Het First Dates restaurant zit vol met singles die op blind date gaan. De kijker krijgt de kans hun eerste en vaak ongemakkelijke gesprek te volgen. Het format is aan twintig andere landen verkocht, en wordt daar ook uitgezonden. Gaan de deelnemers hun match vinden? Carin en Gerard hebben elkaar gevonden en onlangs is hun baby James geboren. De allereerste First Dates baby is een feit. Wij mochten het stel vragen wat ze nou echt van de date vonden, wat er daarna gebeurde, hoe de bevalling was en hoe het ouderschap bevalt
Een aantal maanden terug mochten wij het stel als eerst interviewen! Lees dit interview met Gerard en met Carin.
Gerard is pappa van de eerste First-Dates-baby, James
Mijn naam is Gerard Dronkers en jullie zouden mij en mijn vrouw Carin kunnen kennen van het programma First Dates. Carin en ik hebben elkaar daar ontmoet en zijn sinds 29 oktober vorig jaar trotse ouders van James Ethan Dronkers, wat voor ons beiden het eerste kindje is.
Ik ben inmiddels alweer 36 jaar oud en zo een vier jaar eigenaar van een klein bedrijf in de wereld van brandveiligheid. Het liefst geef ik trainingen en cursussen, maar wij verrichten vele hand en spandiensten, die voornamelijk te maken hebben met brandmeld- en ontruimingsalarminstallaties (je weet wel, van die verschrikkelijke sirenes die eens in de zoveel tijd afgaan in het gebouw? Dat is onze schuld 😊). Daarnaast mag ik graag sporten, (bord)spellen spelen, gewoon een hapje en een drankje doen met vrienden of familie en sinds een paar maanden gewoon lekker ergens “zijn” samen met vrouw en zoon.
Achter de schermen van First Dates
Vaak wordt mij gevraagd hoe dit allemaal is begonnen en hoe dat nou precies gaat bij First Dates. Ik kan je vertellen, de wijze hoe het op televisie wordt vertoond, is niet helemaal zoals het gaat in de werkelijkheid. Dat is ook logisch, het is BNN VARA er natuurlijk alles aan gelegen om een zo spraakmakend mogelijk programma voor te schotelen. Voor mij als dater, voelde het een beetje als lopende bandwerk. Je bent daar om 19.15 uur en na alle aanloopshoots, interviews, make-up en ritjes naar andere locaties, zit je pas om 20.30 uur aan de bar, te praten met Victor, wat overigens ook een kwartier duurde. Pas om 21.15 uur kwam mijn date binnenlopen. En wat een vrouw! Stoer, knap en met een dijk van een uitstraling. Het type waar ik normaalgesproken niet op af zou (durven) stappen.
De eerste indruk van Carin bij First Dates
De date was eigenlijk in één woord geweldig. Ik snap dat door de programmamakers er vooral voor is gekozen om het stuk uit te lichten dat ik haar naam vergat en daar het verhaal omheen te creëren, maar dat is natuurlijk niet hetgeen waar de date uit bestond. Het klikte op zoveel vlakken dat we na dat uur en een kwartier nog lang niet waren uitgepraat. Toen de date stopte om 22:30 uur, kregen we daarna eerst nog een interview apart en daarna nog een interview gezamenlijk, met als laatste een eindshot dat je (al dan niet samen) wegloopt. Het was inmiddels 0:30 uur eer we klaar waren en het was toch vrijdagnacht, dus toen hebben we besloten nog een drankje te doen in haar woonplaats Breda. Een paar drankjes en uurtjes verder was het inmiddels half vijf toen ik in Rotterdam in mijn eigen bed belandde. Die zondagavond stond ik alweer bij haar op de stoep en sindsdien ben ik niet meer weggeweest.
Wat er gebeurde na de eerste date
Omdat het zo goed klikte, Carin al langere tijd zonder succes met haar vorige partner had geprobeerd zwanger te raken en we allebei heel graag kinderen wilden, besloten wij al snel dat we zouden stoppen met anticonceptie. Zo kon op onze gezamenlijke reis door Australië en haar aansluitende reis door Nieuw-Zeeland de cyclus weer regelmatig worden. Een reis waarin wij hopelijk de stress en angst van het falen achter ons zouden kunnen laten en wellicht met prachtig nieuws terug naar huis zouden kunnen keren. Het lot besliste echter anders, want vier dagen voor ons vertrek en de dag voor carnaval (Carin is een echte Brabantse), gebeurde het meest onverwachte en bijzondere moment in mijn leven.
