Voordat je dit deel leest, is het fijn als je de twee vorige delen kent.
Deel 1: Een jaar geleden werd jij geboren
“We nemen hiernaast even plaats, dan leg ik mijn bevindingen aan jullie uit”, zei de echoscopiste. Nietsvermoedend namen we plaats en de vriendelijke echoscopiste vertelde ons dat het echobeeld niet altijd even helder was. Ze had alle organen goed kunnen bekijken en hier waren volgens haar geen afwijkingen aan te zien. Wel gaf ze aan haar twijfels te hebben over de groei. Volgens de metingen kwam onze baby te klein uit. De echoscopiste verwees ons door voor een uitgebreide echo bij de gynaecoloog.
Uitgebreid echoscopisch onderzoek
Ik ging vol vertrouwen naar de uitgebreide echo (de GUO) en het gesprek met de arts. Ik ging er van uit dat het allemaal wel mee zou vallen. Mijn man was toch wel een stuk zenuwachtiger. Hij had het gevoel dat we geen goed nieuws zouden krijgen. De gynaecoloog deed het uitgebreide onderzoek en kwam tot een vergelijkbare conclusie. Onze baby was aan de kleine kant, maar nog wel binnen de groeicurve. Ze kon ook alle organen goed zien. De meeste organen waren volgens haar geen reden tot zorgen. Wel vond ze een afwijking in het cerebellum (de kleine hersenen). Ze waren veel te klein. In dit geval ging het om een grootte dat buiten de uiterste groeicurve viel. Ik was wat lastig te echo’en en mede daardoor kon de dokter de kleine hersenen niet goed in beeld krijgen.
Om een beter en duidelijker beeld te krijgen van de grootte van de kleine hersenen gaf ze aan dat we naar het WKZ in Utrecht moesten gaan voor een second opinion. Mijn man vroeg haar nog of we gedurende het weekend ons zorgen moesten maken, het klonk namelijk erg slecht. Maar zij gaf aan dat het waarschijnlijk met de beeldvorming te maken had. Ze gaf ook aan dat, als het om haar ging, ze zou zeggen dat het waarschijnlijk wel mee viel. Toch durfde ze dit niet met de volle 100% uit te spreken.
Wat vond de gynaecoloog van het WKZ er van?
Vandaag moesten wij onszelf melden bij het Wilhelmina Kinder Ziekenhuis in Utrecht. Eerst kregen we een uitgebreid echo onderzoek, wederom om te kijken wat er aan de hand was. Met hun Ferrari onder de echoapparaten hadden ze daar in ieder geval een betere beeldvorming. Sasha, als ze zo heette, deed als eerste de echo. Later kwam de echte gynaecoloog er ook bij om de beelden te beoordelen.
Na een hoop nee schudden en gezucht kwam de conclusie: De kleine hersenen waren inderdaad te klein. Onze baby was over het algemeen al klein, maar de kleine hersenen kwamen ver beneden de groeicurve en de uiterste marges. De gynaecoloog was zelf erg pessimistisch en zei dat de specialisten van dit soort beelden altijd somber worden. Na deze klap kregen we feitelijk in één zin te horen dat we moesten nadenken over een vruchtwaterpunctie, eventuele andere onderzoeken en zelfs het afbreken van de zwangerschap. “Heeft u verder nog vragen?”… Bam… Dit kwam keihard binnen! Ja, miljoenen vragen hadden we. Die kwamen allemaal in de auto terug naar huis. Wat heftig en wat een verdriet. Voor mij landde het eerste besef dat het wel eens helemaal mis kon zijn!
Een heftig gesprek in ons eigen ziekenhuis
Vandaag hadden we een afspraak bij de gynaecoloog in ons eigen ziekenhuis voor een update. We deden ons verhaal en hebben haar verteld wat we gisteren in het WKZ te horen hebben gekregen. Nadat we ons verhaal deden ging de telefoon en de gynaecoloog van het WKZ moest enkele vragen beantwoorden. Hierdoor viel er aan onze kant een ijzige stilte. Mijn man keek mij aan, en ik keek diep in zijn ogen terug. Op dat moment wisten wij even genoeg: ‘Het gaat een zware tijd worden’.
Bij het eerste gesprek viel onze gynaecoloog semi positief met de deur in huis: “Ik zit hier met meneer en mevrouw. Ze zijn gisteren bij jou geweest voor een uitgebreid echoscopisch onderzoek. Wat voor verschrikkelijks heb je hun verteld?” De resultaten en conclusie van de gynaecoloog in het WKZ logen er niet om. We zagen onze eigen gynaecoloog zienderogen schrikken en haar stemming sloeg om naar serieus en bezorgd.
Ernstig te kleine hersenen
Ze legde ons nogmaals uit, dat het cerebellum toch wel echt te klein was en dat de andere gynaecoloog dit als mogelijk ernstig had bestempeld. Ze kon ons weinig meer vertellen dan we op dat moment al wisten. Wel vertelde ze dat wij de onderzoeken van de opvolgende week moesten afwachten om het beeld en de prognose helderder te kunnen krijgen. Opeens was daar de vraag die ik nooit gedacht had te zullen stellen. Voor mijn gevoel floepte de vraag er zo uit: “Als wij volgende week beslissen dat we de zwangerschap willen beëindigen, hoe gaat dat dan in zijn werk?” Ik schrok van mijzelf. Tot op dat moment was ik nog helemaal niet bezig geweest met dit mogelijke einde van deze zwangerschap. Er was ook totaal nog geen sprake van een beslissing, maar ik wilde denk ik vooral weten waar ik aan toe was. De gynaecoloog legde uit dat het beëindigen van de zwangerschap gewoon kon plaatsvinden in ons eigen ziekenhuis.
Twee dagen voorafgaande aan het inleiden van de zwangerschap zou ik een abortuspil moeten slikken om het lichaam al een beetje klaar te maken voor de bevalling en de weeënopwekkers. Vervolgens zou twee dagen later de bevalling dan worden ingeleid. Onze baby zal dan geboren worden en vervolgens op eigen tempo overlijden. Het gaf rust om antwoord op deze vraag te hebben, maar vervolgens stopte ik dit doemscenario gauw ergens in een laatje om het, al is het maar voor even, te vergeten.
CISKA
