Door een voorgevoel wilde ik toch een extra echo

Ik was 41 weken zwanger van mijn eerste kindje

Het was de zomer van 2018 en het was al weken ontzettend warm (30 graden plus!). De weken waren omgevlogen en ik had, op maagzuur na, mijn gehele zwangerschap geen klachten gehad. Inmiddels was ik het wel behoorlijk zat. Ik was compleet opgezwollen en zélfs mijn slippers kreeg ik bijna niet meer om mijn voeten die helemaal waren opgezet. Mijn vluchttas stond al klaar vanaf week 36, ik had een pufcursus gedaan, het kamertje was af en ik was helemaal klaar om te bevallen. Ik had er zelfs zin in.

Elke avond lag ik vol spanning in bed te voelen of het al begon te rommelen

Maar iedere ochtend werd ik teleurgesteld en chagrijnig wakker. Wéér niet. Inmiddels waren alle data die mijn vriendinnen hadden geraden tijdens mijn babyshower verstreken, kreeg ik elke dag tientallen appjes van nieuwsgierige familie en vrienden of er al wat te melden was en ik vroeg me inmiddels af of het ooit nog ging gebeuren. Ik baalde want ik had een hele lieve kraamhulp geregeld (ZZP’er) en zij kon alleen niet wanneer ik zou bevallen met 41 weken. Alles daarvoor zou geen probleem zijn. Ik was er van overtuigd dat ik te vroeg zou bevallen en dat zei ik ook tegen haar. Mocht het toch zo zijn, dan zou ze een vervanger regelen. Helaas was dat nu toch het geval.

Het was dinsdagochtend en ik had een routineafspraak bij de verloskundige

Ik vroeg haar of ik gestript kon worden. Dat kon. Eindelijk wat voortgang in het vooruitzicht. Ik had al 3 centimeter ontsluiting en het klusje was zo geklaard. “Vandaag gaat het wel gebeuren hoor”, zei ze. Maar in plaats van dat ik opgelucht was en blij dat het eindelijk zo ver was, werd ik ineens overvallen door een heel naar voorgevoel. Ik ben eigenlijk heel rationeel en er was totaal geen aanleiding om zorgen te maken. Geen hoge bloeddruk, geen harde buiken of pijn, maar op de één of andere manier voelde iets niet lekker. Ik gaf het aan bij de verloskundige en vroeg of ik een echo kon krijgen. Ze zei dat de echoscopistes allemaal vrij waren, maar dat ze wel iemand kon bellen als het mij gerust stelde. Ik vond het lastig, want ondanks dat ik een heel sterk voorgevoel had dat er iets aan de hand was, had ik eigenlijk niet echt een gegronde reden om dat te denken. Moest ik iemand op een vrije dag laten komen op basis van een onderbuikgevoel?

De verloskundige besloot toch een collega te bellen en binnen 15 minuten was ze er

Ik ging liggen voor de echo en ze bekeek het rustig. Met een zorgelijk gezicht zei ze: “Ik zie geen hoofd!” Dit waren haar letterlijke woorden. Ik dacht dat ik gek werd. Hoezo geen hoofd? De ergste dingen kwamen in me op, maar wat ze bedoelde was dat waar je zou verwachten dat een hoofd zou zitten met 41 weken (namelijk netjes ingedaald) daar zag ze ineens een paar billetjes. De baby lag in onvolkomen stuitligging (billen omlaag en benen omhoog tegen haar hoofd, dus dubbelgeklapt). “Goed dat je gebeld hebt. Je moederinstinct klopt”, zei ze.

Waarschijnlijk lag ze al een aantal weken zo, maar tijdens alle controles is dat niet opgemerkt

Zelfs met het strippen (inwendig onderzoek) hebben ze niet in de gaten gehad dat ze aan billen zaten te voelen in plaats van een hoofdje. Ik werd doorverwezen naar de gynaecoloog en mijn dossier werd “medisch”. Met 41 weken en een baby die in stuit ligt, adviseren ze een keizersnee vanwege het geboortegewicht, de grootte van het hoofdje en de mate waarin de baby al is ingedaald. Vandaar dus ook die vreselijke maagzuur. Ze lag al die tijd met haar hoofd tegen mijn maag en ribben aan te duwen.

Ik liep naar buiten en belde direct mijn man

“Alles goed gegaan?”, vroeg hij. “Nee”, zei ik. En toen verbrak de verbinding. Shit, batterij leeg. Toen ik thuis kwam en de telefoon in de oplader had, zag ik dat hij me tientallen keren had gebeld en geappt dat hij zich zorgen maakte en direct onderweg was. Ook mijn beste vriendin had gebeld. Haar zus was ook zwanger en had toevallig ook een afspraak bij dezelfde verloskundige precies na mij. Ze had me horen huilen toen ze in de wachtkamer zat en haar zusje gebeld of alles goed met me was.

Zo erg was het bericht natuurlijk niet, maar ik was gewoon heel erg geschrokken van “Ik zie geen hoofd” en ik had me daarnaast helemaal niet ingesteld op een keizersnee

Nadat ik ze beiden gesproken had en mijn man thuis was, konden we gelijk doorrijden naar het ziekenhuis voor een kennismaking met de gynaecoloog. Het was een vriendelijke en ervaren man. Omdat ik vanmorgen al op 3 centimeter ontsluiting zat én gestript was, wilde hij niet te lang wachten met de keizersnee en me eigenlijk niet meer naar huis sturen. “Geef me even om te kijken of ik een team kan optrommelen”, zei hij. We moesten even wachten op de gang. Toen hij terug kwam zei hij: “We hebben plek. Je kan gelijk meelopen”. Vanmorgen hoopte ik enkel dat ik gestript kon worden en een paar uur later zat ik ineens in het ziekenhuis voor een keizersnee en zou ik direct al ons dochtertje ontmoeten. Even omschakelen vond ik dat.

In het korte loopje naar de operatiekamer kon ik nog net mijn (schoon)ouders bellen dat ik in het ziekenhuis was en dat de baby nú kwam

Ik kreeg een ruggenprik en ik mocht er volledig bij zijn tijdens de ingreep. Mijn man mocht er ook bij zijn. Daar was ze dan: Féline, 3260 gram. Zo bijzonder! Eindelijk konden we haar ontmoeten. Ze mocht bij me blijven terwijl ik gehecht werd en daarna konden we met zijn drietjes naar de kraamkamer. Eenmaal op de kamer konden we haar eens goed bekijken. Dat ze lang in stuitligging had geleden had wel impact op haar gehad. Ze had een heel vervormd hoofd (plat en lang) en haar beentjes kon ze alleen maar overtrekt houden en niet buigen en spreiden, dus dat maakte een luier verschonen een behoorlijke uitdaging. Ook als ze in het wiegje lag, waren haar beentjes net twee omhoogstaande tentstokken. Het was geen gezicht. Uiteindelijk heeft de stuitligging geresulteerd in heupdysplasie en moest ze een aantal maanden een spreidbroek dragen. Verder heeft ze er gelukkig weinig aan overgehouden.

ANDREA