Ik ontmoet mijn overleden dochter, vandaag is een goede dag

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen

Geja schrijft een minireeks over haar overleden dochtertje. Hieronder kan je de eerdere delen lezen.

Deel 1: Mijn baby overleed met 41 weken

Deel 2: Mijn man vraagt: ‘Kunnen we de baby nu niet halen en proberen te reanimeren?’

Ik barst iedere keer in huilen uit

De volgende morgen word ik gebroken wakker. Ik ben zo moe en verdrietig en weet niet hoe ik de dag moet doorkomen. Iedere keer als ik D’Arcy aankijk barst ik in huilen uit. Tijdens één van deze huilbuien spreek ik mijn onzekerheid uit. Dat ik niet weet of ik dit wel aan kan, of ik dit wel wil aankunnen. Dat de dokter gelijk heeft en er geen reden is voor deze marteling. Dat ik wil dat ze me opensnijden en de baby eruit halen zodat ik het allemaal niet hoef te voelen. Ik voel me compleet hopeloos en gebroken. D’Arcy luistert en houdt me vast. Wanneer ik klaar ben met praten neemt hij mijn gezicht in zijn handen en zegt: ‘Mijn lief, dingen zijn veranderd. Onze baby leeft niet meer. Er zijn talloze dingen die anders zijn dan we ons hadden voorgesteld: Dit is niet de geboorte die we hadden gepland, dit is niet de plaats waar we dachten te zijn. We zullen onze baby niet horen huilen of de ogen zien openen. Maar schat, het is nog steeds jij en ik en onze baby. De baby waar we zo naar hunkerden en waar we al maandenlang over fantaseren. En vandaag gaan we die baby eindelijk ontmoeten! Eindelijk het gezichtje zien en weten of het een jongen of een meisje is. Vandaag kunnen we het voor het eerst vasthouden. Vandaag is een goede dag.’ Vandaag is een goede dag. Die woorden trekken me terug naar mezelf. Lijmen mijn gebroken wil aan elkaar. Geven mij mijn vechtlust terug. Vandaag is een goede dag en we maken het een goede dag.

We dansen in de ziekenhuiskamer

Vanaf dat moment draait mijn stemming om. Mijn tranen drogen en concentratie komt terug. Ik focus me op mijn lijf en de baby daarbinnen. ‘Dit gaan we doen kleintje’, fluister ik naar mijn dikke buik. D’Arcy zet de muziek van onze geboortespeellijst die ik al maanden eerder had gemaakt aan en we dansen samen in onze ziekenhuiskamer. Ik merk dat ik elke 5 minuten een lichte kramp krijg. De dokter van de dag daarvoor had gezegd dat het erg onwaarschijnlijk was dat mijn lijf zonder de medicatie weeën zou krijgen, maar ik zou zweren dat dit voelt als weeën. Onze verloskundige komt binnen en is verrast hoe positief en opgewekt we zijn. Ik vertel haar over de krampen. Ze zegt dat de dokter zo komt en hij een vaginaal onderzoek kan doen om te zien of mijn lijf zelf aan het bevallen is. Ze vertelt ons ook een beetje vertrouwelijk dat we een andere dokter hebben dan de dokter van die dag daarvoor. ‘Het is een vrouw, en ik denk dat ze veel beter bij jullie past’, zegt ze met een knipoog.

Ik heb al ontsluiting!

De krampen zijn prima te doorstaan met de ademhalingstechnieken die ik in de hypnobirthing klassen had geleerd. Onze dokter komt binnen, een kleine tengere vrouw met een kalme zachte stem. Ik voel me meteen op mijn gemak bij haar. Ze stelt zich voor en geeft haar condelances op een professionele, maar oprechte manier. Ik vertel haar dat ik de bevalling het liefste zonder medicatie wil proberen en dat ik denk dat het misschien al natuurlijk is begonnen. Ze biedt mij een vaginaal onderzoek en een strippoging van de cervix aan. Ik stem daar mee in, ondanks de pijnlijke herinneringen van de avond daarvoor, omdat dit mijn kans op een natuurlijke bevalling vergroot. Het onderzoek en de rekking is snel en pijnloos (zo kan het dus ook?) en de dokter vertelt me met een glimlach dat ik al 2 centimeter ontsluiting heb. Mijn lichaam was zelf aan het bevallen!

