Een uurtje in de sportschool valt me zwaarder dan mijn bevalling

Algemeen praatje: “Alles gaat goed.” Bloeddruk meten: “Keurig!” Uitwendig onderzoek: “Prima, voelt goed allemaal.” Zo zagen mijn controles bij de verloskundige er altijd uit. Binnen 10 minuten stond ik weer buiten en ik verwachtte niets anders bij de volgende afspraak. Ik was 36 weken en 4 dagen zwanger. Zoals altijd, ging het algemene praatje goed. Ik was wel een beetje moe, maar dat is niet zo gek met dit termijn. Toen werd mijn bloeddruk gemeten en er ontstond een grote frons op het gezicht van de verloskundige. “Dit is raar. Dit is heel hoog.” Het leek niet helemaal te kloppen, dus na het uitwendig onderzoek meette ze nog eens. “Dit is niet goed. Ik ga bellen met het ziekenhuis en je moet daar straks meteen naartoe.”

Torenhoge bloeddruk

Eenmaal in het ziekenhuis bleek mijn bloeddruk toch echt veel te hoog (170/110). Na een hele dag daar geweest te zijn, waren mijn bloeduitslagen en urine schoon en mocht ik met medicatie, waar ik ontzettend beroerd van werd, naar huis. Maar omdat de artsen dachten dat het elk moment kon omslaan in een zwangerschapsvergiftiging, moest ik voor elk klein kwaaltje bellen en zou ik met 38 weken ingeleid worden. Die dagen ben ik nog een paar keer opgenomen, omdat ik verschrikkelijke hoofdpijn had, maar dit kwam waarschijnlijk door de medicijnen.

Op 26 januari werd de inleiding besproken. Ook werd ik gestript. Ik had al 1 centimeter ontsluiting!

De inleiding begon

Op 28 januari bracht ik ‘s ochtends mijn zoon naar de kinderopvang. Hij zou opgehaald worden door mijn schoonmoeder en daar logeren. Die dag voelde ik me verrassend goed. Ik heb het huis zelfs gepoetst. Maar ook merkte ik van alles aan mijn lichaam: mijn borsten lekten meer dan ik gewend was, ik moest vaak naar de wc terwijl dat de hele zwangerschap een drama was, ik transpireerde veel én ik verloor mijn slijmprop. Ik werd een beetje zenuwachtig, dus mijn vriend en ik aten een salade en gingen rond 19:00 richting het ziekenhuis.

Onrustige buik

In het ziekenhuis moest ik even aan de CTG en vervolgens werd de ballon geplaatst. Ik had al 2 centimeter ontsluiting, dus het strippen had zijn werk gedaan! Om een uur of 8 zat de ballon erin en merkte ik dat ik er op reageerde. Ik had harde buiken en krampen. Ik lag nog aan de CTG toen ik even ging videobellen met mijn broer en zus. In de positie waarin in lag te bellen kon ik nét niet het scherm zien, want ik vroeg me af of er weeënactiviteit was. Ik voelde een hoop onrust in mijn buik. Na het telefoongesprek keek ik even op het scherm en zag dat er weinig te zien was. Ik besloot om 22:00 uur maar te gaan slapen. In slaap komen lukte echter niet. De harde buiken en krampen bleven en een half uurtje later besloot ik mijn krampen toch even te timen. Ze kwamen al om de 3 minuten en ik moest ze wegzuchten, dus heb ik op het belletje gedrukt.

Flinke ontsluiting

De verpleegkundige sloot de CTG weer aan en riep de arts op. Om 23:15 was de arts er. Ik vergeet haar woorden nooit meer: “Meid, je zit al op 5 centimeter!” Wow! De bevalling was begonnen! Dat hadden we niet verwacht. Ik zei voor de grap dat ik nog voor 00:00 wilde bevallen, want ik vond 28 januari veel mooier dan 29 januari. We lachten hier even om, want dat ging natuurlijk nooit lukken. We reden naar de verloskamer. De weeën namen snel in kracht toe. Ik kon ze goed wegzuchten en tussendoor had ik ook genoeg tijd om op adem te komen, prima te doen. Tien minuten later, om 23:25 waren we in de verloskamer. Hier merkte ik dat ik het gevoel kreeg dat ik moest poepen. Dat herkende ik van mijn eerste bevalling, maar toch deed ik even een poging op de wc. Het was natuurlijk geen poep wat ik voelde, maar mijn baby! Ik mocht van de verpleegkundige niet hard drukken.

Ik hield het niet meer

Na 5 minuten op de wc de weeën opgevangen te hebben, moest ik op bed komen liggen, omdat er een infuus geplaatst moest worden. Het was nu 23:30 en ineens kon ik niet meer. “Ik moet persen, ik moet persen!” Aangezien ik een kwartier geleden pas 5 centimeter had, moesten ze eerst weer inwendig onderzoek doen. Ja hoor, volledige ontsluiting! Ik heb 4 minuten geperst en daar was ze. Onze dochter Elin. Geboren om 23:36. Helemaal wit van het smeer werd ze op mijn buik gelegd. Ze huilde niet, piepte alleen een beetje. Volgens de arts moest ze even bijkomen, omdat het voor haar ook allemaal te snel gegaan is.

Een slechte start door mijn medicatie

Later bleek dat ze erg veel opstartproblemen had door de medicatie die ik geslikt had tijdens de zwangerschap. Na vijf dagen in de couveuse, met glucoseinfuus en sonde mochten we eindelijk naar huis. Ik denk dat ik wel kan zeggen dat ik een droombevalling heb gehad. Geen paniek, geen ingrepen, weeën prima te behappen én binnen een uurtje klaar! Daar ben ik ontzettend dankbaar voor. Maar ik heb voor mijn gevoel ook geen strijd hoeven leveren en ik heb weinig herinnering van de bevalling, omdat er gewoon niet zo veel te herinneren valt, het ging zo snel. Ik was er natuurlijk vanuit gegaan een dag later te bevallen en voordat ik echt besefte dat ze al kwam, had ik haar al in mijn armen. Ik zeg het wel eens voor de grap maar meen het echt: “Een uurtje in de sportschool valt me zwaarder”.

JASMIJN