Het was 2010 en ik had mijn leven na een paar heftige jaren op orde. Samen met mijn zoon (toen 5 jaar oud) had ik een fijn huisje en we waren echt gelukkig samen. Toen gebeurde het. Een magische ontmoeting op het schoolplein. Er liep een leuke vrijgezelle vader. Er was meteen een klik. Zijn dochter en mijn zoon zaten samen in de kleuterklas en zijn andere zoon zat in groep 4. Rustig aan kwamen onze gezinnen samen, wat soms echt een behoorlijke uitdaging was. We leerden elkaar beter kennen. Helaas werd toen al snel duidelijk dat trouwen en kinderen krijgen voor hem definitief afgesloten was. Voor hem was het genoeg. Bovendien was het niet mogelijk om kinderen te krijgen, omdat hij jaren geleden een sterrilisatie heeft gedaan. Verliefd als ik was, dacht ik er verder niet over na. Daarbij hadden we onze handen echt vol aan drie kinderen. Mijn zoon was in eerste instantie gewend om alleen te zijn met mij en hij kreeg er ineens een broer en een zus bij. Het samenvoegen van twee gezinnen was echt een lastige klus.
Huwelijksbootje
We kochten in 2014 een huis. Hierna gebeurde er iets wat ik totaal niet had verwacht: hij vroeg mij toch ten huwelijk! Trouwen en kinderen krijgen, daar zou hij toch nooit meer aan beginnen?! Maar onze liefde was sterk en hij wilde het avontuur toch nog één keer aangaan! En zo trouwden we op 27 maart in 2015. Het was een prachtige dag, ook voor de kinderen die in het begin natuurlijk echt wel aan het idee moesten wennen.
Babywens
Het leven “liep”, de kinderen groeiden en bloeiden op. Het samengestelde gezin raakte inmiddels al aardig aan elkaar gewend. Steeds vaker merkte ik een onrust bij mezelf. Ik wilde een baby! Ik wilde zwanger zijn, alles nog één keer mee maken. Een baby van ons samen. Ik droomde erover. Over hoe dat zou zijn. Echter wist ik dat het niet meer kon en probeerde ik me er iedere keer bij neer te leggen. Dit lukte niet. Ik kon het niet loslaten. Het begon steeds vaker te knagen en ik had het er steeds vaker echt moeilijk mee. Het onderwerp kwam zo terloops ook steeds vaker ter sprake. Kinderwagens en baby’s in restaurants. Steeds vaker praatten we over hoe leuk dat toch allemaal was. Natuurlijk was het mijn man inmiddels wel duidelijk dat mijn wens steeds meer kriebelde. Soms praatten we er serieus over, maar dan waren we het erover eens dat het alles zou ontwrichten en dat bovendien de sterilisatie in de weg stond. Stiekem zocht ik op internet alles op over het ongedaan laten maken van een sterrilisatie, een vasovasotomie zoals dat zo mooi heette. Toen het onderwerp op een avond weer ter sprake kwam, maakte hij de dag erna een afspraak bij de huisarts. Hij kreeg een verwijsbrief mee voor de uroloog.
Twee weken later hadden we een gesprek met de uroloog die zeven jaar geleden de sterrilisatie uitvoerde. Het kon! Dat was in eerste instantie het enige wat ik hoorde. Maar de kans was niet heel groot. De kans was verkleind, omdat de sterrilisatei bij hem al meer dan vijf jaar geleden was. 70% Van de gevallen kreeg weer levend zaad, echter volgde bij maar 40 tot 50% van de gevallen een spontane zwangerschap. Thuis bespraken we alles eindeloos. De kinderen waren inmiddels groot, 10,11 en 13 jaar oud en we hadden nu zoveel vrijheid. Een baby zou dan alles op z’n kop zetten. Maar allebei waren we toch zo enthousiast dat we besloten er voor te gaan.
De sterilisatie ongedaan maken
Daar was de dag van de ingreep! Het gebeurde allemaal onder plaatselijke verdoving. Na een paar uur nam ik hem gehavend weer mee naar huis. Wat voelde ik me schuldig zeg! Hierna begon voor hem het herstel en het lange wachten. Acht weken na de ingreep mochten we een potje inleveren om te kijken of er levende zaadcellen in zaten. Na twee dagen mochten we bellen. Dit was het moment waarop al mijn hoop zich had gevestigd. Binnen enkele minuten kan heel lijm droom om zeep geholpen zijn. Ik was zo vreselijk zenuwachtig.
De uitslag
De uroloog vertelde dat er levende zaadcellen zijn gevonden en noemde een hoopvol aantal. Maar hij vertelde er ook bij dat dit niet genoeg was om zwanger te worden. In de komende weken die zouden volgen, kon het aantal levende zaadjes nog stijgen. We mochten over een tijdje nog een keer testen, maar we besloten om dat niet te doen.
Er volgden maanden van wachten en onzekerheid. In december 2016 voelde ik me anders dan anders en werd ik niet ongesteld. Ik deed een test. Het was gewoon gelukt: ik was zwanger! We konden ons geluk niet op! We vertelden het de kinderen en die reageerden verdeeld. Ze vonden het vooral spannend dat alles weer ging veranderen. Wij vonden dat ook! Ik lag er ‘s nachts weleens wakker van, want wat deden we onzelf en de kinderen eigenlijk aan? Tegelijk ging het idee ook steeds meer leven bij iedereen van het gezin en verheugden we ons uiteindelijk allemaal op de komst van dit kleine wonder. Ik leefde inmiddels in een droom. Zwanger zijn was zo heerlijk en zoveel intenser dan de eerste keer. We beleefden alles echt samen.
Geboorte
Op 17 augustus 2017 is ons wonder geboren! Ongeloofelijk dat dit kon na zo’n herstelingreep. We hadden ineens een prachtig mensje erbij! Na haar geboorte was ze al snel niet meer weg te denken in ons gezin! Wij begonnen weer helemaal opnieuw, maar wat vonden wij het heerlijk! We genoten intens van haar! Zij verbond ons gezin.
Wat zijn we blij met de keuze die we destijds hebben gemaakt! Dankzij een hele handige uroloog is ons gezin met drie pubers en een peuter helemaal compleet.
ANNEMARIE
Wauw wat een super mooi verhaal! Al het geluk toe gewenst samen!