De gehele zwangerschap had ik al een onheilspellend gevoel over een mogelijke keizersnede. Bij mijn eerste zwangerschap ben ik, na een inleiding, natuurlijk bevallen en dat vond ik zo’n bijzondere ervaring, dat ik het magische moment van het baren van je kindje weer wilde ervaren. Daarbij komt het gegeven dat je herstel na een keizersnede gewoon veel langer is en met een peuter die in de welbekende peuterpuberteit was beland, zat ik daar nou niet bepaald op te wachten. Ook wilde ik toch zo ontzettend graag dat de bevalling zelf op gang zou komen. Juist omdat ik bij de eerste ingeleid werd, en we met twee kinderen ons gezin compleet vonden, was ik zo benieuwd naar hoe het zou voelen als de bevalling uit zichzelf zou beginnen. De spanning die daarbij zou komen kijken, maar ook de vreugde dat het nu niet lang meer zou duren voordat we ons meisje zouden ontmoeten.
Mijn dochter lag dwars
In de 34e week van mijn zwangerschap was daar dan eindelijk de liggingsecho. En ja hoor, mevrouw lag in stuit. Volgens de verloskundige hoefde dit nog niets te betekenen en had de baby nog alle ruimte om te draaien. Ze lag immers de hele zwangerschap al goed, dus de verwachtingen waren goed. Wel werd ik overgedragen aan de gynaecoloog, maar de verloskundige had het volste vertrouwen dat ze me gewoon terug zou zien in de praktijk. Helaas bleek ons eigenwijze meisje in de volgende controles nog steeds niet goed te liggen. Sterker nog, ze was wel gedraaid, maar ze lag nu over dwars en ik zag de kans op een natuurlijke bevalling steeds kleiner worden. Maar die keizersnede wilde ik toch echt niet!
Er werd een versie gedaan
Er werd een plan gemaakt om op Oudejaarsdag een versie te doen. Dit was rond de 36e week van mijn zwangerschap. “De kans op een succesvolle versie is groot”, zo vertelde de gynaecoloog. Ik was al eerder natuurlijk bevallen, had ruim voldoende vruchtwater en mijn buik was nog flexibel genoeg. Ik had me van tevoren natuurlijk goed ingelezen en ging met gezonde spanning naar het ziekenhuis. De versie was echt binnen een paar minuten klaar en het was gelukt! Omdat een kindje best kan schrikken van een versie, moet je naderhand een half uur tot een uur aan de CTG.
Ze draaide direct weer terug in stuit
Terwijl we rustig zaten te wachten tot het CTG voorbij was voelde ik onze eigenwijze dame alweer draaien. De verpleegkundige kwam binnen en ik zei: “Maak maar weer een echo hoor, want ik weet zeker dat ze weer teruggedraaid is”. En ja hoor, mevrouw lag weer in stuit. Ze besloten geen nieuwe versie te doen, want de kans was groot dat ze weer zou draaien en gezien de ruimte die ze had, hadden ze er vertrouwen in dat de natuur z’n werk zou doen en dat ze alsnog zelf goed zou gaan liggen.
Tijdens de daaropvolgende afspraken bleek ze nog steeds verkeerd te liggen. Telkens anders, maar nog steeds verkeerd. De tijd begon nu toch echt te dringen, dus er moest nu wel een plan gemaakt worden. Ik wilde uiteraard nog steeds geen keizersnede, dus de gynaecoloog kwam met een ander plan. Ik zou me op zondagavond moeten melden in het ziekenhuis waarna ik zou worden ingeleid door middel van een ballon. Als deze voor ontsluiting zou zorgen, zouden ze de volgende dag een versie kunnen doen om vervolgens mijn vliezen te breken. Door het breken van de vliezen zou ze namelijk niet meer zoveel ruimte hebben om weer terug te draaien.
Die zondag kwam het besef dat dit de laatste dag was van ons gezin als 3 ineens keihard binnen. Natuurlijk was de baby méér dan welkom, maar voor mijn gevoel was het ook echt een afsluiting van een periode. Opa en oma hebben ’s avonds – echt zo laat mogelijk want ik wilde nog zo lang mogelijk van Teun genieten – Teun opgehaald en wij gingen bepakt en bezakt naar het ziekenhuis.
Eénmaal in het ziekenhuis werd eerst nog even een echo gemaakt om te kijken hoe de kleine er dit keer bij lag want hey, misschien was ze nu dan tóch gedraaid. Wishful thinking. Ze lag nog steeds dwars en de dienstdoende gynaecoloog kwam het plan met ons bespreken. Ze viel direct met de deur in huis: ‘Ik vind het geen goed idee om je nu in te leiden. Als we nu een ballon plaatsen bestaat de kans dat de vliezen breken en dan moet je direct naar de OK. Dit zien we op zondagavond, zonder voltallig personeel, niet zitten’. Wat? Had ik hiervoor nou zo’n drama dag achter de rug? Natuurlijk begreep ik wat ze zei en kon ik me erin vinden, maar ik was echt even flabbergasted. Ze raadde aan om de volgende ochtend terug te komen voor een versie en als deze zou lukken zouden ze de baby ‘vast’ leggen met een sluitlaken om mijn buik. Dit is een soort korset wat ze heel strak om je buik vouwen. Hier konden we ons in vinden en dus gingen we onverrichter zake weer naar huis.
