Deel 1: Dagboek van een sterrenmama: Mijn verloofde ving pasgeboren Faith* op die 16 weken oud was
Deel 2: Faith* is geboren met 16 weken, we legden haar gauw in een bak water
Deel 3: Dagboek van een sterrenmama: doodgeboren Faith* mocht mee naar huis
Deel 4: Dagboek van een sterrenmama: ‘kraamvisie’ voor Faith*
16 maart 2020, de dag van de crematie van onze sterrendochter.
Die dag wilde ik nog vroeger dan 7 uur opstaan, maar mijn lichaam was helemaal kapot. Een bevalling, operatie, bloedarmoede, flauwvallen en dan nog 3 dagen doen alsof het niks was en “kraamvisite” ontvangen. Ik was moe, dus ik sliep door tot 7 uur.
Ik wilde het niet
Mijn verloofde haalde Faith weer zoals elke ochtend om samen in bed tijd door te brengen als een “normaal” gezin. Ik zag enorm op tegen die middag. Ik wilde het helemaal niet. Ik zei ook tegen mijn verloofde: “Als je het mij vraagt wil ik elke dag haar water verschonen en haar de rest van mijn leven in de koeling hebben. Ik weet dat het niet kan, maar haar wegbrengen wil ik ook niet”, waarop ik compleet brak. Het was namelijk wéér zo’n moment dat mijn hoofd en mijn hart niet samenwerkten en dat kostte veel energie waarop ik dan vaak emotioneel werd.
Angst om te douchen
Om 12 uur zouden onze ouders bij ons verzamelen om naar het crematorium te gaan. Dus om 9 uur hebben we Faith voor een laatste keer in haar water gelegd om onszelf klaar te maken. Ik ging voor de eerste keer echt onder de douche sinds de bevalling. Je kan je misschien wel voorstellen dat aangezien de vorige uitliep op flauw vallen, dit enorm veel emoties met zich meebracht. Ik wilde niet alleen douchen en was enorm angstig. Maar ik had het overleefd, zonder kleerscheuren. Daarna ging ik mij klaarmaken voor de crematie van mijn dochter. Ik heb mijn best gedaan, maar ik kreeg niks uit handen. Make-up wilde ik niet te veel op doen, omdat ik het er toch wel af zou huilen en mijn haar vond ik al snel prima zitten. Ik trok een zwart jurkje aan die ik ook met de crematie van mijn schoonvader aan had en daarna (toevallig) nooit meer. Ik vond het een mooi gebaar om die aan te trekken en daarna nooit meer.
Twee vlinders
Rond 11 uur gingen we dan echt naar beneden, wachten om te kunnen gaan. Ik ging buiten zitten, want het was mooi weer. Later kwam mijn verloofde bij me zitten. We zaten een beetje om ons heen te kijken en te kletsen. Tot daar ineens 2 vlinders waren! Eentje was bruin met zwart, dat was voor ons altijd het teken van mijn schoonvader. En er was een kleine witte vlinder waarop ik meteen zei: “Dat is Faith met je vader!” De tranen sprongen in mijn ogen en ik bevroor van het beeld. De vlinders zaten samen lang op de schutting! Mijn verloofde rende naar binnen voor de camera en kreeg alleen de vlinder die mijn schoonvader moest voorstellen op de foto, de kleine was sneller weg. We hadden het teken gekregen dat zij echt samen waren. Dat gaf rust.
We kozen juist een crematorium ver weg
Om 12 uur waren daar dan mijn ouders, mijn schoonmoeder en de begrafenisondernemer. Wij hadden gekozen om de crematie in Almere te doen wat dik een uur rijden was van ons huis. Waarom? De begrafenisondernemer had ons die optie gegeven, omdat het goedkoper was. De kosten maakten ons niets uit, maar dat het zo ver weg was vonden wij fijn. Vooral omdat er nog een ander familielid net was overleden en er dus nog een crematie aan zou komen op korte termijn. Ook kenden wij niemand in Almere. De kans om terug te moeten naar dit crematorium was heel klein. Die keuze was een hele goede keuze op voorhand, omdat wij anders maandag en vrijdag in hetzelfde crematorium zaten.
De laatste momenten als compleet gezin
Om half 1 vertrokken we naar Almere. Wij reden als gezin – voor de laatste keer – in onze auto naar Almere. Nog een beetje genieten van het gevoel dat we een compleet gezin waren. Er heerste ook een soort rust in onze auto. We wisten dat het goed voor haar was om haar los te laten. Het deed ongelofelijk veel pijn, maar het was echt oké. Aangekomen in het crematorium werden we naar de familiekamer geleid. Daar stond een verhoging waarop het mandje van Faith op kon.
We mochten Faith gaan omkleden
Uit het ziekenhuis hadden wij een herinneringsdekentje meegekregen waarin Faith haar dagen had doorgebracht als je uit haar water haalde. Ik wilde mijn kleren van de bevalling weg gooien, al dan niet verbranden. Waar andere moeders het koesteren, was het voor mij een slechte herinnering.
