Ik weet niet meer wanneer het precies was dat wij besloten om te proberen zwanger te worden, maar het was in het begin van 2013. We waren ongeveer anderhalf jaar samen. Het voelde gewoon goed en we konden niet wachten. Helaas hadden wij na anderhalf jaar nog steeds geen positieve zwangerschapstest. Op naar de dokter. Hij stuurde ons door naar de gynaecoloog.
Het is de vraag of een zwangerschap gaat lukken
December 2014 hadden we de afspraak. Ik werd toch wel zenuwachtig want wat zou eruit komen? We waren nog redelijk naïef: “We zullen er nu in ieder geval achter komen waarom ik maar niet zwanger word. Er zijn zoveel opties”. Zo dachten we. De gynaecoloog maakte een inwendige echo en kwam gelijk to the point: “Je hebt veel vocht in je baarmoeder en in één eileider. We moeten een kijkoperatie doen om te kijken wat de ernst hiervan is. Er is een grote kans dat we een eileider moeten afsluiten of weghalen. Ook moet er gekeken worden in hoeverre je baarmoeder beschadigd is. De kans op een zwangerschap hangt hier vanaf, maar op natuurlijke wijze gaat niet lukken. Het is sowieso de vraag of het überhaupt gaat lukken”. Bam, dat kwam even binnen. Een operatie werd afgesproken. Wij moesten over verschillende scenario’s gaan nadenken en wat er dan tijdens de operatie mocht gebeuren. Ik kon alleen maar huilen in de auto. Het voelde als mijn schuld. Had ik klachten gehad die ik niet serieus had genomen? Had ik eerder aan de bel moeten trekken? Had ik iets gedaan waardoor dit nu aan de hand was? Toen we bijna thuis waren zei ik tegen mijn vriend: “Je verdient dit niet. Ik ga mijn koffers pakken. Je kan op zoek naar een vriendin die je wel kinderen kan geven.” Hier ging hij niet mee akkoord en gaf aan dat hij van mij houdt zoals ik ben en niet omdat ik hem wel of geen kinderen kon geven. Dit bewees hij door mij een paar weken later met kerst ten huwelijk te vragen.
Van IUI naar IVF, naar overstimulatie
In januari werd ik geopereerd. Wij hadden besloten dat één eileider dicht of weg mocht, maar als er iets met de baarmoeder moest gebeuren, dan wilde ik hier zelf een beslissing over maken. Uiteindelijk is er één eileider dicht gemaakt. Er zat zoveel weefsel om de eileider en baarmoeder, dat verwijderen teveel schade aan zou richten. Wat de schade aan de baarmoeder precies zou zijn was afwachten. Dit moest blijken uit mijn herstel en eventuele pogingen om zwanger te worden. We mochten gelukkig direct door naar de fertiliteitskliniek om de intake te gaan doen. Er volgenden veel gesprekken, bloedonderzoeken en het sperma van mijn man werd onderzocht. Hieruit kwam niets naar voren, dus werd er besloten om met IUI te beginnen. Het spuiten kon starten. Helaas bleek ik bijna niet te reageren op de hormonen. Met de hoogst mogelijke dosis waren er met geluk 2 eitjes, wat natuurlijk voor IUI prima is. Na zeven pogingen was ik helaas nog niet zwanger. We kregen de keuze om door te gaan naar IVF. We waren het er snel over eens dat dit de volgende stap moest worden. Er volgden weer veel gesprekken, onderzoeken en voorlichtingen. We besloten met een hoge dosis hormonen te beginnen, omdat ik bij IUI zo slecht reageerde op de hormonen. Helaas bleek dit bij IVF anders te liggen. Bij de eerste echo zagen ze gelijk 35 eitjes. Normaal gesproken willen ze tussen de 10 en 15 eitjes. Dit was dus wel heel veel. Dit was ook gelijk de reden waarom ik mij zo slecht voelde: moe, snel buiten adem en buikpijn. Er werd besloten om deze poging af te breken. Een flinke domper, maar he, mijn lichaam reageert eindelijk ‘’goed’’. Toch duurde het bijna twee maanden om hiervan te herstellen.