De zwangerschap van Carin
Carin was een paar dagen overtijd, maar ze had zelf weinig hoop dat ze zwanger zou zijn. Eigenlijk deed zij de test (om half zeven ’s morgens), zodat ze het weer los kon laten dat ze overtijd was en daardoor de ongesteldheid op gang zou komen. Ze riep mijn naam vanuit de badkamer en ik hoorde de onzekerheid in haar stem. Ik wist eigenlijk direct “de test is positief”. Ik liep naar haar toe en ik zag het ongeloof in haar ogen. Het kon niet waar zijn, dat was het enige wat ze uitstraalde. Ze mompelde: “Het is niet waar” “De test is vals” “Het klopt niet”. Ik kon zelf alleen maar geruststellen, glimlachen en blij zijn voor haar. Vertellen dat het echt zo is en dat ze niet moest twijfelen. Meer dan een uur later, kwam het dan eindelijk bij mij binnen. Ik stond in de keuken en probeerde een plastiekje te openen met crackers. Ik begon te trillen en verloor de controle in mijn vingers. Het plastiekje kreeg ik gewoon niet open. Toen liepen de tranen van geluk over mijn wangen en was het Carin die mij mocht vertellen dat het echt waar was.
We moesten meteen schakelen! Carin die tijdens carnaval niet kon drinken, hoe gaan we dat doen? Het kind erkennen voordat we op reis gingen (mocht mij wat overkomen) en ons voorbereiden op een reis die anders ging zijn dan gepland. Tijdens de vlucht waren de eerste kwaaltjes al aanwezig. Carin werd al misselijk bij de geur van het eten en overgeven was eerder regel dan uitzondering. Nadat ze in Australië ook nog bloedingen kreeg en veel last had van vermoeidheid en de hitte, hebben we aan de handrem getrokken en lekker rustig aan gedaan. Toen in mijn laatste week (en voor haar zes weken Nieuw-Zeeland) ook nog een wereldwijde pandemie uitbrak, hebben wij voor zekerheid gekozen en zijn we lekker naar huis gevlogen. Het is een prachtig land, met fantastische herinneringen, maar man, wat waren deze weken zwaar.
Thuis was het niet veel anders. Voor de grap zeggen wij wel eens “als Carin zou bingo-en met zwangerschapskwaaltjes, mist ze alleen de bloedneus”. Alles wat ze kon krijgen, had ze last van en door de Corona zaten wij samen vast in haar appartement van 80 m². Je probeert haar te steunen daar waar je kan, maar ik heb vooral ervaren dat ik als man haar niet altijd even goed kon begrijpen. Door de corona, de stress van mijn eigen bedrijf , de kwaaltjes, alle CTG scans op het eind, de verbouwing van ons toekomstig huis en Carin die op onbetaald verlof was, ze zou immers reizen en aansluitend de zomervakantie hebben, heb ik de zwangerschap vooral als pittig ervaren.
Gebroken vliezen
Hoe zwaar die maanden ook waren, het punt komt daar dat onze kleine James op de wereld zou komen. Het was inmiddels eind september en dan begin je af te tellen (22 oktober waren we uitgerekend). Deze meneer liet ons echter extra tellen, want tig CTG scans en enkele dagen verder, was er nog steeds núl activiteit. Totdat op 27 oktober opeens Carin haar vliezen braken. In het begin twijfelden we nog even, maar toen het bleef stromen, was geen onduidelijkheid meer. En als de vliezen breken dan is, over het algemeen, binnen 24 uur het kindje op de wereld. Wij blij, het wachten zit erop! Dus vol goede moed gingen we de dag in. En de avond. En de nacht…
Een ongewenste inleiding
Maar er gebeurde niets. Geen verweking van de baarmoedermond, geen weeën, helemaal niets. Hij liet ons gewoon wéér wachten. Na een nacht slecht slapen zat er de volgende ochtend ontlasting in het vruchtwater waardoor we direct naar het ziekenhuis werden gestuurd door de verloskundige. Toen aan het eind van de ochtend nog geen enkele verweking van de baarmoedermond had plaatsgevonden, begon hetgeen wat Carin echt niet wilde. Het inleiden. Het begon met het nemen van tabletten waardoor haar baarmoedermond zou verweken. Dit werkte gelukkig in één keer, waardoor stap twee kon beginnen: het toedienen van oxytocine. Dit stofje brengt normaalgesproken op natuurlijke wijze de weeën op gang, maar doordat het nu kunstmatig wordt toegevoegd kan je lichaam zichzelf niet voorzien van natuurlijke pijnstilling. Ze beginnen met 0,5, waarna ieder half uur de dosis wordt verhoogd.
