Ik probeer met zo min mogelijk spanning deze 9 maanden uit te zitten

Meike is een vaste schrijfster bij Kids en Kurken. Ze deelt haar verhaal over dochtertje Nola* en haar nieuwe zwangerschap. Wil je eerdere blogs van Meike lezen? Klik dan hier voor een overzicht.

NOTE TO SELF: NIET VERGETEN TE GENIETEN…

Stel: we kunnen weer een keer een vakantie boeken of een weekendje weg… Volgens mij is het typisch Nederlands om dan een vlucht te kiezen waarbij je, voor de terugvlucht, zo laat mogelijk op de dag vliegt. Onder het mom: ‘Want dan hebben we lekker nog de hele dag daar’. Ik ben er zelf ook schuldig aan hoor, op de één of andere manier voelt het als een “verloren” dag wanneer je ’s ochtends vroeg alweer naar de vluchthaven vertrekt. Wanneer dan werkelijk die laatste dag van je vakantie is aangebroken krijg je nog wat, lief bedoelde, appjes en berichtjes van vrienden met: ‘Geniet van je laatste dagje vakantie!’…

Maar ik geniet niet

Maar wie geniet er nog eigenlijk écht nog van die laatste dag vakantie? Volgens mij moet je altijd al rond 10 uur zijn uitgecheckt, je appartement hebben opgeruimd en je koffer hebben ingepakt om vervolgens nog een uur of 5 te overbruggen tot je richting het vliegveld kan. Meestal kun je je koffer nog wel achterlaten bij de receptie van je verblijf, maar enigszins verloren ga je maar bij het zwembad liggen. Echt de rust weet je niet meer te vinden, omdat je op je horloge blijft kijken of het al tijd is om te gaan, terwijl je je ook onprettig begint te voelen bij de steeds heter wordende zon en de wetenschap dat je straks plakkerig dat vliegtuig in moet. Eindelijk is het dan ook op deze (waarschijnlijk Zuid-Europese) bestemming lunchtijd, maar gezien dit een stuk later is dan in Nederland heb je eigenlijk geen tijd om lekker uitgebreid te tafelen. Na het bestellen begint het gevoel van stress je toch langzaam te bekruipen wanneer de obers maar niet uit de keuken komen met de gerechten. Met de lunch nog half op het bord wordt het gehaast afrekenen om richting het vliegveld te racen. Geniet nog van je laatste dagje vakantie…Genieten…

Dan is er nog een verschil in hoe de “geniet” boodschap wordt gebracht: ‘Ik hoop dat je af en toe ook kan genieten’. Wat heel lief is, want dat soort dingen mag je me altijd toewensen. Maar vaker is het meer een opmerking, gebiedende wijs of bijna richting een verwijt: ‘Geniet er van! Vergéét niet te genieten! Probeer er wel van te genieten!’ Maar hoé geniet je?

Hoe geniet je?

Genieten… Het woord dat ik de afgelopen weken zóveel heb gehoord. Of ik wel kan genieten?… Geniet ervan!… Vergeet niet te genieten!?… Alsof het een doel op zich is. Een soort taak, net zoals koffie zetten. ‘Ga ik nu even in een hoekje zitten “genieten”…’Het is net zoiets als het woord “gezellig”. Maar hoe maak je het gezellig? Het is vaak iets wat gebeurt, een samenloop van omstandigheden waardoor je je ineens beseft (of vaak achteraf) ” goh, wat is dit gezellig!’ Wanneer je partner bloedchagrijnig thuiskomt en je zegt tegen hem of haar: ‘Joh, doe jij eens even gezellig’ resulteert dat volgens mij nooit in een spontane omslag van iemands humeur en dat iemand weer “lekker gezellig” doet. Want hoe doe je “gezellig”? 

