iedere dag anders is. Soms voel ik me goed en sterk, kan ik aan Esja denken en brengt haar herinnering een glimlach op mijn lippen. Soms kan ik mijn bed niet uitkomen en huil ik de hele dag om mijn meisje dat niet in mijn armen ligt. Maar als ik terug denk aan haar geboorte dan kan ik altijd troost vinden in de herninneringen van die dag. De mooiste dag van mijn leven. De dag dat we haar mochten ontmoeten.

GEJA