Voordat je verder lees, is het fijn om het eerste deel te lezen.
Deel 1: Waanzin, ik werd ‘s ochtend met 29 weken zwangerschap wakker in een plas water
Wat stond me nou te wachten?
Ik had de afgelopen dagen in het ziekenhuis zoveel dingen gehoord over een vroeggeboorte. Ik wist gewoon niet meer wat ik moest geloven of verwachten. Ze hadden mij eerder deze dagen verteld dat de weeën ook kon afnemen en dat ik tot 34 weken zwangerschap in het ziekenhuis kon blijven liggen, of dat ik zelfs bij die termijn weer naar huis kon gaan. Dat hadden ze allemaal weleens meegemaakt vertelde de gynaecoloog ons. Ja goed, supertof voor de vrouwen die dat hadden meegemaakt natuurlijk, maar ik had geen zin om dingen te horen die me eerst bang maakten en me dan weer hoop konden geven. Ik heb geprobeerd me ervoor af te sluiten en het gewoon allemaal op me af te laten komen.
Waarom moest ons dit nu overkomen?
Door alle ellende was ik op een gegeven moment emotioneel enorm zwak. Ik was er klaar mee en dat klinkt uiteraard enorm egoïstisch. Want hoe langer mijn kindje in m’n buik bleef zitten, hoe beter het voor hem was. Eens. Maar mijn lichaam was op en er klaar mee. Toch probeerde ik sterk te blijven. We kregen zo af en toe wat bezoek van onze familie. Dat deed me erg goed, maar ook verdriet. Ergens voelde ik dat ik gefaald had. Wat was de reden dat dit mij overkwam? Wat had ik gedaan dat dit gebeurde? Je kindje op de wereld zetten is één ding, maar te vroeg geboren worden en de vraag of hij het overleeft, is een tweede.
Ik wilde van die pijn af
De dag begon rustig. We hadden weer bezoek van familie die taart hadden meegenomen. Ik zat in mijn ziekenhuisbed te smullen. Niks aan de hand. Tot 16:00 uur. Toen begon het. Ik had al het bezoek weggestuurd, omdat er opeens zulke heftige weeën kwamen. Ik wist dat ik zou gaan bevallen. Ik had om 19:30 uur 2 centimeter ontsluiting. Toen hebben ze me meteen overgebracht naar de verloskamer.
Ik mocht natuurlijk bevallen, omdat ons zoontje goed reageerde op mijn weeën. Door de pijn en de weeën was ik ontzettend afwezig. Ik kreeg via het infuus magnesium. Dit was goed voor onze baby. Ik had het koud en ik lag onder een deken op mijn zij aan het CTG-apparaat. Ik had alleen maar mijn ogen dicht, en vergat zelf soms te ademen door een wee. Mijn man bleef zeggen: ”Doorademen schat” en hij pufte een paar keer met me mee. Hij was echt een enorme steun voor me. Ik heb om 22:00 uur een ruggenprik gevraagd. Dit werd al heel snel gezet. Er werd ook duidelijk verteld wat de voor- en nadelen waren. Zoals achteraf een katheter krijgen en dat je niet snel kunt lopen vanwege het verdovend gevoel vanaf je middel tot aan je tenen. Het kon me eigenlijk niet veel schelen. Ik wilde van die pijn af. De ruggenprik werkte al best heel snel en ik voelde steeds wat minder.
Mijn zoon werd in een plastic zak gelegd
Om 1:30 uur had ik 8 centimeter ontsluiting. De verpleging vertelde me dat ze om 3:30 uur terugkwamen. Ze zeiden dat ik dan waarschijnlijk 10 centimeter ontsluiting zou hebben en dat de bevalling dan zou beginnen. Ik dacht: “Oh, dat duurt nog 2 uur. Ik heb nog wel even”. Maar om 2:00 uur voelde ik al een bepaalde persdrang. Ik drukte op het knopje om de verpleging te waarschuwen en die kwam heel snel bij ons. De verpleging zei: “Ja! 10 Centimeter ontsluiting. Laten we maar beginnen”! Ik had één gynaecoloog en één verpleegkundige bij me. Zij hadden de kinderartsen en de neonatologie-afdeling gewaarschuwd dat er een prematuur kindje geboren zou worden, zodat ze met couveuse en brancard klaar stonden in het kamertje naast mij in de verloskamer.
