Goede voornemens voor deze tweede zwangerschap: geen zorgen maken, niet onzeker zijn, maar vol vertrouwen genieten, echt genieten. De eerste keer bleken al die zorgen toch onterecht en had ik nadien spijt de zwangerschap er deels door te hebben laten overschaduwen. Te veel geleefd door werk en zorgen, en te weinig beleefd en stil gestaan. Nadien pas echt beseft hoe mooi en bijzonder het is. Deze keer ging ik dus genieten, met volle teugen en bewust beleven.
Een goede start
Op de eerste dag dat ik een test kon doen, wist ik al dat ik zwanger was. Geen dag gemist! Ik was zo benieuwd of het voorgevoel juist was (heb mij hier namelijk ook al menig maal in vergist). Tussen twee (virtuele) werk meetings door haalde ik een test en zag een dun schemerig tweede streepje, of niet? Twijfel dus, veel ge-google en een tweede test, zo eentje die het aantal weken zegt. Positief: 1 à 2 weken zwanger. Yes! Start van de tweede google actie: hoe zat dat ook alweer met die weken? Ik ben er wel even uit geweest. Weken, datums en apps zoemden door mijn hoofd, mijn rekenkundig incapabele hersenen probeerden uit alle macht wat cijfers vast te houden en op de juiste plaats te zetten. Resultaat: 2 apps rijker met elk een andere uitgerekend datum, dus wellicht zit het ergens daartussen? De lente, dat was zeker.
Ik verraste mijn partner
Ondertussen wist alleen ik het nieuws. Er ontbrak nog een belangrijk persoon natuurlijk. Ik legde mijn peuter te slapen met een hartslag van naar schatting 180 per minuut. Eens hij sliep, nam ik het boekje waar we regelmatig in tekenen voor het slapengaan en tekende een grote tekstballon met daarin: “ik droom van mijn broertje of zusje”. Test erbij. *Klik*, foto (fingers crossed dat hij niet wakker werd van de flits). Send. Ik kwan beneden om een blij verraste partner aan te treffen. Dat maakte mij nog blijer. Hij was meer geëmotioneerd dan bij onze eerste.
Zou onze droom werkelijkheid worden?
Dit paste perfect in ons plan: nog 3 tot 5 jaar zou ik werken in mijn huidige job, terwijl ik wat meer tijd zou geven aan mijn hobby kunst. Tijdens die periode wilden wij graag een tweede en graag nog een derde wondertje op de wereld zetten. Daarna alles verkopen en een b&b starten op een idyllisch stukje land, waar ik me kon focussen op mijn grootste liefdes: kindjes, kunst, sport en dieren. Dit is de perfecte start van die droom die langzaam werkelijkheid wordt.
Ik voelde mij rot
Hoe gelukzalig ik me ook voelde op dat ogenblik, dat gevoel ging toch weer op in de drukte van de dagen. Drie dagen later betrap ik mezelf met een glas rosé in de speeltuin van een zomerbar – oprecht vergeten dat ik zwanger was. Een beetje vroeg om het op een pregnancy brain te steken. Ik voelde mij rotslecht; hoe kan je “vergeten” dat je zwanger bent?! Ik herinner mij dus nog wel levendig mijn laatste glas alcohol… Intussen staken de onzekerheden die ik zo had afgezworen toch weer de kop op. “Leeft hij/zij nog?” “Wat als het fout loopt?” “Had ik die sla goed genoeg gewassen?” “Ga ik het aankunnen?” “Leeft het nog?” en dat x1000… Twee weken kon ik verdrinken in die piekergedachten en me verliezen in dromen en ideaalbeelden.