Mijn moeder kwam daarom op het idee om Faith om te kleden van haar herinneringsdekentje naar onze kleding van de bevalling. Mijn trui en het t-shirt van mijn verloofde werden dus haar kleren die ze mee zou krijgen. Zo zou ze altijd iets van papa en mama bij zich hebben. We hadden beiden ook een brief geschreven die we mee wilden geven.
Na wat koffie en thee vroeg ik of het nog lang duurde. Ik wilde Faith echt niet snel weg hebben, maar zo wachten in stilte vond ik echt vreselijk. De mevrouw zei dat we mochten gaan omkleden. Onze ouders kregen nog de laatste kans om afscheid te nemen en daarna gingen wij haar samen in onze kleding wikkelen. Toen was daar het moment waarbij wij als ouders met haar mandje richting de ovenkamer moesten. Die weg duurde ellendig lang.
De ovenkamer
Eenmaal in de ovenkamer mochten we Faith op de brandcard leggen die de oven in ging samen met haar identificatie steentje. Wij wilden niets voorlezen of zeggen, want dat hadden wij al in de brief gedaan. Mijn schoonmoeder las nog een prachtig gedichtje voor waardoor we het niet droog hielden. Ik gaf daarna toch nog één laatste kus aan Faith. Daarna was het tijd voor de start van ons afscheidsliedje: Phil Collins – You always be in my heart. En vervolgens mochten wij op de knop drukken om de oven open te doen. Wij stonden aan de zijkant en op het moment dat ik het mandje nog maar amper kon zien, trok ik mezelf en mijn verloofde recht voor de oven om tot de laatste glimp Faith gedag te kunnen zetten.
Ik rende schreeuwend naar buiten
De oven sloot precies op het moment dat het liedje stopte, het had zo moeten zijn. Iedereen ging elkaar knuffelen, maar ik rende op dat moment naar buiten. Ik schreeuwde heel hard en ik wilde de ovenkamer niet meer zien. Ik ging naar de familiekamer, pakte mijn sigaretten en wachtte tot iedereen terug kwam. Ik snapte heel goed dat iedereen daar wilde zijn, maar ik moest weg, weg van die kamer waar mijn dochter werd verbrand. Ik zal haar echt nooit meer zien.
We dronken nog koffie en thee, iedereen rookte nog een sigaret en ik zei al snel: “Kunnen we gaan?”. Ik wilde zo graag naar huis toe. Ik was nu echt even klaar met de afgelopen 7 dagen. In 7 dagen tijd kreeg ik slecht nieuws, op slecht nieuws, op slecht nieuws, moesten we een crematie regelen, moest ik een bevalling opwekken, ben ik bevallen, ben ik geopereerd, ben ik twee keer flauwgevallen, heb ik ontelbare keren ons verhaal verteld, heb ik super veel gehuild, tijd doorgebracht met mijn dochter en nu op het einde was het resultaat dat ik haar nooit meer zou zijn.
Een leegte in de auto
Wij vertrokken weer in onze eigen auto, onze ouders reden weer mee met de begrafenisondernemer. Op de terugweg voelde het voor ons beiden alsof we iets waren vergeten. Het was zo leeg in de auto. Maar net zoals na de geboorte was er ook een soort rust. We konden nu gaan rouwen. Faith was veilig in de hemel bij haar opa en ze had een mooi afscheid gehad. Wij konden nu gaan werken aan de toekomst, ook al stond het leven stil. Nu was het weer aan ons. We ruimden de tafel op waar Faiths hoekje was en ze lag opgebaard. We probeerden alles weer een beetje naar normaal te herstellen. We bestelden eten en gingen de eerste persconferentie omtrent Corona kijken.
Rouwen met nog een tegenslag
Ik wist wel dat het die week erger was geworden rondom Corona, maar mijn hoofd stond er niet naar om het nieuws te kijken, Facebook te volgen of maar enige interesse erin te hebben. Toch moesten we gaan kijken, want onze bruiloft stond op 10 april gepland en dat was vanaf 9 maart onze focus. Onze bruiloft, iets positiefs.
We kregen om 19.00 van de minister-president te horen dat wij in lockdown gingen en evenementen niet meer konden. Ja hoor, dat kon er ook nog wel bij, nog meer slecht nieuws. Dat was de druppel. Ik zat ook nog eens vanwege mijn bloedarmoede in de risicogroep. Ik ging in quarantaine uit veiligheid. Ik wilde toen ècht niemand meer zien. Dan maar alleen rouwen met mijn verloofde.
Ik ben enorm dankbaar dat wij alles rondom Faith hebben kunnen doen zoals wij voor ogen hadden, omdat wij nog nét voor alle coronaellende waren. Echt enorm dankbaar!
Volgende keer vertel ik hoe het was om te rouwen in coronatijden.
SHANNEN
