In augustus 2020 was het snikheet. Een echte hittegolf en ik had nog maar een paar weken tot mijn zwangerschapsverlof. Een zwangerschap met weinig kwaaltjes. In het begin was ik wel erg vermoeid. Ik was een avondmens, maar ik heb toch vaak avonden gehad dat ik om 19:00 uur al in mijn bed lag. Dat is ook niet gek. Mijn lichaam werkte zo hard om een piepklein mensje te maken. Af en toe rust nemen is dan zo belangrijk. Door de coronacrisis werkte ik vanaf de eerste persconferentie vanuit huis. Wat begon als een werkplek aan de eettafel, veranderde al snel in een (iets professioneler) kantoortje, dit was voor mijn rug ook beter. Hoewel mijn zwangerschap vlekkeloos verliep, werd het na een paar maanden toch wel zwaarder. En vooral met 30+ graden. Wie verzint het? Precies als ik hoogzwanger ben? Ik zat de laatste weken letterlijk met zweetdruppels achter mijn laptop te werken. Ik vond het lastig om in deze coronatijd zwanger te zijn. Het was mijn eerste kindje, dus ik had geen vergelijkingsmateriaal, maar toch merkte ik de beperkingen. Zo was mijn vriend maar twee keer bij een echo geweest. Zelfs bij de belangrijke 20 weken echo moesten we facetimen. Geen zwangerschapszwemmen, niet echt uitgebreid babyshoppen en ga zo maar door.
35 weken en gebroken vliezen
Ik werd wakker en mijn ondergoed was nat. Niet vochtig, maar nat. Net als een natte zwembroek. Was dit vruchtwater? Help! Ik was nog maar 35 weken zwanger. Mijn vriend had altijd wel het gevoel dat onze dochter eerder zou komen, maar zo vroeg? Dat hoopte ik niet. Die ochtend heb ik gelijk de verloskundige gebeld. “Nee hoor, dat is vast geen vruchtwater. Dat hoort er waarschijnlijk bij”. Ze zei dat het in je laatste weken wel vaker voor kan komen dat je wat meer vocht verliest. Maar de natte onderbroeken bleven aanhouden en mijn (moeder)gevoel vertelde me wat anders. Diezelfde week hadden we de groeiecho (waar mijn vriend gelukkig wel bij mocht zijn) en alles zag er goed uit. Ook had ik voldoende vruchtwater. Was ik dan toch te paniekerig? Inmiddels had ik al 10 dagen last van dit kwaaltje en iets in mij zei toch dat het niet goed was. Op flink aandringen kwam de verloskundige bij me thuis. Na wat onderzoekjes en bij het zien van mijn ondergoed die ochtend, ging ze toch twijfelen. Ik ging voor de zekerheid naar het ziekenhuis om het te controleren. En inderdaad, mijn moedergevoel zat goed: ik verloor vruchtwater! Wat had dat te betekenen voor de baby? Ik raakte nu toch wel in paniek. Op dat moment ging het iets te snel voor me.
Een medische bevalling?
Het ziekenhuis nam de zorg per direct over en ik werd medisch. En daarnaast werd er verteld dat de kans op inleiden erg groot was. Medisch? Inleiden? Dus ook niet mijn favorite verloskundige bij mijn bevalling? Dit is niet wat ik had verwacht na zo’n vlekkeloze zwangerschap! Gelukkig werden we onzettend goed geholpen in het ziekenhuis en werden mijn zorgen gelijk weggenomen. En gek genoeg had ik hier direct meer vertrouwen, omdat ik me eindelijk serieus voelde genomen. Bij het verlaten van het ziekenhuis griste ik nog even snel een boekje over inleiden mee. Om mijn vruchtwater en de hartslag van de baby en mij te controleren moesten we om de 2 dagen naar het ziekenhuis. Zwaar, maar fijn dat er controle was.