De dokter zegt dat ze het prima vindt om met de medicatie te wachten en af te wachten of de bevaling vanzelf doorzet. Hierna zijn D’Arcy en ik in een jubel stemming. We knuffelen en dansen de uren weg, terwijl de weeën steeds sneller komen. Ze zijn allemaal nog prima weg te ademen zolang ik me maar goed concentreer. Tussen de weeën door kussen en lachen we. We gebruiken de TENS-machine voor pijnbestrijding en dat werkt hardstikke goed. Ik voel me super goed en sterk.

Mijn vliezen breken

Al snel komen de weeën elke 3 minuten en doet de dokter nog een vaginaal onderzoek. Als ze haar vingers naar binnen brengt voel ik ineens een plop van binnen en breken mijn vliezen. Het hele bed loopt vol met vruchtwater en we moeten allemaal lachen van de schrik. Mijn vruchtwater is heel bruin en de dokter legt uit dat dat kan komen, omdat onze baby waarschijnlijk gestresst is geweest en daarom heeft gepoept. Ik ben hier niet op voorbereid en het breekt mijn hart als ik denk dat mijn kindje stress had toen het stierf. Maar ik besluit die gedachtes op de stapel te gooien met de rest van de traumatische gebeurtenissen die ik later moet verwerken (een stapel die de afgelopen 24 uur al gestaag aan het groeien is). Niet nu. Niet vandaag. Vandaag is een goede dag.

Naar de verloskamer

Nadat mijn vliezen zijn gebroken gaat het allemaal heel snel. Ik heb 5 centimeter ontsluiting en de verloskundige vraagt of we naar de verloskamer willen gaan. De verloskamer met het bevalbad waar ik al maanden van droom! Hell yeah, ik wil naar de verloskamer toe! Onze tocht naar de andere kamer is een hele onderneming. De verloskundige en D’Arcy lijken wel pakezels en we moeten een paar keer stoppen onderweg vanwege de weeën. Gelukkig zijn we de enige mensen op de kraamafdeling dat weekend.

Als we bij de kamer zijn aangekomen hebben de verloskundigen het bad al vol en hebben ze er kleine (LED) kaarsjes omheen gezet. Ik ga er meteen in en voel me net een godin. Het water voelt fantastisch voor mijn zware lijf. De weeën worden intenser en ik moet me steeds meer concentreren om ze weg te ademen. D’Arcy masseert zachtjes mijn rug en fluistert constant in mijn oor hoe goed ik het doe. Ik kruip helemaal in mijn bubbel. Na iedere wee voel ik me sterker en beter, die bevallingshormonen zijn echt ongelofelijk sterk! Ik grap tegen Darc dat ik dit gevoel in een fles wil stoppen om iedere dag te drinken.

Ik kreun laag

Opeens wil ik uit het bad. Ik moet iets anders doen, want het water helpt me niet meer. De dokter doet snel een onderzoek, 7 centimeter! We gaan de douche in. Ik zit op de vloer leunend op D’Arcy. De weeën komen steeds sneller. Er zit weinig tijd meer tussen. Het voelt alsof ik in een oceaan drijf. De golven zijn weeën waar ik op drijf. Alles wat ik kan doen is me overgeven aan de weeën en mijn lijf laten mee bewegen met de stroming. Ik maak geluid met iedere wee. Een lage kreun die diep van binnen komt. Tijdens de korte momenten tussen de weeën door kus ik D’Arcy en zijn lippen voelen electrisch. Hij is fantastisch. Constant vertelt hij me hoe goed ik het doe en dat het niet lang meer gaat duren voordat we ons kindje gaan zien. Het is alleen wij samen in deze oceaan van emoties, en ik hou me vast aan zijn stem als ik drijf op de golven van weeën. Het is iets wat ik nooit eerder heb gedaan, maar desondanks voelt het intiem en vertrouwd, omdat we het samen doen.

Lees HIER het vervolg

GEJA