Precies 39 weken en al wat dagen rommelt het met voorweeën. Ik ben er zó klaar mee! Ik heb al weken constant last van harde buiken en rugpijn, dus van mij mag ze wel komen. Bij de controle op donderdag 8 oktober is er een kleine ontsluiting van 1 à 2 centimeter. Ik krijg de keus om te strippen en daar ben ik maar al te blij mee! Ze stript me direct met toch een klein beetje hoop dat het hierdoor op gang zal komen. Als dit niks gaan doen, dan mag ik dinsdagochtend de verloskundige weer bellen voor een nieuwe afspraak om me nog een keer te laten strippen.
Mijn geduld wordt wel op de proef gesteld
De voorweeën blijven aanhouden, maar daar is alles mee gezegd. Op zaterdag verlies ik de slijmprop. Maandag 12 oktober al vroeg in de ochtend krijg ik meer krampen die best wel pijn doen. Zou dit het zijn!? Zijn dit echte weeën?! Ik bel rond half 9 huilend van de pijn mijn partner Wesley op met de boodschap dat hij naar huis moet komen. Ook de verloskundige bel ik om mee te delen dat het er nu op lijkt dat de weeën begonnen zijn. We spreken af dat ik weer bel als het heviger wordt. Mijn weeën bleven zo door gaan. Dit is nog wel op te vangen. Na toch weer telefonisch contact met de verloskundige, wil ze een check doen. Gek genoeg nemen de weeën wat af zodra ik bij de verloskundige praktijk ben. De ontsluiting is ten opzichte van afgelopen donderdag helaas niet meer geworden. De verloskundige stript me nog een keer.
Het toppunt van weeën
Thuis wandelen we een klein rondje. Hierna ga ik in bad zitten. Dit is zó fijn! Eenmaal uit bad gekomen, beginnen de weeën weer. Ze worden steeds heviger en heviger, hup de douche in om de pijn wat te verlichten. Maar zodra ik uit de douche stap, kan ik alleen nog maar rondlopen en huilen. Wat doen die rugweeën ontzettend pijn! Ze komen om de 2 à 3 minuten en na 4 uur lang kan ik de pijn niet meer aan. Wesley belt weer de verloskundige met de boodschap dat ze echt moet komen kijken. Na een half uurtje is ze er en ze ziet meteen dat dit niet gaat, nog voordat ze een check heeft gedaan is het ziekenhuis al gebeld voor een ruggenprik. Aangezien er bij de 20 weken een afwijking gevonden is bij ons kindje, wisten we al dat het een ziekenhuis bevalling zou gaan worden, wat anders ook onze keus was geweest.
Eindelijk een ruggenprik
Om 18.00 uur zijn we bij het ziekenhuis. We parkeren de auto op de spoedplek en met het beetje energie wat ik heb, loop ik naar de afdeling. Ze sluiten daar de CTG aan bij mij. Ik heb 3 centimeter ontsluiting. Wat gaat dat langzaam. Na 1,5 uur mag ik naar de OK voor de ruggenprik. Voor mij gevoel kan die prik er niet snel genoeg in zitten en dat met een angst voor naalden. Op dat moment maakt dat allemaal niet meer uit. Wat een opluchting zeg. Ik kan weer even op adem en kracht komen! De uren kruipen voorbij. Ieder uur controleren ze mijn ontsluiting, maar deze komt niet tot nauwelijks op gang. Wel zijn de vliezen uit zichzelf gebroken. Ik krijg weeënopwekkers die telkens wat hoger gezet worden. Tot midden in de nacht. De kleine laat eventjes zien dat ze het niet heel fijn meer vindt. Snel herpakt ze zicht weer en de weeënopwekkers kunnen weer aan. Voor mijn gevoel moet ik dan echt weer even ‘’opnieuw’’ beginnen. Haar hartslag wordt goed in de gaten gehouden door elektroden op haar hoofdje. Dat rotdraadje tussen mijn benen schiet telkens verkeerd waardoor ze haar hartslag kwijt zijn. Ondanks de ruggenprik krijg ik toch last van mijn onderrug en zijkanten. Na al heel wat uren krijg ik hier en daar toch weer wat meer pijn. Wat blijkt: ze is gedraaid en ligt als sterrenkijker. Dit verklaart mijn pijn. De artsen houden de baby goed in de gaten met echo’s, maar tegen de ochtend kunnen ze het ook niet goed meer zien, omdat ze zover ingedaald ligt.
Persdrang
Eindelijk in de ochtend van 13 oktober rond half 9 heb ik een ontsluiting van 9 centimeter. Nu doorzetten! We hebben de verwachting dat ze nu nog wel eens snel geboren kan gaan worden, maar helaas duurt het nog tot zeker 12 uur voordat we gaan oefenpersen. “Wat? Oefenpersen!?”, denk ik. Ik moet nog een klein stukje meer ontsluiting krijgen om ècht te kunnen gaan persen. Rond 13.00 uur gaat iedereen zich klaar maken omdat ik eindelijk echt mag gaan persen, want geloof me een uur ‘’oefen persen’’ is echt killing als je volledige persdrang hebt! Ze nemen bloed af via het hoofdje van de kleine, om te checken of ze het nog aan kan. Ze zit op fase 2, wat betekent dat ze het nog aan kan, maar het moet niet te lang meer gaan duren. Na 20 tot 30 minuten persen, herhalen ze de bloedtest nog een keer en wat blijkt: ze zit op fase 3 en dat betekent dat ze er nú echt uit moet!
Ze moet er nú uit!
Er is geen paniek, maar wel ontzettend veel haast. De steun die ik had van de verpleegkundige om me heen, is weg, want heeft nu belangrijkere taken te doen. De kamer stroomt vol met nog een extra gynaecoloog en twee kinderartsen. De vacuümpomp wordt er bij gehaald en in een mum van tijd staat alles klaar. Ze gaan haar halen, dus de knip gaat erin. Als de pomp ingebracht wordt, doet het vreselijk pijn. Ik moet goed luisteren, persen en zuchten wanneer ze het zeggen. “Nog 3 persweeën”, beloven ze me, “en dan heb je je meisje op jouw borst liggen”. En dan eindelijk na twee keer trekken met de vacuümpomp en één keer persen, wordt onze dochter Nora om 14.05 uur geboren. Wesley kan haar mee aanpakken en op mijn borst leggen. Ik heb zelf de energie en kracht niet meer om haar aan te pakken.
Ze heeft meteen een goede start en daardoor loopt de kamer weer leeg. Het eerste uur ligt ze lekker op mijn borst en het tweede uur bij Wesley. Vervolgens geeft hij haar eerste flesje. Daarna komt de kinderarts Nora controleren. Ze heeft een afwijkend voetje, verder is ze helemaal goed gekeurd. Wat een opluchting! Wesley doet haar eerste kleertjes aan en we verhuizen naar een andere afdeling om daar de nacht door te brengen samen met z’n drieën. Wat doet ons meisje het ontzettend goed en wat genieten we samen al vanaf de eerste minuut! De volgende ochtend beginnen ze aan het traject om haar voetje goed te zetten. Nora is geboren met een klompvoetje, wat inhoudt dat er nog vele ziekenhuisbezoekjes op ons te wachten staan. Ze is een bikkel!
LINDA