Om 2:15 begon ik met persen en om 2:30 uur is onze prachtige zoon Díaz Ritchi geboren. Hij was 1390 gram en 41,5 centimeter lang. Hij huilde heel goed toen hij geboren werd. Hij werd in de plastic zak gelegd. De gynaecoloog bleef heel rustig waardoor wij ook niet in paniek raakten. Ze zei: ”Zo papa. Je mag hier en nu de navelstreng echt doorknippen!” Mijn man keek me aan en glimlachte. Toen hij dit deed, maakte de verpleegkundige wat foto’s met zijn telefoon. Wat ontzettend fijn dat dit toch gewoon kon. Nadat de navelstreng was doorgeknipt werd Díaz meteen naar het kamertje naast me gebracht. Mijn man ging mee, zoals we dit hadden afgesproken. Toen was het nog wachten totdat de placenta loskwam. Ook dit duurde helaas wat langer dan gedacht, maar na 25 minuten kwam het vanzelf.
Alleen op de verloskamer
Mijn man, ons zoontje in de couveuse en de kinderartsen waren onderweg naar de IC neonatologie. De verpleegkundige had mij gewassen en wat schone kleren aangetrokken. Ze zei dat iemand me zou halen om me met mijn bed naar de neonatologie-afdeling te brengen, zodat ik mijn zoontje kon zien. Ik wist dat ze het druk hadden.
Helaas heb ik driekwartier in de verloskamer helemaal alleen gelegen. Wat voelde ik me die drie kwartier ontzettend alleen. Ik was net bevallen van een prachtig zoontje dat direct bij me weggehaald werd. Ik heb hem niet kunnen aanraken, voelen, alleen maar 30 seconden bekeken. Er gingen op dat moment allerlei scenario’s door me heen. Wat als hij het niet overleeft? Een infectie krijgt, ziek wordt? Ik voelde me zo machteloos.
We mochten naar de nicu-afdeling
Na driekwartier kwam mijn man op de verloskamer binnen. Hij kwam naar me toe en gaf me een zoen. ”Wat hebben we een mooie zoon!”, zei hij. Toen kwam er ook een verpleegkundige binnen en zij bracht mij naar de nicu-afdeling. Toen ik bij hem kwam en hem zag, werd ik direct emotioneel. Ik kon hem heel even aanraken. Ik zag bijna niets van zijn gezichtje. Er zat een zuurstofmasker op zijn neusje met een gek mutsje op zijn hoofd, bloeddrukmeter om zijn enkeltje, plakkers over zijn hele lichaam, infusen in zijn kleine armpjes en voetjes, allemaal slangetjes op en rondom zijn lichaam en een ienie mienie luiertje om. We zijn een halfuurtje bij hem geweest en daarna zijn we naar onze kamer gegaan op de kraamafdeling. Mijn man kon elke dag tot mijn ontslag bij me slapen in het ziekenhuis.
Het geloof dat alles goedkomt
Direct op mijn kamer begon ik al met kolven. Wat een pijn. Maar ik wist waarvoor ik het deed! Er kwam niet meteen veel uit mijn borsten, maar elk beetje hielp. Na het kolven hebben we wat geprobeerd te slapen. We waren uitgeput van alle emoties van de afgelopen uren. Wat hebben we veel steun aan elkaar gehad. Een vroeggeboorte is iets wat we totaal niet hadden verwacht. Toch waren we beiden zo sterk gebleven. We geloofden erin dat alles uiteindelijk goed zou komen! Onze zoon Díaz, welkom op deze wereld.
DAYENNE