Nieuwe poging
Ik kreeg de laagste dosis hormonen die mogelijk was. Bij de eerste echo schrokken we toch. Er waren zoveel eitjes dat ze na 49 gestopt zijn met tellen. Wat was ik boos op mijn lichaam. “Mijn lichaam kan niet doen waar het voor gemaakt is”, dacht ik. Na veel gesprekken hebben we toch besloten om de punctie door te zetten, omdat ik waarschijnlijk altijd overstimulatie zou krijgen. Ze gingen mij dan ook erg goed monitoren. De punctie kwam en ik was ontzettend zenuwachtig. Ik wilde geen roesje, want ik wilde weten hoe het ging en er bij zijn. Wel kreeg ik oxazepam, omdat ik zo zenuwachtig was. De punctie ging goed. Bij de laatste 2 minuten had ik ontzettend veel pijn. Ik wilde stoppen, maar uiteindelijk is het toch gelukt om bijna alle eicellen aan te prikken. Ik ging naar de uitslaapkamer en mijn man ging met de mooie tas met eicellen naar Zwolle. Oh, wat was ik benieuwd wat er uit ging komen. Het was wel wat wrang, want ik lag op de kamer met twee vrouwen waarvan één vrouw maar 1 eicel had en de ander slechts 3. Mijn man belde vanuit Zwolle dat er uiteindelijk 44 bruikbare eicellen waren gevonden. Hier zijn uiteindelijk 29 bevruchtingen uit gekomen. Wat een opluchting. Eindelijk konden we een stap verder. Doordat ik zoveel eicellen had, mocht ik geen verse terugplaatsing en werd alles ingevroren. Dit is maar goed ook, want vlak na de punctie werd ik ziek, heel ziek.
Mijn herstelperiode
Mijn bloed was veel te dik en ik kon niet eens naar de keuken zonder dat ik stond te hijgen van uitputting. Ook hield ik zeer veel vocht vast. Ik was in een week tijd bijna 3 kilo aan vocht aangekomen. Dit werd een ziekenhuisopname. Helaas was er in het ziekenhuis alleen plek op de kraamafdeling. Hier heb ik toch echt wel even om gehuild. Gelukkig lag ik bij een hele lieve vrouw op de kamer. Zij was 32 weken zwanger, maar via ICSI, hierdoor was er veel begrip. Uiteindelijk kreeg ik een kamer voor mij alleen, omdat elke prikkel een prikkel te veel was. Na drie dagen mocht ik naar huis als ik beloofde goed mijn trombosespuiten te blijven zetten en verplichte bedrust hield. Ik mocht nog geen glas drinken pakken. Uiteindelijk heeft het herstel hiervan bijna vier maanden geduurd.
Teleurstelling op teleurstelling
Eindelijk kregen wij groen licht voor een terugplaatsing. Wat waren wij blij. Natuurlijk vonden we het spannend of de ontdooiing goed zou gaan, maar we hadden er 29 in de vriezer, daar moest er toch zeker wel eentje bij zitten die het ging overleven? Dit klopte, maar niets bleef plakken helaas. We hebben tussentijds een half jaar het traject gestopt om te trouwen. Even geen gehannes aan mijn lijf en de focus op iets anders. Dit was zeer welkom, want het was ontzettend zwaar: het spuiten, de hormonen, de teleurstelling en de pijn. Iedere twee weken na de terugplaatsing werd ik bang om naar de wc te gaan. Bang om te zien dat ik ongesteld was geworden. Ik was een zielig hoopje mens op die momenten. Ik had er nog weinig hoop dat het ooit ging lukken.
De laatste terugplaatsing deden we heel anders
Na 6 mislukte terugplaatsingen gingen we met de arts om tafel. Ik had gehoord van de ‘’nieuwe afdeling’’ die geopend werd in samenwerking met Duitsland. Dit zou ons de kans geven om de eitjes te laten groeien tot dag 5 in plaats van dag 3. Naar mijn idee zou ons dit meer kans geven. Ook wilde ik graag ondersteunende medicijnen gebruiken na de terugplaatsing, de voor sommige bekende ‘’poezenbollen’’. Dit werd steeds afgeraden, omdat ik zo heftig reageerde op hormonen. Gelukkig luisterde de arts naar ons, want ze wist en begreep dat we een beetje aan het einde van ons latijn waren. We gingen dit proberen. En ja hoor, er overleefden 2 eitjes van de 7 die ontdooit waren tot dag 5! Ondertussen hadden mijn man en ik afgesproken dat dit voorlopig de laatste poging zou zijn. Ik ging er aan onderdoor en ons huwelijk bijna ook. Alle hoop was op deze terugplaatsing gevestigd.
Het allerbelangrijkste moment: de zwangerschapstest
De datum dat ik mocht testen kwam steeds dichterbij. Ik vond het moeilijk, want ik ben altijd een vroegtester geweest. Uiteindelijk kon ik 9 dagen na de terugplaatsing niet meer wachten. Mijn man was aan het werk. Ik moest later werken en de schoonmaakster kon elk moment binnen komen. Ik deed een test en ging beneden een kopje thee zetten. Toen ik weer boven kwam, wist ik niet wat ik zag: positief. En flink positief ook! “Huh, hoe kan dit nou?”, dacht ik. Ik begreep het niet helemaal en ik was er van overtuigd dat het niet klopte. Na drie testen begon ik het dan toch te geloven. Hierna moest ik het nieuws de dag nog voor mij houden. Ik moest eerst werken en ik wilde het mijn man persoonlijk vertellen. ’s Avonds toen ik thuis kwam, heb ik gelijk de test gehaald en hebben we samen heel hard gehuild. Onze droom werd werkelijkheid. Hier hebben we al die jaren voor gevochten! En wat hebben wij toch een prachtig mooi mannetje gekregen.