En toen brak mijn hart…
Mijn hart, in duizend stukken, verwrongen, verstikt, uitgeveegd. Onze toekomst lag er verslagen bij. Mijn partner koos voor zichzelf, een weg zonder mij. Verdriet tierde. Woede raasde. Met momenten was ik verdoofd, andere momenten begripvol, van oplossingsgericht naar moedeloos, gelaten, pragmatisch, panisch, woedend. Ik leerde hoe wanhoop en hoopvol, angstig dichtbij elkaar liggen. Plotsklaps was deze zwangerschap geen start van een droom die werkelijkheid werd, maar een regelrechte nachtmerrie die me in een hoek dreef. Het is als nietsvermoedend met je auto plots in een dichte mistwolk te rijden. Je blijft rijden maar je ziet niet waarheen. Alles lijkt stil te staan en toch blijf je doorgaan. Doorgaan op een lager pitje, dat wel. Ik heb de lat heel wat lager moeten leggen op werkvlak, opvoeding, huishouden, sport, voeding, … Meerdere weken was het opzetten van de tv al een opdracht, en tegelijk mijn grootste verwezenlijking.
Ik overwoog een abortus
In de intensiteit van die emoties, de stress, de verscheurdheid, leek het bijna ondenkbaar dat het leven in mijn buik zou blijven. Dat verhoogde natuurlijk de stress nog meer, de angst, een vicieuze cirkel die me pijnlijk terugbracht naar die onzekere eerste weken van – denk ik – iedere zwangerschap. Er is nog geen contact met het kindje, je voelt niet of het nog leeft of niet. Of je denkt van alles te voelen dat je niet zou horen voelen. Af en toe merkte ik een teken zoals pijn tijdens het (borst)voeden, misselijkheid, zelfs voorzichtig gewring in mijn buik… maar daar kon of durfde ik weinig hoop op te stoelen. Sterker, in die weken heb ik zelfs abortus overwogen. Ik kan dat moeilijk uitleggen want de zwangerschap was erg gewenst. Ik werd zo opgeslurpt door die gevoelens, de onzekerheid, de stress en het feit dat ik zo weinig in de hand had van wat er mij overkwam, dat ik met die gedachte speelde in een wanhopige poging om ergens terug controle over te krijgen. Ik heb uiteindelijk de beslissing genomen om het kindje te houden, en heb sindsdien geen seconde meer getwijfeld.
De eerste echo, echt blij was ik niet
Eindelijk kwam de verlossende eerste echo op 10 weken. Bijna 4 lange weken liep ik rond met een gebroken hart, maar een blijkbaar perfect groeiende baby. Opgelucht wel, maar echt blij was ik niet. Zou dat gevoel ooit terugkomen? Zou ik wel ooit echt blij zijn met dit kindje?
Het zou een teken zijn
Terwijl ik bang was om de zwangerschap echt te beleven en iets van deze tijd vast te leggen, hoe graag ik de uiterlijke tekenen ervan zo lang mogelijk wilde wegsteken voor de wereld (het maakt de situatie gewoon zo veel complexer), des te meer wilde ik deze baby laten blijken dat hij/zij er was. Nog voor de 10 weken voelde ik iets van beweging in mijn buik, bijna onmiddellijk toonde ik ook een echt zwangere buik. Op 19 weken zag er uit alsof ik nog maar een maandje of twee te gaan had en schopte de kleine al enige tijd lustig alle kanten uit. Ik voelde hem/haar al heel snel liggen en kon hem/haar bijna vasthouden als ik mijn handen op mijn buik legde. Ik vind dat zo wonderbaarlijk, de verloskundige zei dat het een teken is. Het zijn in ieder geval mijn momenten van geluk, als mijn peuter tegen me aankruipt en de baby “zachtjes” stampt. Het trekt me uit mijn piekergedachten en brengt me naar het nu; mijn gezinnetje, zo dichtbij. Dat is iets wat ik nu niet meer voor vanzelfsprekend kan nemen.