Ik kreeg een sluitlaken om
Maandagmorgen, dé dag dat het toch echt zou gaan beginnen. We kwamen aan in het ziekenhuis en werden vrijwel direct geholpen. De dienstdoende gynaecoloog van de avond ervoor heeft extra op ons gewacht om ervoor te zorgen dat het plan niet wéér zou wijzigen. De versie, waarvan ik dacht dat het een fluitje van een cent zou worden, was begonnen en wow, wat deed dit vre-se-lijk veel pijn. Met de vorige versie nog vers in mijn geheugen had ik dit echt niet verwacht. Mijn partner zag hoe de gynaecologen rood aanliepen door het kracht zetten, en hoe hun vingers steeds dieper in mijn buik verdwenen. Dit was echt even tanden op elkaar want 5 minuutjes pijn ten opzichte van (gemiddeld) 6 weken herstel van een keizersnede had ik er graag voor over. Weer hadden we succes want de versie was gelukt! Ik kreeg direct het sluitlaken om en in plaats van een ballon kreeg ik hormoongel toegediend. Dit zorgde al voor wat krampen waardoor de baby naar beneden geduwd werd en de kans dus kleiner was dat ze terug zou draaien. Nu begon het lange wachten. De hormoongel had ongeveer 6 uur nodig om z’n werk te doen. Onze dame lag na al die uren nog steeds goed en de gel had voor ontsluiting gezorgd!
Rond 16.00 uur konden ze mijn vliezen breken en kreeg ik gelijk weeënopwekkers. Ik moest blijven liggen omdat ze elke kans op een draaiing wilden voorkomen. Op een gegeven moment kon ik de weeën gewoon niet meer liggend opvangen en wilde ik in bad. Ik wilde eventuele pijnstilling zo lang mogelijk uitstellen. In bad kon ik ook geen fijne houding meer vinden en toen de weeënopwekkers wéér verhoogd werden ging ik toch voor een ruggenprik. Deze kreeg ik binnen een half uur terwijl ik op 4 centimeter ontsluiting zat. Ik kon eindelijk weer liggen en dommelde zelfs een beetje weg. De ruggenprik zat er nog geen uur in toen de verpleegkundige de kamer binnenkwam en vroeg of ik even op mijn zij wilde gaan liggen.
Persdrang
Ik draaide me om en opeens was daar die druk. Ik raakte lichtelijk in paniek, want dit had ik met Teun niet gevoeld. Ik moest nú poepen en dit was natuurlijk het teken dat ik volledige ontsluiting had en mocht gaan persen. De verloskundige werd geroepen en ik mocht inderdaad gaan persen. Na negen minuten persen werd om 20.49 uur onze lieve Noor geboren. Om 23.00 mochten we naar huis en het genieten kon gaan beginnen!
Inspiratie
Zo veel er tegenzat in de aanloop naar de bevalling, zo voorspoedig en snel verliep de bevalling zelf. Nu zou je kunnen denken, jeetje wat een gedoe om een keizersnede te voorkomen, maar achteraf viel dit echt reuze mee! Ik wilde gewoon koste wat het kost een keizersnede voorkomen zolang het veilig was voor Noor en mij. Het idee dat ik 3 dagen in het ziekenhuis moest blijven, en daarbij in deze coronaperiode mijn zoon niet mocht zien, was voor mij echt onverdraaglijk. Wij wilden na de bevalling gewoon lekker in onze kraambubbel kruipen en genieten als gezin van vier. Onze kraambubbel kon niet mooier en in plaats van een herstel van 6 weken liep ik na 3 dagen alweer in de winkel alsof er niets gebeurd was. Ik hoop hiermee andere toekomstige mama’s te kunnen inspireren dat er meer mogelijk is als je kleintje in een stuit of dwars ligt. Uiteraard is elke situatie opzichzelfstaand, maar gewoon bevallen is mogelijk als je kindje verkeerd ligt!
SHARON
Onze eerste bleek tijdens de bevalling in een stuit te liggen. Dit werd een spoedkeizersnede onder volledige narcose. Bij de tweede, ondanks dat ze goed lag, bewust voor een geplande keizersnede gekozen omdat ik absoluut geen spoedkeizersnede wou en die kans toch groter is na een eerdere keizersnede. Herstel van keizersnede bij tweede was echt zo klaar. Eerste dagen wat moeilijk opstaan maar verder echt 0 klachten of herstel periode gehad. Na een maand stond ik al volop te klussen in ons nieuwe huis.
Tijdens mijn eerste zwangerschap lag onze baby ook in stuit. 2x versie geprobeerd, maar draaide direct weer terug. Toen gekozen om met stuitligging natuurlijk te bevallen in het ziekenhuis, met als állerlaatste noodplan eventueel een keizersnee. Eind 39e week braken mijn vliezen spontaan, ik kreeg steeds heviger weeën, en onze zoon werd supersnel en probleemloos geboren! Zou het zo weer over doen. Laat je goed voorlichten en heb vertrouwen in je eigen lichaam en de ‘natuurlijke weg’ (onder goede gynaecologische begeleiding).
Mooi geschreven en herkenbaar. Ik heb 2 keer een keizersnede gehad, maar liep net zo snel rond. Elk mens is anders.
Oh wat een toeval dat onze kinderen precies dezelfde namen hebben en dat we ook nog een vergelijkbaar verhaal hebben! Knap dat je voor een natuurlijke stuitbevalling hebt gekozen. Dat durfde ik dus echt niet☺️
Wat bijzonder om dit te lezen! Ik heb exact hetzelfde meegemaakt met mijn (eigenwijze) dochter Noor. Ook zij lag in stuit, was overigens niet te draaien bij de versie, en is uiteindelijk in een natuurlijk stuitligging geboren in het ziekenhuis. Doordat zij goed in de gaten kon worden gehouden in het ziekenhuis voelde ik me veilig bij een natuurlijke bevalling en leek me dit (als het zou lukken) ook prettiger dan een keizersnede. De grote broer van deze Noor heet toevallig ook Teun :).