Alweer 9 weken zijn onze drie meisjes bij ons, hoewel ze nog niet echt helemaal bij ons zijn. Het voelt nog steeds heel gek en onwerkelijk dat wij vier kinderen hebben. Dit komt vooral doordat de meisjes nog in het ziekenhuis liggen. Hoe is het allemaal gegaan nadat de meisjes geboren waren? Nou, ik moet zeggen dat wij een aardige pittige periode achter de rug hebben.
De meiden werden uit elkaar gehaald
Liv, Evi en Zoé zijn in het mooie Brabant geboren. Niet helemaal de bedoeling haha, maar ze moeten het toch echt met Veldhoven in hun paspoort gaan doen. Tot voor kort wist ik niet eens waar het lag. Helaas heb ik ook niet meer van Veldhoven gezien dan het Maxima MC en het Ronald McDonald huis. Zoé en Evi hebben van 15 maart t/m 1 april op de NICU gelegen in het Maxima MC, zij werden overgebracht naar het Reinier de Graaf Gasthuis. Liv mocht de volgende dag op 2 april naar het Reinier de Graaf. Helaas mochten zij niet tegelijk overgeplaatst worden.
Liv kreeg bloed in haar ontlasting
Liv moest nog een extra nachtje blijven in het Maxima MC. Vijf dagen na de geboorte had Liv bloed bij haar ontlasting. Dit was onwijs schrikken, maar vooral ook omdat de artsen gelijk gingen handelen op NEC (necrotiserende enterocolitis). Dit is een ernstige darmontsteking die gepaard gaat met een verminderde doorbloeding van de darm, waardoor delen van de darm kunnen afsterven. Deze ontsteking komt vooral voor bij te vroeg geboren kinderen en bij pasgeborenen met een heel laag geboortegewicht. Het is een levensbedreigende ontsteking. Het ontstaat voornamelijk doordat de darmen nog onrijp zijn. Liv haar voeding werd gelijk gestopt, er werd een röntgenfoto gemaakt van haar darmwand, ze namen bloed af om te kijken of de infectiewaarden verhoogd waren, van de ontlasting werd een kweek genomen en ze kreeg antibiotica.
Nóg een keer bloed
Wanneer je dit allemaal te horen krijgt, slaat de angst toe. Ik ging gelijk op internet zoeken wat NEC inhield. Dit was niet leuk om te lezen. De paniek en angst sloeg gelijk toe. “Gaat er nu na 5 dagen echt al één van onze meisjes zo ziek worden?”, dacht ik. Liv werd verder echter niet ziek. Ze deed het verder goed. Uiteindelijk waren haar infectiewaarden niet verhoogd en de kweek was negatief. Een aantal spannende dagen kropen voorbij. Het was positief dat zij verder niet ziek was of ziek werd. Een week later gingen ze langzaam de voeding weer opstarten en de antibiotica werd weer gestopt. Aan de voeding wordt een eiwitverrijker toegevoegd (BMF, Breast Milk Fortifier). Twee dagen nadat Liv dit weer door de voeding had gekregen, had zij wéér een spoortje bloed in haar ontlasting. Wat was er toch aan de hand? Gelijk kroop de angst weer door mijn lichaam. Artsen gingen nadenken: “Wat kon dit zijn?” Uiteindelijk kwamen zij tot de conclusie dat het hoogstwaarschijnlijk een allergische reactie was op de voeding of een koemelkallergie. Ook omdat Liv de eerste keer met het bloed bij haar ontlasting helemaal niet ziek was geweest, was dit een logische verklaring.
De hereniging van de drieling
De BMF gingen ze weer van de voeding halen en toen bleef het goed gaan. Zij groeidenl wel wat minder snel dan haar zussen, doordat die BMF voor groei zorgt. Daardoor is de keuze gemaakt om bij Liv Neocate voeding toe te voegen (dit is een dieetvoeding die gebruikt wordt bij o.a. koemelkallergie). Liv deed het heel erg goed met de mix van moedermelk en Neocate. Eindelijk keerde de rust weer toe.
Op 2 april werden de zusjes met elkaar herenigd in het Reinier de Graaf Gasthuis. Eén nachtje waren ze gescheiden van elkaar, maar ik vond dat zó erg. Helaas hadden we hier niet de luxe dat ze met zijn drieën op één kamer konden liggen. Evi en Zoé lagen op een tweelingkamer en Liv op een aparte kamer. Ze lagen toen alle drie nog in de couveuse, maar als we wilden buidelen kon dat wel met alle drie. Dan brachten ze Liv in de couveuse naar de kamer van haar zusjes. Wat hebben wij een bekijks gehad op de afdeling. Mensen zaten ons aan te kijken: “Wat gaan die elke keer met de couveuse over de gang doen?” Wat een topteam was er aanwezig op de neonatologie!
