Daar zat ik dan… Na 2 mislukte relaties, een mislukte opleiding, terug bij mijn ouders. Ik durfde de deur niet meer uit, heb mijn ritme omgedraaid en ben moe van het gespannen gevoel, hartkloppingen en zweten. Ik heb het gevoel dat ik niet goed word. Door dit gevoel durf ik de deur niet uit, zijn mijn relaties mede mislukt en mijn opleiding. Ik heb hier en daar gesprekken met een behandelaar maar er is geen klik of ik sta er niet voor open.
Aan de antidepressiva
Uiteindelijk sleepten mijn ouders mij naar de huisarts, want dit kon zo niet langer. Op dat moment was ik er echt niet blij mee. Ik heb toen zelfs de afspraak afgezegd, omdat ik het niet zag zitten om daar heen te gaan. Poging twee lukte wel. Een angststoornis kwam er uit. Ik was negentien jaar en zat aan de antidepressiva vanwege een angststoornis. Het laatste redmiddel voor mijn gevoel. Gelukkig had het effect! Mijn ouders namen mij mee op sleeptouw, leerden mij mijn grenzen te verleggen. Hierdoor kon ik weer ´gewoon´ naar de supermarkt en stukken in de auto rijden. Ik haalde uiteindelijk zelfs mijn rijbewijs.
De diagnose PCOS
Ik krabbelde verder op, verhuisde naar Rotterdam en bouwde mijn eigen leven op. Ik ontmoette de liefde van mijn leven en we besloten na een jaar al voor een kindje te gaan. In verband met mijn onregelmatige cyclus en mijn antidepressiva maakte ik een afspraak bij de huisarts. Gelukkig mocht ik zwanger worden met mijn medicatie. Ik had het door de jaren heen al afgebouwd, maar er volledig vanaf komen lukte helaas niet. De huisarts stuurde mij door naar de gynaecoloog vanwege mijn cyclus en al snel werd er geconcludeerd dat ik PCOS heb. Na wat research las ik dat één van de symptomen van PCOS depressie en angst is. “Zou het daar dan van komen?”, dacht ik gelijk. Het is iets waar ik nooit achter zal komen, dus ik probeerde het naast mij neer te leggen.
Het fertiliteitstraject in
We startten een fertiliteitstraject en waren na ongeveer een jaar zwanger! Helaas bleek na 8 weken dat er een leeg vruchtzakje in mijn baarmoeder zat. We wekten een miskraam op en gingen weer door met het fertiliteitstraject. Na een aantal maanden waren we wéér zwanger. Maar ik merkte dat ik er niet van kon genieten, want wat als ik nu weer een miskraam kreeg? Ik vertrouwde mijn eigen lichaam niet meer. Dit ging uiteindelijk van kwaad tot erger. Ik genoot van de voorbereidingen, maar ik zakte weer terug in angst en paniek. Ik zat hier absoluut niet op te wachten. Dit leek mij niet goed voor het kindje, dus ik belde de huisarts. Deze verwees mij door naar de GGZ en gelukkig kon ik redelijk snel terecht.
Verhoging van de medicatie
Er volgden gesprekken en cognitieve therapie, ook had ik een gesprek met een psychiater. Deze besloot samen met mij dat mijn antidepressiva verhoogd moest worden, want dit kon niet langer. Ik was in een constante staat van angst, verhoogde hartslag en vermoeidheid. Ik durfde deur niet uit. Ik was altijd bang dat er iets ergs zou gebeuren, dat ik flauwviel, dat ik echt gek aan het worden was en opgesloten moest worden. We hadden zo ons best gedaan om zwanger te worden. Het was zo’n grote wens van mij. Ik was zwanger, maar ook werkloos mét wekelijkse bezoekjes aan de GGZ en mijn antidepressiva was notabene verhoogd! Ik voelde mij een slappeling, nu al geen goede moeder. “Wat doe ik mijn kind aan? En wat zal men wel niet van mij denken?, dacht ik.
Na de bevalling werd ik weer stabiel
De bevalling verliep goed. Ik zeg nu nog steeds dat ik liever de bevalling nog een keer over doe, dan de zwangerschap. Ongeveer twee weken na de bevalling, ben ik weer een beetje geland en voel ik mij vooral intens gelukkig met ons gezonde kleine jongetje. De zwangerschap met de angst liggen achter mij en ik wil vooral weer afbouwen met de antidepressiva. Na een tijd ben ik hier stabiel genoeg voor. Dit kan echter niet zomaar, dus ik stel met de huisarts een schema op, net als andere keren, om af te bouwen. Gelukkig gaat dit goed.
Hormonen versterken mijn angstgevoelens
Tijdens mijn zwangerschap heb ik mij vooral geschaamd en alleen gevoeld met mijn gevoelens. Bang voor onbegrip en deze hier en daar ook gekregen. Sinds kort zijn we weer gestart met een fertiliteitstraject en helaas heb ik inmiddels weer angstgevoelens. Voor nu blijf ik mijzelf toe spreken dat ik dit kan en hier sterk genoeg voor ben. Ik maak het bespreekbaar, hoe moeilijk ik dit ook vind. Ik merk dat dit helpt voor mij. Ik heb het gevoel dat ik een vangnet heb. Voor mijzelf heb ik wel de bevestiging dat het bij mij vooral de hormonen zijn die ervoor zorgen dat ik mij angstig voel. Dit zal zeker versterkt worden door andere factoren maar gezien het feit dat ik er na mijn bevalling geen last meer van had en nu bij het gebruik van hormonen weer wel, heb ik enige bevestiging. Ik vind ik het lastig om ver van huis te zijn, dus volledig ontspannen op vakantie zijn dat ken ik niet. Toch wil ik er niet aan toe geven. Punt 1 omdat ik weet dat ik dan alleen maar verder wegzak en punt 2 omdat ik wil dat mijn kind de wereld ziet. Ik wil hem leren dat je angst niet moet laten winnen. Wanneer iemand antidepressiva slikt betekent dit niet dat iemand geen moeder kan zijn, geen stabiel leven kan hebben. Het kan je buurvrouw zijn of je collega.
Mijn miskraam heb ik nooit onder stoelen of banken geschoven. Juist door er open over te zijn, normaliseer je het en vertellen andere vrouwen dat ze ook een miskraam hebben gehad. Dit geldt ook voor het slikken van de antidepressiva: opeens blijken andere mensen het ook te slikken. Mensen bij wie je het niet zou verwachten, want ze zien er zo gelukkig uit en hebben hun leven op orde. Niets is wat het lijkt….
PAULINE
