Het is fijn om het vorige deel te lezen, voordat je met dit deel begint.
Deel 1: Ik kreeg de diagnose onbegrepen onvruchtbaar
Ik ging samen met mijn moeder naar het ziekenhuis en had me voorgenomen om m’n zegje te doen. We waren inmiddels al vier jaar aan het proberen, waarvan drie onder behandeling in het ziekenhuis. Ik vond dat het tijd werd. De arts was het, nog voordat ik mijn mond kon opendoen, helemaal met mij eens. We mochten door. Opluchting! Hoe zenuwachtig ik was voor dit gesprek, later zou ik beseffen dat dit het makkelijke gedeelte was. Het moeilijke deel zou pas een jaar later beginnen. We werden opnieuw op een wachtlijst gezet.
Injecties en hormonen
In 2011 was het dan eindelijk zover. Na weer allerlei bloedonderzoeken, gesprekken en een prikinstructie (want jezelf injecteren, dat is nog wel een dingetje) konden we starten. Iedere avond moest er een spuit in mijn buik gezet worden. Ik had goed opgelet bij de prikinstructie en de eerste vijf dagen deed ik het zelf. Het ging eigenlijk best goed.
Ik blokkeerde
Op dag zes zat ik er weer klaar voor, maar het lukte me niet meer. Ik telde steeds af: 3, 2, 1 … en niks. Alleen een bibberhandje. Ik durfde ineens niet meer! Een half uur heb ik zitten tobben, totdat m’n man het niet meer aan kon zien en aanbood om het bij mij te doen. Ik gaf hem het spuitje, maar bedacht me toch weer en riep: “Nee! Ik doe het toch zelf wel”. Weer zat ik daar een half uur met zowel een trillende hand als onderlip. Het ging niet lukken. M’n man nam het weer over en nu liet ik hem. Huilend zei ik: “En het doet niet eens pijn!” Ik baalde gewoon zo erg dat ik het ineens niet meer durfde.
Na een week mocht ik spuit twee erbij gaan zetten. Iedere avond twee prikken. Eén om de eigen cyclus stil te leggen en de tweede om eicellen te laten groeien. Volgens de arts was het de bedoeling dat er zo’n tien eicellen zouden groeien. Als daar uiteindelijk één embryo uit zou ontstaan, dan konden we spreken van een mooi resultaat.
Geen eitjes
Een week later hadden we de eerste controle. Op het scherm waren een paar miniblaasjes te zien, maar deze waren nog lang niet groot genoeg om aangeprikt te worden. Omdat het resultaat na een week spuiten tegenviel, werd de dosering verhoogd. Weer een week mocht ik elke avond twee spuiten (laten) zetten. Elke dag begon ik de werking van de hormonen meer en meer te voelen. Opvliegers, moodswings, noem maar op.
De maximale dosering
Een week later gingen we weer terug naar het ziekenhuis voor controle. Nog altijd was het resultaat niet wat het zou moeten zijn. Ik reageerde gewoon niet op de hormonen. Weer werd besloten om de dosering op te hogen. We gingen naar de maximale dosering. Dat doen de artsen niet graag, want er bestaat altijd het risico op overstimulering. Toch moesten we het proberen. Zo gebeurde er in ieder geval iets. De normale dosering voelde ik al goed, dus een driedubbele dosis…. Je snapt dat ik een wandelende tijdbom was. Dit moest niet veel langer gaan duren, anders zou ik ontploffen.
Een teleurstellende mededeling
Een week later bleken er eindelijk een aantal eiblaasjes groot genoeg te zijn om aangeprikt te worden. Die tien uit het voorbeeld? Nee, helaas niet. Met zoveel hormoon in je lijf zou je dat toch wel verwachten. Het waren er vijf. De moed zakte me in de schoenen. Als ze bij tien eiblaasjes hoopten op één embryo, wat moest dit dan worden: een halve? Ik zat vol met hormonen, had slapeloze nachten van het gepieker, de twijfel, de onzekerheid. Ik wist niet wat ik met mezelf aan moest. En laten we niet vergeten hoe het voor de man is. Hij ziet me alle kanten op stuiteren, hij ziet hoe blauw mijn buik is van de injecties en hij ziet me denken, maar hij kan me niet helpen. Alleen troosten. Op vakantie gaan een goede test voor je relatie? Een verbouwing? Probeer eens een vruchtbaarheidsbehandeling!
