Ik had nooit kunnen bedenken dat mijn allereerste bevalling zó anders zou gaan verlopen…
Baby Noam kreeg een hartaanval
Op 30 juni 02:00 ‘s nachts braken mijn vliezen. Met veel haast moesten we naar het ziekenhuis, want de kleine man had in het vruchtwater gepoept. Deze bevalling werd dan ook medisch en dus werd ik overgedragen aan de gynaecoloog. De weeën werden steeds heftiger en na een paar uur zeuren kreeg ik eindelijk morfine. Van 1 centimeter ontsluiting ging ik naar 10 centimeter binnen een uur en om 07:43 was onze baby er: Noam Levi. Aangezien ik morfine had gehad en Noam vrij snel daarna ter wereld kwam, werd hij het eerste half uur extra in de gaten gehouden. Aan mij werd gevraagd of de artsen mij mochten hechten. Daarna kwam de vraag of ze de kleine even mochten checken in de tussentijd of dat ik liever had dat hij bij mij bleef liggen. Hij lag namelijk zo lekker. Gelukkig heb ik er voor gekozen dat ze Noam konden wegen, zodat ik mij volledig kon focussen op wat er ging komen. Nadat ze Noam meenamen, gingen alle alarmen af en werd er geschreeuwd: “Slap kind!”. Een aparte kamer werd gevuld met personeel en ik had (mede door de morfine) geen idee wat er gebeurde. Ik werd snel op de hoogte gebracht dat Noam moeite had met ademen. De vader van Noam zag dat hij gereanimeerd werd en dat het helemaal niet goed ging. Noam had een hartstilstand gekregen op mijn buik en was niet meer in leven. Pas na uren mochten we naar beneden om te kijken hoe het met Noam ging. Hij zou snel overgeplaatst worden naar het AMC, aangezien zij gespecialiseerd zijn met dit soort heftige gevallen.
In coma
Met onze eigen auto zijn we naar het AMC gereden, waar ik zelf nog niet eens besefte hoe ernstig het allemaal was. Laat in de middag mochten we pas bij hem en daar lag hij op de afdeling neonatologie high risk 3, in een couveuse met werkelijk overal infusen en naalden. Noam werd in coma gehouden en 72 uur gekoeld om de hersenbeschadiging zoveel mogelijk terug te kunnen beperken. Deze dagen mochten wij ook alleen maar naar hem kijken, niet aanraken, helemaal niets.
Na een slapeloze nacht kregen we ergens in de middag een update van de kinderarts. Het ging nog steeds niet goed met Noam en wij moesten rekening houden met het ergste. Daar stonden we dan. Het betekende concreet dat hij een achterstand had of dat we een zwaar verstandelijk beperkt kind meekregen. In het ergste geval zou hij het helemaal niet gaan halen. Na dit nieuws, kregen we de mededeling dat er voor ons een plekje was in het Ronald McDonaldhuis, zodat we dicht in de buurt waren, mocht het mis gaan. We zijn gegaan en kregen een kamer met uitzicht op, jawel, de buitenspeelplaats van de kinderen. De hele dag mocht ik genieten van het geluid van andere spelende kinderen, terwijl ik mijn eigen kind niet mocht aanraken. Dit trok ik echt niet. Na ongeveer 1 uur zijn we uitgecheckt, omdat het echt niet ging. We besloten om naar het ziekenhuis heen en weer te gaan rijden, dus vroeg heen, een hele dag in het ziekenhuis verblijven en dan in de avond weer naar huis rijden.
De MRI gaf de doorslag
Op 6 juli om 14:30 uur was het eindelijk tijd voor de MRI. De dagen ervoor hadden we eigenlijk, wonder boven wonder, alleen maar positief nieuws gehoord. Dit durfden we niet te delen met anderen voordat we de uitslag van de MRI hadden, omdat deze alles bepalend was.
Na één dag kregen we direct de uitslag en daar werd ons verteld dat er niks bijzonders was gevonden, de hartfilmpjes waren goed. Na 10 dagen AMC, mocht Noam naar ZMC, dit om aan te sterken en aan de fles te leren drinken. Op 21 juli hadden we een gesprek met de kinderarts. We mochten een nacht blijven slapen in het ziekenhuis. Als deze nacht goed verliep, zouden we de dag erna met z’n allen naar huis mogen. Aan het eind van de ochtend kregen we het verlossende antwoord: We mochten naar huis!
Noams eerste jaar
Noam was zijn eerste levensjaar onder behandeling van een fysiotherapeut, een kinderarts in het ZMC én een kinderarts in het AMC. En dan komt hij natuurlijk ook nog bij het consultatiebureau. Wat wij pas veel later hoorden is dat Noam op de piek van mijn morfine ter wereld is gekomen en dus iets hiervan heeft binnen gekregen. Normaal gesproken komen kinderen die iets van morfine binnen hebben gekregen heel slap ter wereld, maar bij Noam was dit het tegenovergestelde. Hij kwam krachtig ter wereld en na ongeveer driekwartier kreeg hij een hartstilstand.
Nu is Noam eind juni 3 geworden. Hij is gaan lopen na 1,5 jaar. Hij praat de oren van je hoofd af en er is nu helemaal geen sprake meer van enige achterstand, gelukkig.
MANON