Gefronste wenkbrauwen

Ik werk, ik eet, ik sport, ik slaap best oké, ik voel relatief weinig fysieke spanning en ook mentaal kom ik de dagen wel door. Eerlijk gezegd is het meer dan ik me op voorhand had kunnen indenken. Maar wanneer iemand mij vraagt hoe het gaat, kan ik nog steeds niet antwoorden met ‘goed’. Mijn definitie van “goed” is namelijk nog steeds anders dan hoe het nu gaat. Daarbij, mijn kind is dood, dus hoe kan ik dan überhaupt zeggen dat het “goed” gaat? Dus wanneer ik antwoord met: ‘Het gaat… naar omstandigheden best oké en met ups en downs…’ Dan worden wenkbrauwen gefronst. Bezorgde blikken en een vervolgvraag die vaak in de richting is van: ‘Maar kun je er wel met iemand over praten?!’… ‘Krijgen jullie wel begeleiding?!’… Alsof het niet goed genoeg is hoe het nu gaat. Bijna suggestief dat, wanneer ik meer begeleiding zou krijgen, het wel “goed” zou gaan. Wéér die vraag. Alsof ik me constant moet verantwoorden dat, ook al krijgen wij fantastische hulp, begeleiding, wat je maar kan bedenken, het nog steeds niet “goed” gaat en ik niet persé “aan het genieten ben”. Daarbij, is het een soort vrijbrief voor mensen die verder weg staan om iets te vinden of te zeggen over mijn mentale gesteldheid en psychische hulp? 

Mijn vliegtuig is gecrasht

Toen ik een week of 38 zwanger was van Nola stuurde ik naar vriendinnetjes, dat het net voelde alsof ik op wereldreis zou gaan. Je koffer staat gepakt, je hebt al maanden voorpret, hebt alle boeken en informatie tot je genomen en kan niet wáchten tot het zover is. Je hebt er veel over gehoord maar je weet niet precies wat je kan verwachten. Het enige spannende is nog even dat je niet weet wanneer je vlucht gaat vertrekken én dat jij de bestuurder bent van het vliegtuig. Niemand kan het stuurwiel van je overnemen en je hebt 1 (of meer in het geval van een meerling) inzittenden; je kind. 

28 juli 2020: Mijn vliegtuig is neergestort. Op wonderbaarlijke wijze heb ik het zelf overleefd, maar mijn enige inzittende heb ik te pletter zien slaan. Tegen iemand die als enige een vliegtuigcrash heeft overleefd, en weer een keer het vliegtuig in moet stappen, zeg je toch ook niet: ‘Probeer er wel van te genieten’… Die geniet echt niet meer van de gratis hapjes en drankjes aan boord en heeft al helemaal geen interesse in het aanbod aan films. Het enige wat er toe doet: Doorademen, duimendraaien en afwachten tot je hopelijk zonder al teveel kleerscheuren aankomt op de plaats van bestemming.

Mijn nieuwe vliegtuigrit

Over een paar maanden is het weer zover. Langzaamaan ben ik weer bezig met de voorbereidingen, spullen aan het klaarleggen, alles wat ik voor vertrek moet hebben geregeld. Ik moet weer in dat vliegtuig stappen. Ík ben degene die dat vliegtuig weer de lucht in moet krijgen en niemand die daarbij kan helpen. De gynaecoloog, de psycholoog, de verloskundige en zelfs Farley niet. Ze staan allemaal veilig aan de grond en kunnen hooguit wat aanwijzingen roepen, maar zelfs zij weten niet wat er gaat gebeuren en kunnen maar beperkt ingrijpen als het écht goed mis gaat. Mijn vliegtuig is ondertussen weer opgeknapt, maar heeft zeker barstjes en scheurtjes overgehouden aan de eerste crash. Het voelt dus als een extra risico om mijn vliegtuig weer de lucht in te laten gaan. Met al mijn focus probeer ik mij te richten op goed slapen, goed eten, zodat ik zo fit en scherp mogelijk aan de gevoelsmatige dodemansvlucht ga beginnen.