Eindelijk een punctie
Een paar dagen later was het tijd voor de punctie. Ik was erg vroeg wakker door de zenuwen. Ik vond het zo eng. Maar het moest. Er was geen weg terug. Na drie weken hormonen spuiten moesten de eiblaasjes er nu toch echt uit. Ik leefde echt van stap naar stap en ze waren allemaal zwaar. De punctie in het bijzonder! Een rotonderdeel van een rottraject. Het doet pijn. Echt zo’n pijn die je niet uit kan leggen. Je ligt er al heel ongemakkelijk bij en dan vanuit de baarmoeder dóór je eileiders heen geprikt worden met een hele grote naald, dat klinkt al niet goed, dus kan jij vast wel raden hoe het voelt. Het “voordeel” van zo weinig eiblaasjes is wel dat de punctie niet al te lang duurde in mijn geval. Maar dan nog…
Wachten duurt lang
De punctie was achter de rug. Nu moest alles naar het lab om te horen hoeveel bruikbare eitjes er waren. “Eentje is niet bruikbaar”, hoorden we daar. Vier waren er geschikt om mee aan de slag te gaan. We wachten weer af. De aankomende dagen was het wachten op een telefoontje van het ziekenhuis. Drie dagen later zou ik gebeld worden of we een terugplaatsing hadden of er dus een embryo was ontstaan. Iedere dag duurde zo lang. Ik maakte mezelf helemaal gek. En waar deed ik goed aan? Moest ik hopen dat er iets was ontstaan en dan teleurgesteld zijn, of moest ik mezelf voorhouden dat er toch niets gebeurd zou zijn? Het is allebei niks.
Zouden we een terugplaatsing krijgen?
Na drie dagen ging de telefoon. Ik wist dat het het ziekenhuis was. Mijn hart bonkte in mijn keel. Wat bleek? We hadden een terugplaatsing! Later die middag kregen we in ziekenhuis te horen dat er zelfs twee embryo’s waren ontstaan! Wow! Die hadden we echt niet zien aankomen. Het was voor mij zo’n opluchting. Mocht dit embryootje niet blijven plakken, dan hadden we altijd nog een tweede kans.
Het wachtbankje
Het gevoel van opluchting is snel weer weg, want na de terugplaatsing is het wachten, wachten en nog eens wachten. Ik mochr plaatsnemen op het figuurlijke wachtbankje. Dames die zwanger willen worden, kennen deze term maar al te goed. Twee weken die wel twee jaar lijken te duren. Echt ieder krampje, pijntje en plopje in mijn buik heb ik gegoogled. En bijna alles is een mogelijk zwangerschapssymptoom. Man, ik durfde niet eens te bukken, bang dat ik het embryo plette. Tsa, het traject doet rare dingen met je.
Klaar ermee
Nog voor de testdatum ging het mis. Net als je zelf een klein beetje durft te geloven dat het misschien, heel misschien…. is het bam, klaar. Poging mislukt. En deze klap was voor mij heel hard. Ik begreep het niet. Hoe meer ik erover nadacht, hoe minder het klopte. Net als een droom die je je probeert te herinneren. Hoe meer je je best doet, hoe verder de droom lijkt weg te vliegen. Alles was met zorg gepland, geprepareerd en in de gaten gehouden. Waarom niet gelukt? Respect voor alle dames die na een mislukte poging direct weer doorgaan, want ik kon het niet. Echt niet. Ik was er weer helemaal klaar mee. We wilden graag een kindje, maar niet zo. Weer besloten we een pauze te nemen. Ik zou een opleiding van vier jaar gaan doen via mijn werk en daarna zouden we wel weer zien.
Van een kinderwens kwam ik nooit los
In die vier jaar heb ik nog steeds heel vaak teleurstelling gevoeld als ik weer eens een negatieve test in m’n handen had. Er kwam wel een keer een punt dat ik dacht: “Misschien is dit het wel”. Ik wilde liever niet meer naar het ziekenhuis, maar spontaan werkte het ook niet, zoveel was inmiddels wel duidelijk. Zie je hoe je constant in tweestrijd bent? Na het behalen van mijn opleiding, dacht ik er toch weer steeds vaker aan: “We hebben nog een embryo in de vriezer (cryo). Dat zou toch eeuwig zonde zijn als we niet kijken wat daarmee zou gebeuren?” Wéér veel praten met elkaar en tja, toch het ziekenhuis weer gebeld. We zouden Frozen, ons koosnaampje voor deze mogelijke baby, laten ontdooien en terugplaatsen!
JOYCE
