Bijna 36 weken zwanger
Zoals vrijwel iedere nacht werd ik rond half 1 wakker om te gaan plassen, maar dit keer was er meer, ik voelde ook lichte krampjes. Op dat moment was ik 35 weken en 6 dagen zwanger. Tot die tijd mocht ik absoluut niet klagen. Op een paar dagen misselijkheid en lichte bekkenklachten na, die verholpen waren door een goede fysiotherapeut, verliep de zwangerschap rustig. Het was ons eerste kindje, dus alles was nieuw. We genoten enorm van de zwangerschap en de drukke meid in mijn buik. Naarmate ze groeide, groeide ook mijn buik. Zo trapte ze regelmatig tegen mijn ribben aan, wat niet altijd even fijn was, maar toch genoot ik van het leven in mijn buik. De vrijdag ervoor zijn we nog naar het ziekenhuis geweest voor een check up bij de gynaecoloog. Volgens de echo’s van de verloskundige liep ons meisje wat achter op groei. Ook in het ziekenhuis constateerden ze dit, dus we mochten over twee weken terugkomen om haar nogmaals op te meten.
Zijn het voorweeën of echte weeën?
Gezien mijn termijn dacht ik dat het voorweeën of indalingsweeën waren. Op de echo’s was immers te zien dat ze nog niet volledig in het geboortekanaal lag. Beneden warmde ik een kruik op en dook weer mijn bed in. Steeds viel ik even in slaap, maar werd ik toch steeds weer wakker van de krampen. Het voelde als menstruatiekrampen. Ik zocht het toch maar even op. Het stelde me gerust. Het waren waarschijnlijk inderdaad voorweeën. Tegen de ochtend ging Nick, mijn man, zijn wekker al vroeg. Zoals altijd begon hij rond 6.00 uur met werken. Aangezien ik toch wakker was, besloot ik er met hem uit te gaan en een kopje thee te zetten. Ik vertelde hem over de brakke nacht die ik gehad had. Nick had er niets van gemerkt. Samen kletsten we wat en niet veel later vertrok hij richting zijn werk. Ik warmde de kruik nog een keer en dook met twee paracetamol mijn bed in. “Het hoort er bij. Ik moet het doorstaan,. Niets om ons zorgen over te maken”, dacht ik. Tot ik zo rond 07.00 uur weer wakker werd. De krampen waren nu toch echt hevig en ik kon haast niet mijn bed uit komen. Ik pakte er voor de zekerheid de weeëntimer bij, maar die liet zien dat er geen regelmaat in zat. Nog steeds dacht ik dat het er allemaal bij hoorde en ik het dus gewoon moest laten gebeuren. Niet veel later voelde ik mijn mond vollopen met slijm. Ik liep naar het toilet, waarna ik flink moest braken. Dit was wel echt heftig, dus heb ik toen toch maar de verloskundige gebeld. Zij was op dat moment in het ziekenhuis aan het assisteren bij een bevalling. Nadat ik haar de hele situatie uitgelegd had en dus ook dat ik zojuist gebraakt had, zei ze me dat ze even ging overleggen daar, maar dat ik er rekening mee moest houden dat ik richting het ziekenhuis moest komen. Ze zou me zo snel mogelijk terugbellen. Niet veel later belde ze terug met de bevestiging dat ik die kant op moest komen. Op dat moment vond ik het wel een beetje spannend worden. Ik was alleen thuis en het drong nu tot me door dat het toch niet was zoals het zou moeten zijn. Aangezien Nick was werken, en ik wist dat hij niet in de buurt was, heb ik mijn moeder gebeld. Met de tranen over mijn wangen vertelde ik dat ik naar het ziekenhuis moest en vroeg of ze met mij mee wilde gaan. Mama was net pas wakker dus zij ging zich snel aankleden en kwam richting mij. Inmiddels keerde de rust wel weer wat terug. Ik belde met Nick om te vertellen dat we naar het ziekenhuis gingen om te checken of het allemaal goed was. Ik had de verwachting dat ik misschien weeënremmers zou krijgen en die middag weer thuis zou zijn. Nog steeds was er geen reden tot paniek bij mij. Ik pakte wat spulletjes, een schoon setje ondergoed en de oplader van mijn telefoon.