Hoe moet ik dit vertellen
In de plaats van geboortekaartjes kiezen, geboortelijsten afschuimen, zwangerschapsyoga en nachtelijke trips naar de nachtwinkel voor chocolade of ijs, ben ik bezig met het opstellen van een verdeelregeling over mijn kinderen, een ouderschapsplan, het vinden van een woonplek en een financiële regeling. Nadenken hoe ik dit moet vertellen, hoe ‘de mensen’ zullen reageren, hoe ik met hun reactie zal omgaan. Het voelt als een soort outing, uit de kast komen: “Ja ik ben zwanger … en uit elkaar.”
Weerstand van vrienden
Des te meer omdat ik pionier ben in het scheiden en ‘single parenting’ in mijn kennissengroep. Pionier in een vakgebied waar ik liever ver weg van bleef. Ik merk de weerstand bij vrienden, ze luisteren wel verbijsterd naar mijn verhaal (toegegeven, het heeft een best hoog Story-gehalte), een enkele keer vragen ze hoe het gaat. Maar de verbijstering gaat liggen en zij gaan door, terwijl ik in de sh*t blijf trappelen. Ik begrijp dat, want wat vraag je ook telkens weer, mijn antwoorden blijven ook vreselijk hetzelfde.
Een pijnlijke herinnering
In het midden van mijn chaos, kijk ik met zoveel verlangen naar hen en hun perfect ogende levens, als een kind voor het raam van een snoepwinkel. Tot voor kort stond ik daar nog binnen, met een zak vol snoep. Nu is het een pijnlijke herinnering. Zij staan daar nu nog, in die snoepwinkel, en het genot van het snoepgoed wordt deels bedorven als je de priemende ogen op je rug voelt van iemand die met lege handen aan het raam staat te loeren.
Ik was ‘alles’ kwijt
Altijd had ik het idee dat tussen 20 en 30 de cruciale jaren zouden zijn in mijn leven. Het voelt ook alsof ik voor mijn 30 alles heb gehad; een diploma, een goede job, een nieuwe betere job, een stabiele relatie, een huis, een zoon, zwanger van een tweede, … en twee maanden voor mijn 30ste alles weer ben kwijtgeraakt. Niet alles natuurlijk, het belangrijkste heb ik nog, mijn 2 kindjes, de helft van de tijd dan toch. En de andere helft van de tijd ben ik zeker dat ze in goede handen zijn. Dat is meer dan veel mensen hebben, en daar ben ik echt dankbaar voor.
Wanhoop
Toch is het echt heftig. Voordat dit me overkwam, dacht ik – bijna onbewust – “zo veel mensen gaan uit elkaar, het is een deel van je leven dat verandert, het is een keuze die je maakt en dan ga je verder, je slaat gewoon een net iets andere weg in.” Ik durfde zelfs een door tv series geïnspireerde ‘glam’ beeld te hebben van het gescheiden leven. Nu ik er middenin zit, voelt het meer alsof de weg onder mijn voeten opbreekt en abrupt stopt, en ik wanhopig probeer met wat van de afgebrokkelde stenen een nieuwe weg te maken, geen idee waarheen, geen idee hoe ver die gaat geraken. ‘Glam’ is het alleszins niet.
We maken er het beste van
En zo behoor ik tot het groepje alleenstaande ouders voor wie de feestdagen een hindernis waren, een van de vele die ik nam en nog moet nemen; het nieuws bekend maken, het apart gaan wonen, het eerste afscheid van mijn peuter, de eerste nacht zonder hem, de tweede nacht, de derde …, een gesplitste verjaardag, de geboorte van mijn baby – alleen – en weer een afscheid. Ik durf te zeggen dat ik het een tijd echt niet meer zag zitten, maar intussen beleef ik toch terug leuke momenten (naast nog steeds veel slechte hoor). Ik leg me neer bij het feit dat mijn leven nooit echt een mooie rechte weg geweest is. We maken er de mooiste kromme weg mogelijk van. En soms ga ik ook gewoon langs de weg zitten, is het nog steeds even allemaal te veel. Maar altijd kus ik mijn beide handen met mijn twee kindjes.
LAURA