Grote vooruitgang
Ik vond het de eerste dagen wel wat spannend. De meisjes hadden bijna drie weken op de NICU in Veldhoven gelegen, waar ik alle verpleegkundigen en artsen kende. Nu moesten wij opnieuw het vertrouwen krijgen in het personeel dat voor onze meiden zouden gaan zorgen. Al vrij snel mochten ze alle drie uit de couveuse en gingen ze naar warmtebedjes. Binnen no time waren deze al afgebouwd en gingen ze naar wiegjes met kruiken, maar ook de kruiken waren heel snel weg.
Een verhuizing naar de kinderafdeling
De dagen, weken gingen voorbij. De meisjes groeiden erg goed en we hadden weinig te klagen. Elke dag gingen we twee keer per dag buidelen met ze. Op een gegeven moment mocht Liv van de monitor af. Ook weer even een spannend moment, maar ze deed dit onwijs goed. Op woensdag 5 mei, werden de meisjes overgeplaatst naar de kinderafdeling. Hier was ik het totaal niet mee eens. Aan de ene kant fijn, want dat betekende dat het heel goed met ze ging. Maar voor mij (ons) was het de derde overplaatsing, weer andere verpleegkundigen en artsen, ondanks dat de afdeling aan de neonatologie vast zit. Weer moesten we het vertrouwen gaan krijgen in andere mensen. En ik moest opeens de ‘specialisatie’ van de neonatologie loslaten. De mensen die gespecialiseerd zijn in deze kleine mini mensjes, en dat waren onze meisjes nog. Ze kregen wel een luxe vierpersoonskamer op de kinderafdeling. Veel ruimte en met zijn drieën bij elkaar. We mochten niet klagen. Ook hier gingen de dagen rustig voorbij. En wederom was er een lief team aanwezig die 24/7 klaarstond voor de meisjes.
Ik wil de meiden thuis
Inmiddels zijn de meisjes 9 weken. De officiële uitgerekende datum komt steeds dichterbij (25 mei). De datum die elke dag door mijn hoofd gaat, in de hoop dat de meisjes dan thuis zijn. Wij weten dat dit ook eerder of later kan zijn. Ik merk aan mezelf dat ik deze laatste loodjes heel zwaar vind. Juist omdat het zo goed gaat met ze. Ik wil ze nu gewoon thuis hebben, met het gezin compleet. Familie en vrienden staan te popelen om de meisjes te ontmoeten. Ik wil kunnen gaan wandelen. Ik wil dat Mika lekker met zijn zusjes kan knuffelen. Ik wil een ritme thuis gaan krijgen, zonder elke dag op en neer naar het ziekenhuis te gaan. Ik weet dat het einde in zicht is, maar wanneer is de vraag. Evi is inmiddels ook van de monitor af. Nu alleen Zoé nog, dan kunnen wij de meisjes meenemen naar huis. Liv drinkt zo goed als elke fles leeg (of bijna leeg) en Zoé en Evi zijn ook op de goede weg, maar die zullen wel met sondevoeding naar huis gaan. Hopelijk mag Liv deze week van de sondevoeding af.
We hebben geluk gehad
Als ik terugkijk op de gehele zwangerschap en de periode na de geboorte mogen wij echt in onze handjes knijpen hoe dit allemaal is verlopen. Het is verre van een onbezorgde zwangerschap geweest, elke echo was weer spannend. Maar toch was het elke echo weer prima en groeiden ze met zijn drieën erg goed in mijn buik. Wij wisten dat deze zwangerschap veel risico’s met zich mee konden brengen, maar toch is alles goed gegaan. Ook na de geboorte. Deze drie mini mensen werden veel te vroeg geboren. We wisten van tevoren dat dit zou gebeuren. De meisjes hadden gelijk een goede start en ze deden het dag in dag uit goed. Het is allemaal niet vanzelfsprekend dat een meerlingzwangerschap zo gaat. Wij zijn zo enorm trots op de meisjes. Kijk van hoever ze zijn gekomen en hoe ze nu zijn.
Ontzettend trots
Ook zijn wij enorm trots op Mika. Hij heeft al 11 weken veel veranderingen moeten doorstaan. Eerst werd ik opgenomen in het LUMC, waardoor hij samen met papa thuis was. Daarna werden zijn zusjes geboren en moest hij een paar weken met ons in het Ronald McDonald huis slapen in Veldhoven en vervolgens kwam hij weer thuis, maar zijn wij steeds op en neer aan het gaan naar het ziekenhuis (met en zonder hem). Onze vier kanjers! Nu gaan wij de dagen aftellen tot de meiden naar huis mogen!
WORDT VERVOLGD…
WENDY
