Ik werd nooit ongesteld. Vroeger maakte ik me daar nooit zo’n zorgen over. Het was eigenlijk wel heel relaxed. Toen ik een relatie kreeg met mijn man, waren we al vrij snel open tegen elkaar dat we beide heel graag kinderen zouden willen. Ik wist dat er bij mij iets niet klopte, alleen het had nog geen naam. We hebben ons er toen geen zorgen om gemaakt. Ergens in 2012 zijn we samen naar de huisarts gegaan. We bespraken onze kinderwens en vertelden dat ik nooit ongesteld werd. We werden meteen doorverwezen naar een gynaecoloog. Al snel werd duidelijk via bloedonderzoek en een inwendige echo dat ik PCOS had. Ik had heel veel kleine follikels in mijn eierstokken. Samen met de gynaecoloog maakten we een behandelplan. Ik was begin 20 en waarschijnlijk had mijn lichaam een klein zetje nodig om het vervolgens zelf te kunnen. Ik startte met de hormoontabletten Clomid in een lage dosering. Om de zoveel dagen moest ik naar het ziekenhuis voor een echo om te kijken hoe groot mijn eitje was. Echter groeide er helemaal geen eitje. Ik ging een dosis omhoog, daarna nog eens en nog eens. Als mijn strip pillen op was en er weer geen eitje aanwezig was, moesten we het opnieuw proberen. Dat betekende eerst medicatie om een bloeding op te wekken, om vervolgens met een hogere dosering opnieuw te beginnen. Dit heb ik gedaan tot er niets meer omhoog kon. Ik bleek resistent voor het medicijn.
Toch nog steeds geen eitje
We maakten een nieuw plan. Ik zou starten met het hormoon Gonal-f via een injectie in mijn buik. Dit is een follikel stimulerend hormoon. “Hiermee zal het wel gaan lukken”, werd gezegd. Ik was tenslotte nog hartstikke jong. Ik startte met goede moed, maar iedere afspraak werd ik teleurgesteld. Er groeide geen eitje, terwijl de medicatie tussentijds veel was opgehoogd. Ik zat soms 3 a 4 keer per week in het ziekenhuis voor een echo. Soms spoot ik wel 30 dagen zonder resultaat en gaf mijn lichaam het op door spontaan te gaan bloeden. Hierna moest ik weer wachten en opnieuw beginnen.
Ik was het vertrouwen in mijn lijf kwijt
Na ruim een jaar lukte het een eitje te laten groeien. Euforisch was ik de eerste keer. Hoe trots kan je zijn op een eitje in je lichaam?! Ik kreeg een ander hormoon om een eisprong op te wekken, omdat mijn lichaam dit zelf niet deed. Maanden gingen voorbij. Het ging iedere keer moeizaam om een eitje te laten groeien, maar we bleven positief. Mijn man en ik zijn altijd heel open geweest over de behandelingen. Soms ging het maanden goed met mij, maar soms had ik het moeilijker. Na tegenslag op tegenslag, werd ik gaandeweg wel steeds minder positief gestemd. Het vertrouwen in mijn lichaam was ik op een gegeven moment 100% kwijt. Ik was boos en verdrietig. Ik vond het ook oneerlijk naar mijn man toe. Hij wilde immers net zo graag een kind als ik en met hem was niks mis. Hij nam mij echter nooit iets kwalijk. We deden dit samen.
Het mocht niet ons leven beheersen
Eind 2015 werd ik op de meest romantische manier, op de plek waar we elkaar ontmoet hadden, ten huwelijk gevraagd. Een droom die uitkwam. Wat een heerlijke periode: het huwelijk plannen, uitkijken naar een knalfeest en natuurlijk de perfecte droomjurk uitzoeken. We besloten heel bewust een aantal maanden te stoppen met het fertiliteitstraject. Ik wilde optimaal genieten van mijn verloving en huwelijk. Ik wilde niet volgestopt worden met hormonen, want hoewel ik altijd vond dat het prima ging en de ‘’moodswings’’ wel mee vielen, ze waren er zéker. Voor het eerst sinds een aantal jaar ervaarde ik een bepaalde rust. Ik zat niet meerdere keren per week in het ziekenhuis en werd niet keer op keer teleurgesteld. Natuurlijk speelde het geburen rondom de gewenste zwangerschap die maanden wel door mijn hoofd en voelde het soms als weggegooide maanden, maar het beheerste niet onze complete levens. Het traject mocht niet tussen ons en ons eigen geluk in komen te staan. Wat voor ons hielp was om er altijd heel open over te zijn. We praatten er veel samen, maar ook met onze omgeving over. We hielden het luchtig en gebruikten genoeg humor.
Het doorspoelen van de eileiders
Op 14 oktober 2016 zijn we getrouwd. Eén van de mooiste dagen uit ons leven. Na een heerlijke huwelijksreis in Miami, zijn we eind 2016 weer in gesprek gegaan met onze gynaecoloog. We maakten een nieuw behandelplan. Mijn gynaecoloog vertelde dat uit een nieuwe onderzoek was gebleken dat het doorspoelen van de eileiders met een bepaalde soort olie de kans op een zwangerschap kan vergroten. Een relatief kleine ingreep waar ik uiteraard ja op zei. We maakten een afspraak. Ik ging er nuchter heen. Het zou nog geen 10 minuten duren. Ik moest me melden bij de röntgenafdeling. Ik mocht me uitkleden en op een bed gaan liggen. Verderop in de kamer zaten drie mensen achter een computer mee te kijken. De gynaecoloog en verpleegkundige hielpen mij en zouden het middel toedienen. Mijn bed werd omhoog gezet op ongeveer ooghoogte van de arts. Ik weet nog dat ik recht in de gezichten keek van de drie mensen achter die computer. Ik kon alleen maar bij mijzelf denken: “Wat gênant eigenlijk. Lig ik hier ontbloot met mijn benen wijd op ooghoogte, ze kunnen zo naar binnen kijken”. Aan de andere kant was ik wel wat gewend en waarschijnlijk zagen zij dit elke dag. Het middel werd via een soort kleine katheter toegediend en binnen een seconde voelde het alsof ik zeer heftig ongesteld werd. Dit zakte na een minuut weer weg.
