Jolanda is volgens een Nederlands ziekenhuis onvruchtbaar, maar heeft een enorme kinderwens. Ze besluiten een second opinion in het buitenland. Lees hieronder de vorige delen, voordat je verder leest met dit deel.
Deel 1: Ik voelde dat er iets niet klopte in mijn lijf, maar dit had ik nooit verwacht
Deel 2: De arts kwam met de verwoestende conclusie: “Je bent onvruchtbaar”
Al vrij snel nadat we ons hadden aangemeld voor Vivaneo in Düsseldorf, kregen we een telefoontje om de intake in te plannen. Deze kon snel plaats vinden, omdat er net een gaatje in hun agenda vrij was gekomen. Heel fijn. Zo snel mogelijk doorpakken, daar houd ik wel van. We konden terecht op 28 mei, de dag dat wij precies 7 jaar samen zouden zijn. Ik kon me wel een leuker jubileum voorstellen, maar ach; zo zouden we het nooit vergeten.
Naar een fertiliteitskliniek in het buitenland
Toen we naar de kliniek reden, drong het ineens tot mij door dat dit nu ons leven was, en dat we nu toch ineens de stap maakten naar het buitenland. Iets wat ik voorheen absoluut niet wilde. Eenmaal aangekomen bij de kliniek liepen de spanningen nog meer op. Eerst werden we opgehaald door een verpleegkundige, die ons het één en ander ging uitleggen over hoe de kliniek tot stand is gekomen. Deze informatie ging wat langs me heen, want ik vond dat echt niet boeiend. Ik wilde naar de arts om zaken door te spreken. Ook kregen we een hele map mee met hierin informatie over de trajecten. Ook nu dacht ik: ”Laat maar zitten, want misschien kunnen ze ons hier ook niet helpen”. Even later mochten we plaats nemen tegenover de kamer waar we elk moment door de arts konden worden opgehaald. En ineens kwamen daar de tranen. De spanningen kwamen er uit, omdat het allemaal steeds realistischer werd.
Was ik ècht onvruchtbaar?!
Het gesprek met de arts was heel erg fijn. We voelden ons op ons gemak gesteld en serieus genomen. En dan de vraag van de arts: “Waar kan ik jullie precies mee helpen?”. Euhm ja, hallo, een kindje toch!? Maar dat lag té erg voor de hand, dus dat heb ik, volgens mij, niet gezegd. Misschien ook wel, ik weet het niet meer. Mijn (toen nog) vriend en ik gaven aan wat de uitkomsten van Nederland waren en dat wij graag wilden weten of er écht niks meer mogelijk was. Dit ook omdat het nieuws in Nederland zo onverwacht kwam en we er totaal niet op waren voorbereid. We hebben ook aangegeven dat mocht het echt zo zijn dat er niks meer mogelijk was, dat ook prima was. Maar dan wisten we het wel 200% zeker, omdat dan twee afzonderlijke artsen tot dezelfde conclusie waren gekomen.
Eén eierstok deed in ieder geval niets meer
Er werd tijdens die afspraak een echo gemaakt en ook hierop kon ze zien dat 1 eierstok heel erg klein was. Ons werd medegedeeld dat we van deze eierstok niks meer hoefden te verwachten. Een hard bericht, maar dit gaf meteen al het inzicht dat Nederland het bij het rechter eind had: mijn lijf zat in de overgang. Ik moest bloedprikken binnen de eerste 3 dagen van een nieuwe cyclus. Dit was voor mij amper te peilen, gezien mijn cyclussen erg verschilden wat betreft duur. Ik mocht dit ook in Nederland laten prikken, hoorden we na navraag. Ik kreeg een lijst mee van de arts met de hormonen waarop ik geprikt moest worden. Ik wist haast wel zeker dat onze huisarts niet moeilijk ging doen om een prikformulier voor mij te schrijven. Ook werd er in dit buitenlandse ziekenhuis bloed geprikt van mij in mijn cylusmoment op die dag.
Duitsland wilde wèl een traject starten
Een 1.5 week later werd ik gebeld door de arts van Düsseldorf. Aan de hand van de uitslagen die zij nu had, zag zij toch nog enige hoop om een traject te gaan starten. Ik was wat van slag, want ze wilden toch eerst de uitslagen hebben van het bloedonderzoek aan het begin van mijn cyclus? Ik was echt een beetje in paniek en wilde niet meteen een afspraak inplannen, maar eerst dat bloedonderzoek afwachten. Na even met mijn moeder te hebben gebeld, belde ik terug naar de kliniek om toch een nieuwe afspraak in te plannen voor ons behandelgesprek.
Goede hormoon waardes
Het duurde nog even voor een nieuwe cyclus zich aandiende en uiteraard gebeurde dit net in een weekendje weg met mijn familie. Gelukkig hadden we het prikformulier meegenomen, want ik had al zo’n vermoeden. Het was nog een hele weg om een plek te vinden waar ik me kon laten prikken, omdat het weekend was. Uiteindelijk heeft een lieve gynaecoloog van het ziekenhuis in Leeuwarden mij geprikt, omdat ze ons verhaal zo aangrijpend vond. De uitslagen kon ik een paar dagen later ophalen bij mijn huisarts en moest ik doorsturen naar Düsseldorf. Toen ik de uitslagen zag, maakte mijn hard een klein sprongetje. Ik zag een FSH-waarde van 11. Ik wist dat deze waarde de vorige keren hoger lag, en tot en met 15 is deze waarde te stimuleren. Dus dit was, volgens mij, goed nieuws. En tegelijkertijd moest ik ook wat lachen, want drie maanden ervoor had ik nog nooit van deze hormomen gehoord en nu wist ik ineens welke waardes goed waren en welke niet. Een bizarre gewaarwording dat je je ook zo makkelijk aanpast naar de situatie waarin je verkeerd.