Voorweeën
Mijn moeder had aangeboden om wat dingen in huis schoon te maken. Ook zij had stiekem het gevoel dat het niet zo lang meer zou duren. Ik had wat last van rugpijn en vroeg haar om een elek-trisch warmte dekentje mee te nemen. Die dag heb ik me verplaatst van de bank, naar bed en op de yogabal om de pijn wat te verlichten. Tijdens het kletsen met mijn moeder merkte ik dat ik soms even pauze moest nemen. Maar nog geen één keer kwam het in mij op dat dit weleens weeën konden zijn. Mijn vriend kwam ’s avonds thuis van werk en op het moment dat we wilden gaan slapen, kon ik de rust niet vinden. De buikkrampen werden heftiger en de rugpijn werd ook intenser. Ik belde het ziekenhuis en zij zeiden dat ik beter voor controle even langs kon komen. Voordat we de deur uit liepen griste ik nog snel een pakje in maat 44 van de waslijn. “Voor de zekerheid”, zei ik tegen mijn vriend. “Je weet het nooit”.
5 centimeter ontsluiting
In het ziekenhuis waren nog geen heftige weeën te zien op de monitor. Ik vertelde de verloskundige dat de pijn in mijn rug erger werd. Voor de zekerheid ging ze toch inwendig onderzoek doen. “Even voelen hoor. Nu moet ik het wel goed zeggen…. Je hebt 4, nee 5 centimeter ontsluiting. Je bent al aan het bevallen!”. Wat? Dus toch! Mijn vriend en ik keken elkaar aan en konden het niet geloven. Voor ik het wist werd ik naar mijn kraamsuite gebracht. Op dat moment moest ik echt even schakelen. Dit hadden we niet verwacht. Maar gelukkig kon ik dat gevoel snel omzetten. Wow, 5 centimeter zonder dat ik er heel veel moeite voor heb moeten doen. Dat voelde echt als een cadeautje.
De bevalling
Om 00:30 uur ’s nachts kwamen we in het ziekenhuis en om 4:10 uur is onze dochter Alicia Novée geboren. Ze woog 2885 gram en was 52 centimeter lang. Best netjes, ondanks dat ze een “rand prematuur baby’tje” was. Wat een vlotte bevalling was dat! En ondanks de snelheid, heb ik het echt als iets moois ervaren. Van inleiden naar een natuurlijke bevalling én zonder pijnstilling. Daar mag je toch trots op zijn. Voor mijn lichaam ging dit helaas wel iets te snel. We moesten nog een nachtje blijven ter observatie.
En toen ging het mis
Plotseling trok ik wit weg en viel ik voorover in mijn bed. Ik hoorde mijn vriend roepen: “Jalees, Jalees, gaat het wel?”. Daarna hoorde ik niks meer. Mijn vriend is niet snel in paniek, maar dit keer brak het zweet hem toch echt uit. Hij durfde de gang niet op te rennen om de verloskundigen te halen omdat hij Alicia en mij niet wilde achterlaten. Die 3 minuten voordat de verloskundigen kwamen, voelde voor hem als 3 uur. Het bleek dat de bevalling iets te snel was gegaan voor mijn lichaam. Mijn baarmoeder wilde niet krimpen en het bloed bleef maar stromen. Hoe rustig en kalm mijn bevalling was verlopen, hoe chaotisch het op dat moment was in onze kraamsuite. Verschillende gynaecologen kwamen kijken. En de prikken, ijzerzakken en antibiotica vlogen om je oren. Alles om het bloed te minderen. Mijn vriend vroeg: “Wat als het niet stopt?”. De situatie was écht heel spannend. Mijn ijzerwaarden waren gehalveerd en ik voelde me echt belabberd. Er werd gesproken over een operatie op de OK en een bloedtransfusie. Allemaal dingen die ik op dat moment niet wilde horen. Ik wilde alleen maar genieten van ons prachtige kleine meisje. Gelukkig hebben ze de situatie kunnen stabiliseren en mochten wij na twee dagen naar huis. Met Alicia ging gelukkig vanaf het eerste moment alles goed. Wat was ik trots op haar!
Daarna
Thuis heb ik rustig aan gedaan en heeft onze super lieve kraamhulp goed voor ons gezorgd. Ondanks het spannende einde van mijn bevalling, kijk ik er wel goed op terug. En een wijze les die ik heb meegekregen is: luister altijd naar je moedergevoel. Dan zit je meestal goed.
JALEES