Carin zat rond de klok van 17:00 uur op 12 toen haar persoonlijke hel begon. Wie de horrorverhalen kent van een weeënstorm en denkt, mwaoh dat is vast overdreven, bij deze, ieder woord is waar. Je kan je er ook niet op voorbereiden. Niet als vrouw, maar ook niet als man. De pijn die zij moest doorstaan en het enige wat jij dan kan doen is er voor haar zijn en helpen met wegpuffen, het is een ware hel. Normaal heb je na iedere wee, die zo een 30 seconden duurt, een rust van vier à vijf minuten. Zij had tussen de twintig en 90 seconden. Na vijf uur (zeg gemakshalve zo een 200 weeën) samen puffen, vonden we het genoeg en hebben we gevraagd of de oxytocine weer naar beneden mocht. De ontsluiting was op dat moment nog geen 3 centimeter..
De weeën zakten weg en daarmee kwam de progressie tot een stilstand. Er was geen andere optie dan de oxytocine weer op te voeren, mochten we de bevalling op natuurlijke wijze willen voortzetten. Carin mocht nog wel een ruggenprik en die werd (gelukkig) direct gezet. Het was inmiddels 23:00 uur, zo een 40 uur nadat haar vliezen braken. We zaten er beiden helemaal doorheen, dus de ruggenprik was echt een uitkomst. Er werd gesteld dat zij met een ruggenprik kon slapen en we de volgende ochtend weer verder konden gaan. Er heeft wel iemand geslapen, maar dat was niet de vrouw die het nodig had. Ik viel in slaap op mijn stoel in ligstand en heb eigenlijk het grootste deel tussen 11 en half 5 gemist. Uit horen zeggen heb ik begrepen dat zij meermaals binnen zijn geweest om alles te checken, de ontsluiting uiteindelijk niet verder kwam dan 5 centimeter en Jamesie is voorzien van een sonde. Zo tussen vier en half vier kwam ik half uit mijn slaap, en was net de discussie op gang gekomen over de vervolgstappen. De gezondheid van James kon worden gegarandeerd en er werd ons gevraagd om na te denken over een keizersnee. Carin was zo lief om het nog te overleggen, maar voor ons was de keus eigenlijk al gemaakt.
De geboorte, middels een spoedkeizersnede
Omwille de gezondheid van James en Carin is direct besloten een keizersnee uit te voeren, en voor we het wisten was het half zes en stonden we op de OK. Na zo een 48 uur in een soort roes te hebben geleefd, waarin alles onwerkelijk lijkt, was daar, met wat grof geweld, binnen het half uur onze zoon. Van vermoeidheid was geen sprake meer en alles was zoals in de verhalen. Een roze wolk, waarbij je alle narigheid van de bevallig en smerigheid van de operatie plotsklaps vergeet. Je kan alleen maar glimlachen en stralen.
Door de corona quarantaine maatregelen en de keizersnee moesten wij twee dagen zonder bezoek verblijven in het ziekenhuis. Die dagen waren wij, ondanks dat we James aan niemand in het echt konden laten zien, intens gelukkig als gezinnetje.
We wilden totaal verschillende babynamen
Inmiddels is James al weer zes maanden oud. Hoewel wij zijn naam snel hadden, was dit absoluut niet vanzelfsprekend. Carin en ik liggen voor jongensnamen mijlenver uit elkaar qua smaak en het was haar vriendin Rianne die een lijstje met daarop onder andere de naam James doorstuurde, waardoor wij op het idee kwamen. Ethan was daarin tegen één van mijn namen vanaf het begin af aan en toen het James werd, noemde ik het in één adem James Ethan. Carin was het daar niet mee eens, maar een week voor de bevalling gaf ze toch haar consensus en werd James, James Ethan.
Het vaderschap is magisch
Het vaderschap is voor mij heel erg bijzonder. Het heeft mij als mens verandert. Het meest bijzondere vind ik toch wel dat je leven volledig op zijn kop gaat, maar dat dit, hoe autonoom ik ook was, volledig vanzelf is gegaan. Spontaan afspreken of weggaan verdwijnt. Het ritme wordt bepaald door onze kleine man en dat is helemaal niet erg. Het mooiste moment van de dag is om half zeven ’s morgens als je hem tegen zichzelf hoort brabbelen. Je wordt er wakker van, loopt naar zijn kamer en dan zie je zijn stralende glimlach gevolgd door een onophoudelijke schaterlach. Het smelt je hart en ik zou op geen andere manier meer wakker worden. Tenminste.. Een uurtje later zou niet vervelend zijn 😉
GERARD
De smerigheid van de operatie? 😓