Ik wilde niet meer leven

Ik ben blond, heb een wipneus en een hoog voorhoofd met precies in het midden een moedervlek. Nu kan ik zeggen: “Ik ben blij met hoe ik eruit zie. Dat ik de leuke neus en het blonde haar van mijn moeder heb gekregen, het hoge voorhoofd van mijn vader en het karakter van beide”. Of dat altijd zo is, natuurlijk niet! Maar ik ben niet perfect, dit ben ik. Nu denk ik: “Accepteer mij zoals ik ben”. Ik behandel een ander zoals ik zelf ook behandeld wil worden. Met respect! Hiervoor hoef je elkaar niet direct aardig te vinden. Het is een bepaalde omgangsvorm die voor mij vanzelfsprekend is. Om zo te kunnen denken, heb ik heel wat wijze lessen gehad…

Vlechten voor je plek

Kinderen zijn enorm eerlijk, maar ook enorm oneerlijk. Vanaf jongs af aan is het al ‘vechten voor je plek’. De ‘sterke’ winnen het en pakken de ‘zwakkeren’. Op zoek naar een slachtoffer om vaak ook eigen frustraties op af te geven. Bij mij ging het om het complete pakketje, ik had qua uiterlijk ‘redenen’ om te worden gepest en mijn reactie was een nog grotere trigger. Op de basisschool was ik een: varken, schietschijf, dom blondje of lelijkerd! Daarbij reageerde ik voor de pesters perfect met: ‘nouhooouuu’, ‘je bent zelf…’ of ‘Ik ga het vertellen’. Wat ga je dan vertellen? Er staan 6 anderen tegenover je en 0 achter je.

Steeds meer ellende

Mijn ouders gingen plots wat aan mij merken. Ik wilde niet meer naar school, werd teruggetrokken, kwam vaak huilend thuis, kreeg allerlei lichamelijke klachten en was heel snel geïrriteerd. Weer een gesprek op school, afspraken gemaakt, gesprekken met de gehele klas, alles hielp even en dan begon de ellende weer. Op een gegeven moment gaven de docenten zelfs mij de schuld. Ik moest niet zo zeuren! Daarmee werd voor mij een onveilige omgeving gecreëerd waardoor ik mij helemaal niet meer uitte. Hulp vanuit school kreeg ik niet. Ik moest naar de juf komen als er ‘wat’ was, maar dat doe je met zo’n gevoel ook niet. Daarbij wilde je ook totaal niet die ‘verklikker’ zijn, dan kreeg je het helemaal te verduren!

Mijn ouders wisten ook niet meer wat ze moesten of konden doen. Ik kan mij voorstellen dat er enorm veel frustratie en verdriet bij komt kijken als je je kind ongelukkig ziet. Begrijpelijk dat zij ook wel eens iets hadden van ‘Stop met zeuren’ en ‘Kom op! Even doorbijten’. Ondertussen voelde ik mij steeds ellendiger…

Kon die ellende maar stoppen

Eenzaam is hoe ik mij vaak heb gevoeld! Tot aan zeer negatieve gedachten toe. Als jij door 2 mensen wordt vastgehouden en door een derde wordt getrapt en geslagen, dan doet dat veel met je. Regelmatig heb ik nagedacht over hoe ik van deze ellende af kon zijn. Als ik dan naar school fietste, wetende wat mij daar te wachten stond, dacht ik aan weg gaan, weg zijn. Ik wilde zelfs niet meer leven. Ik was aan het nadenken over hoe ik weg kon stappen uit dit ‘rot’ leven. Alles lag aan mij, ik was het niet waard en kon beter weg zijn, toch? Niemand die mij zou missen. Ik was echt de prooi geworden. Ik vertoonde vluchtgedrag en gaf me er op een gegeven moment maar aan over.

Ook online werd ik bedreigd

Het was de tijd van MSN en daarna ook Hyves. Dat maakte dat thuis ook niet meer ‘veilig’ was. Het ging maar door en door. De ergste scheldpartijen heb ik online over mij heen gekregen. Ik werd in een groepsgesprek gegooid en door iedereen voor van alles uitgemaakt en ook bedreigd! Uiteraard hebben mijn ouders mij hierin proberen te beschermen door erbij te gaan zitten en de gesprekken na te kijken, maar ze konden de computer niet verbieden. Er waren immers ook familieleden of vrienden van buitenaf waarmee ik contact had via social media. Dat was juist iets waar ik nog plezier uit haalde.