De eerste poging
In juli hadden we een nieuwe afspraak en namen we het behandelplan door. Jemig, wat komt er een eerste keer veel informatie op je af. Ik probeerde alles te onthouden, maar was blij dat mijn man er ook bij was om mee te luisteren en een arts die alle tijd nam om alles, soms wel tot drie keer toe, uit te leggen. Die vrijheid voelde ik ook, want je werd er echt als mens behandeld en niet als nummer. Onze eerste poging begon vlak voor onze zomervakantie. Hier hadden we rekening mee gehouden en we hadden een camping geboekt op 1.5 uur rijden van de kliniek. We mochten de caravan van mijn schoonouders mee, zodat ik tijdens het traject goed rust zou kunnen nemen.
De eerste injectie was eng
De allereerste injectie zetten was heel gek. Ik heb een verpleegkundige achtergrond en weet hoe ik medicatie klaar moet maken. Ik vond het best leuk om te doen. Ik was lekker met de potjes bezig: naald erop, vloeistof opzuigen, in ander potje steken, mengen met het poeder, opzuigen, andere naald erop, buik ontbloten en …. Tsjah, toen blokkeerde ik. Ik zag de naald richting mijn buik gaan en toen drong het door: deze injectie is voor mij! Ik kon niks anders dan huilen. Gelukkig was mijn man vrij van zijn werk en kon hij me helpen. Hij heeft de eerste injectie bij mij gezet. De volgende injecties heb ik zelf gezet, met stimulans van een collega van mij.
Ik kreeg last van de hormonen
Alles de eerste keer doen is heel erg gek: de eerste keer een inwendige echo krijgen, de eerste keer zelf een injectie zetten en de eerste keer een punctie ondergaan. Alles was nieuw deze ronde. De hormonen hadden een weerslag op mijn lijf. Mijn energie niveau was gedaald tot 50%. We hebben wel leuke dingen kunnen doen in deze vakantie, maar het was toch heel anders. Een halve dag weg was voor mij echt de max. Ook kreeg ik een kort lontje. Ik voelde het soms opkomen en wist dat als mijn vriend nog even door zou gaan, ik het niet meer tegen kon houden. Dit is dan ook wel een paar keer gebeurd, waarna ik mijn excuses aanbood. We hebben besloten om “haar” Moontje Hormoontje te noemen. Hiermee maakten we het voor onszelf wat luchtiger, omdat we beiden wisten dat ik niet die persoon was. Deze persoon kwam echt naar buiten door de hormonen en zo moesten we haar ook gaan zien. En als ik dan weer voelde dat de irritaties te hoog opliepen, kon ik mijn vriend een waarschuwing geven dat als hij nog even langer door zou gaan, Moontje op visite zou komen. Dan wist mijn vriend ook hoe ver het was en kon ik Moontje weer wat naar de achtergrond duwen.
De spannende punctie met de oogst
Na een kleine twee weken injecties spuiten, werd de punctie ingepland. Deze mag in Duitsland onder volledige narcose, maar ik koos voor een roesje. Dit met de gedachte dat als we ooit verder zouden moeten met een eiceldonor, ik dan zou weten wat de donor mee moest maken tijdens een punctie. In Nederland vinden de puncties niet onder narcose plaats, maar krijg je alleen wat pijnstilling. Eenmaal liggend op de punctietafel, omringd door duitssprekende mensen, mijn vriend niet bij me en een arts die op zich laat wachten, schoten de gedachten door mijn hoofd en ook dit keer drong de realiteit ineens door: drie maanden geleden was ik nog gezond en nu lig ik in Duitsland op een punctietafel in de hoop op een kindje met mijn genen. Op dat moment kwam de anesthesioloog binnen en zag ze mijn spanningen. Haar vraag: ”Zullen we maar lekker gaan slapen?”, kon ik dan ook alleen maar bevestigen. “Ja, toch maar onder narcose”. Als ik al zo gespannen was, ontstond er namelijk ook de kans dat ik zou gaan verkrampen en ze niet bij mijn follikels kon komen. Er hadden zich, met de hoge dosering hormonen die je in Duitsland mag krijgen, toch drie follikels ontwikkeld en gezien mijn situatie zou het fijn zijn als ze alle drie aangeprikt konden worden.
Drie follikels
Al met al duurde het niet lang en lag ik niet veel later op de uitslaapkamer. Mijn vriend werd meteen gebracht en die heeft nog even kunnen lachen om mij, want blijkbaar was ik nog zo stoned als een garnaal van de narcose en kraamde ik ècht onzin uit. Even later kwam de arts om te vertellen hoeveel eicellen er waren gevonden. Het waren er twee. We waren blij. We wisten dat een follikel ook leeg kon zijn. Oke, terug naar de camping en wachten tot we de volgende dag een belletje zouden krijgen van het lab hoeveel eicellen er bevrucht waren met IVF.
Die dag voelde ik een soort rust. De eicellen waren uit mij en nu kon ik niks meer doen. Nu lag het bij het lab. Ik had juist verwacht enorm gespannen te zijn, omdat er zoveel vanaf hing. Dat viel mee. Wel was ik de hele dag moe van de narcose. Toen we in de supermarkt liepen, wist ik dat dit ons enige uitje van die dag zou zijn. De volgende dag werden we gebeld dat de twee eicellen helaas niet bevrucht waren. Hoe dit verder loopt, lees je in mijn volgende blog.
JOLANDA