Samen met mijn moeder naar het ziekenhuis
Nadat mama was gearriveerd reden we richting het ziekenhuis. Een ritje van ongeveer 10 minuutjes, maar dit voelde als een uur. De krampen werden steeds heftiger en ik zei tegen mama dat als tijdens de bevalling de krampen ook zo heftig waren of zelfs nog erger dat ik niet hoefde te twijfelen en zeker een ruggenprik zou willen. Mama is jarenlang kraamverzorgster geweest en heeft zelf ook twee kinderen op de wereld gezet, dus ze vertelde mij dat het dan nog wel veel erger zou kunnen zijn! Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis parkeerde mama de auto en liepen we naar de afdeling. In de lift werden de krampen steeds erger en ik moest ze inmiddels echt wegpuffen. Wat was dit heftig. We moesten naar de vijfde verdieping. Het leek wel of de lift met een slakkengang omhoog ging. Toen we op de afdeling aangekomen waren, werd ik naar de triagekamer geleid. Ik mocht op bed plaatsnemen. Ik had een enorme drang om te poepen, dus ging dat eerst even doen. Er kwam echter niks. Dat was voor de verpleegkundige reden om samen naar een andere kamer te gaan. “Waarom?”, dacht ik. Nog steeds had ik niet het idee dat ik al aan het bevallen was. Het drong bij mama, met al haar ervaring, ook pas op dat moment door. Zij belde snel Nick gaan op. Hij was vlakbij Rotterdam, samen met zijn collega. Ze zijn gauw omgedraaid richting Den Bosch.
Mijn man was er nog steeds niet
In de andere kamer, de bevalsuite, aangekomen moest ik wederom plaatsnemen op bed. Dit ging erg moeilijk. Er werd een band om mijn buik geplaatst en ik kreeg een bloeddrukmeter om. De kamer stroomde steeds voller met personeel. Al had ik dit niet echt door. Op dat moment braken mijn vliezen. Ik voelde een warme plas water langs mijn billen lopen. Aangezien ik al mijn kleding nog aan had werd ik geholpen om dit uit te doen. Ik kreeg het steeds warmer. De verloskundige vertelde mij dat als ik druk voelde, ik dit gewoon mocht laten komen. Ik hoefde het niet tegen te houden of weg te puffen. Ik weet nog dat ik toen vroeg: “Dat mag toch alleen maar bij volledige ontsluiting?!” Ze beaamde dit en vertelde me dat ik dat ook al had. Op dat moment sloeg de paniek een beetje toe. Ik realiseerde me dat onze kleine meid vandaag geboren zou worden, vier weken te vroeg en dat Nick nog onderweg was. Er schoot van alles door mijn hoofd: “Is dat niet véél te vroeg en zou Nick het wel halen?” De bevalling was niet meer tegen te houden en onze kleine meid zou in goede handen zijn mocht ze nog zorg nodig hebben dus dat stelde me gerust. Een verpleegkundige kwam met het idee om hem gewoon te videobellen. Aan mama vroeg ik om het te filmen voor Nick zodat hij het toch kon zien. Het was voor Nick ook erg spannend. Hij zat daar maar in de auto en maakte zich natuurlijk ook zorgen. Gelukkig zag hij dat ik vrij rustig en in goede handen was daar in het ziekenhuis.
De geboorte
Inmiddels had ik echte persweeën die heel gelijkmatig kwamen. Ik kon per wee ongeveer drie keer persen, waarna ik weer even op adem kon komen en zelfs wat kon kletsen met Nick. Tussen de weeën door zag ik zelfs dat er ‘welkom . . . . ‘ op het bord geschreven was. Ik vroeg mama dit aan Nick te laten zien en zei nog: “Kijk Nick, dat klopt die vier puntjes”. Iedereen moest lachen. Ik voelde dat onze kleine meid steeds verder naar buiten gedreven werd en toen het hoofdje er steeds verder uitkwam realiseerde ik me dat Nick het echt niet zou gaan halen. De telefoon stond aan het voeteneinde van het bed, zodat Nick de bevalling helemaal kon zien. Om 9.41 uur is ze na een hele snelle bevalling geboren. Haar naam hielden we nog even voor onszelf tot Nick gearriveerd was. Het bevalplan dat ik gemaakt had kon in de vuilnisbak. Hier is natuurlijk niks van gekomen. In plaats van Nick heb ik zelf de navelstreng doorgeknipt en de muziek die ik af wilde spelen tijdens de bevalling, is niet te horen geweest. De playlist was nog niet eens gemaakt! Rond 10.10 uur kon ik Nick eindelijk in mijn armen sluiten, waarna we samen konden vertellen dat onze prachtige kleine meid Kiki zou gaan heten. Een gezonde baby van 2515 gram en 47 centimeter. Een prima gewicht voor een kindje dat met 35+6 geboren is. Zo zie je maar dat schattingen niet altijd kloppen. Gelukkig is het allemaal goed gegaan en is Kiki gezond ter wereld gekomen. Omdat ze te vroeg geboren was, hebben we een weekje in het ziekenhuis moeten blijven. Kiki werd hier goed in de gaten gehouden. Toen de voeding goed liep en Kiki weer boven haar geboortegewicht zat mochten we naar huis.
Inmiddels is ze alweer 12 weken oud en weegt ze bijna 5 kilo. Een lekker bijdehand kindje dat erg nieuwsgierig is naar alles wat er om haar heen gebeurt. We kunnen niet wachten om haar het speciale verhaal te vertellen over hoe onverwacht en snel ze besloot ter wereld te komen en ons daarmee te verrassen!
BRIGITTE
