Ik ben 25 jaar en moeder van twee prachtige dochters Ziva en Fenne. Een jaar na de geboorte van onze eerste dochter hadden we opnieuw een positieve zwangerschapstest in handen. Toen de menstruatie een dag te laat was, wist ik het meteen. We kregen er een broertje of zusje bij! Echo’s en controles volgden. Alles zag er steeds prima uit. Omdat ik in de eerste zwangerschap, zwangerschapsdiabetes had en een dieet volgde, moest dit nu ook weer gecontroleerd worden. Deze zwangerschap bleken de suikerwaardes goed. De NIPT was goed, de 20 weken echo perfect en we kregen er een lief klein zusje bij! Controles en extra groei echo’s volgden. Toch zal alles er “normaal” uit.
Extra controles
Bij 39+1 had ik een standaard controle. Ik voelde ons meisje wat minder de avond en ochtend voor de controle. De controle was prima, maar om me toch gerust te stellen werd ik doorgestuurd naar de kraamafdeling voor een CTG-scan. De scan was goed, toch werd ik ook hier nog eens extra doorgestuurd naar de gynaecoloog voor een echo.
We kozen toch voor een inleiding
Alle controles bleven prima, maar omdat we dit met onze eerste dochter ook hebben gehad en we toen voor een inleiding zijn gegaan, was dit nu weer een optie die we hebben besproken. Na overleg met de gynaecoloog hebben we toch voor een inleiding gekozen om geen verdere risico’s te nemen. Omdat het vrijdag was, moest de gynaecoloog even met het team overleggen of ik dezelfde avond nog moest komen of dat we zouden wachten tot na het weekend. Ze zou me zo snel mogelijk terug bellen. Ik belde mijn man op om hem dit allemaal te vertellen. Vanwege de COVID-maatregelen mocht de partner niet aanwezig zijn bij een standaard controle. Ik besloot nog vlug even wat boodschappen te halen, zodat we alles in huis hadden voor als we thuis zouden komen uit het ziekenhuis. Tijdens het boodschappen doen kreeg ik het telefoontje van het ziekenhuis. We werden dezelfde dag nog om 17 uur verwachten in het ziekenhuis waar ze zouden starten met de inleiding. Op naar huis om alles klaar te maken voor vertrek. Mijn man was inmiddels ook naar huis gekomen van zijn werk. Vluchtkoffer en maxi-cosi in de auto en op naar het ziekenhuis. Het was zover, dit weekend zouden we voor de tweede keer papa en mama worden.
De ballonkatheter
Aangekomen in het ziekenhuis werden we naar onze kraamsuite gebracht. We konden hier even onze spulletjes kwijt en zij zouden dan bij ons komen om de inleiding te bespreken. Tijdens een inwendig onderzoek was nog geen ontsluiting te voelen en ook de baarmoedermond was nog niet rijp genoeg. Ze gingen dus starten met een ballonkatheter plaatsen. Na het plaatsen, moesten we in het ziekenhuis blijven overnachten. Om toch wat slaap te krijgen heb ik gekozen voor een slaaptablet.
Het opwekken van de bevalling lukte niet
Zaterdagochtend werd de ballonkatheter verwijderd. Na wat inwendig onderzoek bleek de baarmoedermond nog niet rijp genoeg en omdat onze dochter nog te hoog lag in de baarmoeder konden ze helaas niet de vliezen breken. Om de baarmoedermond nog meer te laten rijpen hebben ze een gel ingebracht die 6 uur moest inwerken. Dat was het begin van het lange wachten. Intussen had ik wel wat harde buiken. “Dit is toch al een begin”, dacht ik. De 6 uur was voorbij en weer was het tijd voor een inwendig onderzoek. Helaas nog steeds niet genoeg vooruitgang om de vliezen te breken. Omdat ik zelf al wat weeën had werd er besloten even niks te doen en af te wachten tot ze vanzelf sterker zouden worden.
Inmiddels was het al tegen de avond en werd besloten om af te wachten tot morgen. Omdat onze dochter het nog prima deed, wilden ze niks overhaasten. Om deze nacht dan toch ook nog wat slaap te krijgen met de weeën heb ik deze keer gekozen voor een prik voor het slapen gaan.
Wat dit de dag?
“Vandaag, zondag, zullen we toch wel echt papa en mama worden! Ja toch?”, dacht ik. Tijd voor weer een inwendig onderzoek. Deze keer konden ze mijn vliezen wel breken. Op het moment van het vliezen breken had ik 2 centimeter ontsluiting. Omdat mijn eigen weeën nog niet sterk genoeg waren, zijn ze ook gestart met weeopwekkers. Ik heb gekozen voor een ruggenprik en deze hebben ze meteen gezet.
De ontsluiting
In de middag komen ze weer kijken hoeveel ontsluiting ik had. “Het zal nu wel meer zijn”, zei ik nog tegen mijn man. Maar dat viel tegen. Nog steeds 2 centimeter. De weeën waren er wel, maar niet heel sterk en frequent genoeg. Daarom werden de weeopwekkers weer verhoogd. Na 30 tot 45 minuten kwamen ze nog eens de ontsluiting voelen. Er was 5 centimeter ontsluiting. Er zat dus al vordering in. De weeën werden wat heftiger. De hartslag van onze dochter raakte af en toe in een dipje tijdens de wee. We moesten dit in de gaten houden. Als ik persdrang zou voelen, moesten we aan de bel trekken. Nog geen 15 minuten later voelde ik druk en blijkbaar voelde onze dochter dit ook. Haar hartslag zakte enorme elke keer als ik een wee had. De verloskundige ging nogmaals de ontsluiting checken en jawel 10 centimeter ontsluiting.
Persen, persen, persen
Tijd om onze dochter ter wereld te brengen. Onze dochter wilde en moest er zo snel mogelijk uit, dus zette ik alles op alles om dit voor elkaar te krijgen. Ook de gynaecoloog stond standby voor als het nodig was. Na een kleine 15 tot 20 minuten, is onze dochter Fenne geboren om 14:32 uur. Fenne had even een klein beetje hulp nodig, omdat ze wat bloed had ingeslikt en kreeg dus ook even wat zuurstof, maar al snel was alles in orde. Wat een opluchting. De placenta werd zeer vlot daarna geboren. Omdat ik toch wel wat bloedde en Fenne ook wat hulp nodig had, stond de kamer al vrij vlug vol met verpleegkundigen. Na het plaatsen van wat hechtingen, was het bloeden bij mij gestopt en was alles onder controle. We konden gaan genieten van ons meisje. Althans dan dachten we…
WORDT VERVOLGD
ROXANNE