‘Probeer er wel van te genieten’…

Het is zo goed bedoeld. En tja, wat moet je anders zeggen? Ik ben me enorm bewust van dit nieuwe meisje in mijn buik en, voor zover dat mogelijk was, denk ik dat ze zich nog meer welkom zal voelen dan welk kindje dan ook. Maar waar, normaal gesproken, het inrichten van de babykamer een “geniet” moment is, is dat tegelijkertijd voor mij ook confronterend. Net als wanneer Nola nog had geleefd en haar zusje op komst was geweest, hadden we wat dingen aangepast in de babykamer en was Nola doorgeschoven naar een andere kamer. Dit laatste is niet het geval. Dus ja, ik kijk er naar uit het kamertje klaar te maken voor dit nieuwe meisje, een nieuwe kleur op de muur, net zoals ik had gedaan als Nola nog had geleefd… Tegelijkertijd is het ook confronterend dat Nola er nooit heeft geslapen, het niet is gegaan zoals het had moeten zijn. Is dat dan genieten?

Het is oke, hoe het nu met me gaat

Het manco van onze generatie; alles moet maar altijd leuk en goed gaan.

Live life to the max!

Het leven is een feestje!

Guess what? Life sucks sometimes. Weet je hoe vermoeiend het eigenlijk is als je verwachting bent, dat alles maar leuk moet zijn en je overal van moet genieten? Niet alleen in mijn situatie, maar ook de vrouw die 9 maanden lang kotsmisselijk en ziek is. Of de vrouw die niet geniet van haar kraamtijd en eerder tegen een depressie aanzit? Die kan volgens mij eerder rekenen op veel onbegrip van de omgeving want; Vergeet niet te genieten! Of; Voor je het weet zijn ze groot! Ik ben gewoon niet meer met zoiets basaals bezig als genieten, ik heb wel belangrijkere dingen aan mijn hoofd: met zo min mogelijk spanning deze 9 maanden uitzitten.

It’s okay being not ok

Een spreuk die in opmars is de afgelopen jaren. Het klinkt leuk, maar in de werkelijkheid gaat het niet zo. Het is oké hoe het nu met mij gaat. Mijn kind is dood en ik functioneer best prima. Het lijkt mij eigenlijk wel het hoogst haalbare op het moment. Maar toch… Wanneer ik mijn schouders ophaal en antwoord: ‘Tja, het gaat…’ Dan wordt er zorgelijk gekeken, misschien wel een wenkbrauw gefronst. Want ik ben toch weer zwanger?

Aanmodderen in plaats van genieten

‘Vergeet niet te genieten…’Laat mij maar aanmodderen, doorademen en vooral de komende weken uitzitten. Elke avond weer opgelucht ademen dat ik weer naar bed kan: ‘hèhè, weer een dag erop, weer een dag dichterbij dat ik hopelijk mijn levende en gezonde kind mag ontmoeten’. Het is wat het is. Ik wist dat het geen feestje meer zou zijn en die verwachting heb ik zelf ook niet. Dus het is helemaal oké dat het gewoon nu gaat, zoals het gaat.

Ik ben voornamelijk dankbaar

Blijdschap en dankbaarheid, ik schreef het al eerder. Dat zijn betere omschrijvingen van wat ik wél ervaar. En soms… Op een onbewaakt moment, als ik niet het gevoel heb dat ik ook nog “moet genieten”… Dan geniet ik soms wel even. Gaat het grote genieten dan beginnen wanneer dit kleine meisje (hopelijk) levend en wel in onze armen ligt? Waarschijnlijk niet. Wel om háár, maar tegelijkertijd zal er een blik aan verdriet worden opengetrokken, omdat het ineens extra zichtbaar wordt hoe het nooit is geweest met Nola, wat ook bij haar had moeten zijn en hoe we haar nooit zullen zien opgroeien. Ook daar ga ik een heleboel mensen teleurstellen die hadden gehoopt dat het dan wel weer “goed” zou gaan. Verdriet en geluk, ook dat kan naast elkaar bestaan en er zal heus, ooit, weer een moment komen dat ik zal zeggen dat het “goed” gaat. Maar zolang dat nog niet het geval is, is dat helemaal oké.

MEIKE