Ik ging raar gedrag vertonen

Vanuit onmacht, onzekerheid en een gil om (positieve)aandacht, ging ik rare dingen doen. Leugens vertellen in de klas. Zo was volgens mij iedereen in mijn familie wel eens ernstig ziek geweest. Ik verzon van alles zolang ik maar aandacht kreeg. Jammer genoeg werd het pesten alleen maar erger, want het was allemaal niet waar natuurlijk. Ik dacht niet meer helder na. Ik dacht in kansen om (hopelijk een positieve) reactie te krijgen.

Ook thuis deed ik rare dingen. Het was weekend en ik had niemand om mee te spelen. Van mijn opa had ik een ouderwetse houten hengel gekregen. “Laat ik die uitproberen”, dacht ik. Alleen bij de sloot, ving ik geen vis. Achter mij zag ik een klein vijvertje met wat goudvissen erin, dat werkte veel beter. Uiteindelijk had ik thuis een mooi aquarium staan met 2 goudvisjes erin. Mijn ouders waren volledig verbaasd, maar dachten dat het goed zat. Een dag later hadden we een hele boze buurman voor de deur: ‘Jouw dochter heeft mijn vissen gestolen!’. Voor mijn ouders werd alles duidelijk en ze hebben nadat ze mij naar mijn kamer hebben gestuurd, er gelukkig hard om moeten lachen! Die buurman was echter woest en zelfs toen ik de dag erna met mijn vader twee nieuwe visjes kwam brengen, kon hij het niet waarderen. Op dat moment was ik ongeveer 7 of 8 jaar. Mijn beweegredenen waren niet alleen het succes van vissen, maar ook ‘stoer’ zijn, ‘kijk mij eens!’ Maar ook dat werkte averechts, want heel de wijk wist dat ik een vreselijke dief was. Thuis was ik niet te genieten. Ik had obstipatie, continue hoofdpijn en was achteraf gezien ook zeker depressief.

Steun bij lotgenoten

Mijn ouders hebben van alles geprobeerd. Zo ging ik naar een cursus tegen pesten. Samen met andere kinderen die in hetzelfde schuitje zaten als ik, deed ik oefeningen om mijn houding te verbeteren. Ook kon ik verhalen delen. Maar het belangrijkste, elkaar steunen! Het was elke week een veilige, rustige en vooral leuke omgeving waar ik weer mijzelf kon zijn! Iedereen moest een boekje en pen meenemen. Hiervoor ben ik met mijn moeder naar de winkel gegaan en mocht beide zelf uitkiezen. Iets helemaal van mijzelf. Het was een boekje met een paard erop en volgens mij een roze pen. In dat boekje moesten wij elke dag opschrijven hoe de dag is verlopen en als er wat gebeurd was, een soort dagboek. Hier begon mijn passie voor schrijven. Een plek waar ik mijn gevoelens en emoties kon uiten zonder beoordeeld te worden. Ook een manier waarin ik mij het beste kon verwoorden. Daarbij ging ik op karate om mijn zelfvertrouwen te upgraden en ook mijzelf leren te verdedigen.

Met een nieuwe look naar de middelbare school

In groep 8 kreeg ik een blokbeugel. Ook bleken mijn ogen niet helemaal goed te zijn, dus dat kleine rode kinderbrilletje kon er ook wel bij. Zoals je wel begrijpt, reden temeer om iemand te pesten! Toen ik vervolgens naar de middelbare school ging, heb ik lenzen genomen en een ‘slotjes’ beugel. Een nieuw kapsel, de wijze lessen van de cursus en een paar nieuwe outfits. Niemand zou mij meer wat doen en dat is gelukt! Ze hebben het nog één keer geprobeerd, maar na een goede schop, dachten ze waarschijnlijk ‘laat maar’. Mijn ouders en ikzelf zijn zeker tegen geweld. Maar dit was blijkbaar nodig om van mijzelf af te bijten en de boodschap duidelijk te maken.

Wat wil je worden?

Op die vraag heb ik altijd geroepen: ‘juf!’. Ook dat is mij gelukt! Mijn doel om pesten te stoppen is een heel mooi streven, jammer genoeg zal dat nooit helemaal lukken. Wel zal ik altijd vechten voor een veilige omgeving in de klas waarin iedereen elkaar respecteert en geaccepteerd wordt zoals hij of zij is!

Behandel een ander, zoals je zelf ook behandeld wilt worden.
Met respect!

Dit is zeker de basis in mijn opvoeding, de normen en waarden die ik mijn zoon Jop nu wil meegeven. Daarvan is pesten ook zeker een punt waar ik Jop over willen leren dat dat niet mag en vooral waarom niet. Respect voor anderen, man of vrouw, afkomst, religie en geaardheid! Iedereen is goed zoals hij of zij is.

MARIELLE