Wéér lukte het niet
Vol goede moed begonnen we weer met hormonen spuiten. Er groeide nog steeds iedere cyclus met moeite één eitje. Ik gebruikte een andere injectie om de eisprong op te wekken. Hierdoor wisten we precies wanneer ik vruchtbaar was. We kregen een schema mee naar huis wanneer we gemeenschap moesten hebben. Ik kan je verzekeren dat daar niets romantisch aan was. We probeerden het maar zo luchtig mogelijk te houden met de nodige dosis humor. Dit deden we weer een aantal maanden zonder resultaat. Omdat ik ondertussen op een best hoge dosis zat en daar niet veel ruimte meer zat, stelde mijn gynaecoloog voor een operatie te doen. Een LEO-operatie. Hierbij branden ze kleine gaatjes in je eierstokken, waardoor de grote hoeveelheid blaasjes afneemt en er meer ruimte komt voor de andere blaasjes om te groeien. Bij ongeveer de helft van de vrouwen ontstaat er na deze operatie een spontane cyclus . Anders zou er doormiddel van hormonen een cyclus opwekt worden. Ik hoefde er geen seconde over na te denken. Ik had echt het gevoel dat dit ons zou kunnen helpen. We planden een datum voor de operatie. Ik had ergens in een folder gelezen dat je een week of twee wel nodig had om te herstellen. Ik regelde dit met mijn werk waar iedereen op de hoogte was van ons traject. Ze waren allemaal heel meegaand. Mijn man werkte als anesthesiemedewerker in hetzelfde ziekenhuis als waar we het fertiliteitstraject volgde. Mijn man mocht hierdoor mee tot ongeveer de operatiekamer, want ja het is toch ook zijn werk. Hij had een collega gevraagd waar hij goed mee is gevraagd of hij bij mijn operatie mocht zijn.
De volgende stap: IUI
Eenmaal thuis voelde het alsof ik overreden was door een vrachtwagen. Ik ging als gezonde vrouw de operatie in en voelde me nu 40 jaar ouder. Misschien was ik er iets te nuchter in gegaan. Maar goed na een aantal weken was ik hersteld. Echter bleef mijn menstruatie nog steeds uit. Na wat onderzoeken in het ziekenhuis werd er besloten toch weer te beginnen met hormonen. Blijkbaar lukte het mijn lichaam niet zelf. Ik begon weer met het hormoon Clomid in tabletvorm. Deze werkte niet en al snel ging ik weer over op de Gonal-f spuiten. Dit probeerden we weer een aantal maanden, maar zwanger worden lukte niet. Omdat ik al zo lang bezig was, kwam ik in aanmerking voor een IUI-behandeling. Er werden zes behandelingen afgesproken. We mochten er gaan dat het in die zes behandelingen zou lukken. Er was iedere cyclus een mooi eitje. Mijn man moest zijn zaad inleveren bij het laboratorium. Hier werd het beste zaad uitgehaald. Via een dunne katheter werd dit hoog in mijn baarmoeder gebracht. Makkelijker kan je het je lichaam niet maken. Maar wéér werd ik niet zwanger.
Het was gelukt: ik was ècht zwanger
Behandeling nummer 6 brak aan. Dit was de laatste voor we het IVF-traject in zouden gaan. Ik had nergens vertrouwen meer in en vooral niet in mijn lichaam. Ik dacht: “Laten we deze maar snel doen, dan kan ik door voor IVF“. Precies twee weken later werd ik ‘’ongesteld’’. Op de derde dag ging ik weer naar het ziekenhuis voor een uitgangsecho om met de volgende behandeling te beginnen. Toen mijn gynaecoloog de echo inbracht, vond hij mijn baarmoederslijmvlies aan de dikke kant. Voor de zekerheid moest ik een test doen. Ik verloor bloed, dus ik ging nergens vanuit. Tot de test duidelijk aangaf dat ik wel degelijk zwanger was. Ik kwam hier achter in een volle wachtruimte van het ziekenhuis. Ik wist niet wat me overkwam! Mijn gynaecoloog feliciteerde me, maar ik geloofde het nog steeds niet. Ik appte mijn man die aan het werk was: ‘’Hey je gelooft het vast niet, maar ik ben volgens mij zwanger’’. Ruim zes jaar na de eerste behandeling werd op 11 mei 2019 onze prachtige dochter Guusje geboren. Vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was tot de dag van vandaag is het letterlijk één grote roze wolk. Wonderen bestaan
GEMMA
Wat had ik graag in die wachtkamer gezeten terwijl jij die positieve test voor het eerst zag. Wat een mooi moment moet dat zijn geweest Ik pink een gelukstraantje weg bij het idee.
Wat een geluk en wat een zegen.