Op maandag 21 september was ik al meer dan 41 weken zwanger. Als je mij aan het begin van deze zwangerschap had gezegd dat ik met 41 weken nog zwanger zou zijn, had ik je voor gek verklaard. Bij Floor beviel ik anderhalve week voor de uitgerekende datum en stiekem was ik daar nu ook wel vanuit gegaan. De vrijdag ervoor was ik voor het eerst gestript. Met mijn ‘Ik google het wel even’ verslaving wist ik precies wat ze gingen doen en ik las dat het de eerste keer het meest effectief was. Dus was ik er heilig van overtuigd dat ik die vrijdag wel zou gaan bevallen. Het rommelde die dag zeker, maar niks zette door. Die dag was ik voor het eerst ook echt chagrijnig over het feit dat ik nog steeds niet bevallen was. Die maandag zou ik weer gestript worden en zouden we de andere opties bespreken. Maar zover kwam het niet.
De weeën begonnen
Maandagochtend ging ik rond half 7 even naar het toilet en had ik wat bloedverlies. Om 7 uur voelde ik de eerste krampen. De wekker van mijn man was net gegaan en ik zei dat hij waarschijnlijk niet naar zijn werk hoefde vandaag. Rond half 8 werd Floor wakker en hebben we alles hetzelfde gedaan als altijd. Even bij papa en mama in bed, een filmpje kijken, aankleden en naar beneden voor het ontbijt. De weeën kwamen ongeveer om de 5 minuten, maar waren nog heel mild. Ik heb Floor zelf nog aangekleed en haar haar gedaan. Om half 9 belde ik mijn moeder, zij zou op Floor passen als het begon. ‘Ik wilde net onder de douche gaan. Ik kleed me gauw weer aan’, zei ze toen ik belde. Nergens voor nodig, het was nog zo mild, ze mocht haar tijd wel nemen. Ondertussen liep ik rustig door de woonkamer en ving ik iedere wee op. Mijn man was aan het ontbijten met Floor en las een boekje met haar.
Mijn moeder ving zusje Floor op
Ik wilde heel graag thuis bevallen. Met Floor ben ik poliklinisch bevallen. Dit was heel mooi en helemaal goed toen. Maar nu met de tweede wilde ik het graag thuis. Rond 9 uur kwam mijn moeder Floor ophalen. Omdat de ochtend precies zo was verlopen als normaal, gingen wij ervan uit dat Floor niet echt doorhad wat er aan de hand was. Maar toen ze bij mijn moeder op de fiets zat zei ze: ‘Mama zere buik, mama naar de dokter.’ Die kleintjes hebben meer door dan je denkt. Toen ik mijn moeder had gebeld om Floor op te halen, heb ik zelf ook de verloskundige gebeld. Dezelfde verloskundige als bij de bevalling van Floor nam op, hoe leuk!
Het persen was echt pittig
Om half 10 was Chantal er en hebben we nog even gekletst. Ik zie nog tegen haar dat ik dacht op ongeveer 4 centimeter te zitten. ‘Dan kan ik nog mooi even douchen’, concludeerde ik. ‘Laten we maar gauw even gaan kijken’, zei Chantal. Zo ver kon ik nog niet zijn toch, want het viel allemaal nog reuze mee. ‘We gaan wel naar boven, niet om te douchen, maar om te bevallen. Je zit al op 8 centimeter.’ Dat was een dikke meevaller. Eenmaal boven, hebben we alles een beetje donker gemaakt en kwam de stagiaire ook. Zij heeft tijdens een wee mijn vliezen gebroken en toen begon het voor mij pas echt. De weeën kwamen nu om de 2/3 minuten en in een mum van tijd mocht ik zachtjes mee duwen. Tijdens de bevalling van Floor verliep alles ook heel vlot tot ik bij het persen aan kwam. Ik voelde toen een soort angst, waarom en hoe precies kan ik tot op de dag van vandaag niet uitleggen. Dus nu ik weer mocht gaan beginnen met persen overviel diezelfde angst mij. Ik voelde nu heel erg dat ik het niet kon op deze manier. Chantal zag het gelijk in mijn ogen en praatte goed op mij in. Toch ging het niet. Chantal stelde voor om op handen en knieën te gaan en het zo eens te proberen. Dit was de oplossing. Want toen ik op mijn rug lag had ik het idee dat ik geen kracht kon zetten. Ik moest mijn voeten ergens tegenaan zetten om kracht te zetten. Nu ik op mijn handen en knieën zat had ik het gevoel dat ik die kracht wel kon zetten. Het verliep heel goed. Met iedere perswee kon ik drie keer persen. Na ongeveer drie persweeën voelde ik dat de baby na de laatste perspoging weer terugschoot. En dit gebeurde vanaf toen iedere keer. Ik perste drie keer en na de derde keer schoot hij weer terug. Dus iedere eerste pers moest ik gebruiken om de baby weer terug te duwen naar de plek waar we waren gebleven en daarna nog twee pogingen om hem verder naar voren te brengen. Het terugschieten was zo frustrerend. Op een gegeven moment was ik er helemaal klaar mee. Chantal zag dit en vroeg of ik het weer even op mijn rug wilde proberen om ervoor te zorgen dat de baby niet zo makkelijk weer terugschoot. Op het moment dat ik omdraaide voelde ik weer een wee opkomen en ik wist gelijk dat ik niet op mijn rug wilde. Ik draaide me dus ook vlug weer om en ging weer verder.
Nog twee keer moest is alles geven
Na bijna een uur was ik echt kapot. Ik wilde heel graag zonder hulpmiddelen bevallen, maar op dat moment zei ik: ‘Knip me maar open. Haal dat kind eruit.’ Chantal zei toen heel rustig dat mijn wens was om het zonder hulpmiddelen te doen en dat ik dit echt kon. ‘Nog twee keer alles geven wat je hebt, dan is hij er!’ Dit was precies wat ik nodig had, want met de volgende wee is Luuk geboren. Hij was 4030 gram en 53 centimeter lang. Ik kon hem zelf aanpakken, dat was een heel mooi intiem moment. Wij wisten niet of het een jongentje of een meisje zou zijn, dus ik keek gelijk. Zo bijzonder om er met de geboorte achter te komen of je een zoon of een dochter hebt gekregen. Toen Luuk eenmaal op mijn borst lag, mocht mijn man zijn navelstreng losknippen. Luuk werd gelijk bij mij gelegd en had ook al even gedronken. Terwijl wij heerlijk aan het genieten waren, werd ik gehecht. De telefoon van de verloskundige ging. Het was een collega zag ze. Ik grapte dat ik wel even kon opnemen. Ze gaf me zo de telefoon. Het was de verloskundige waar ik eigenlijk die middag een afspraak had om gestript te worden. Ze vroeg zich af of ik nog kwam die middag, omdat ze wist dat Chantal die ochtend naar mij ging. Ik kon haar toen zelf vertellen dat ik niet meer kwam, omdat Luuk al geboren was.
Huid op huid liggen
Na een uurtje werd Luuk bij mijn man op de borst gelegd om ook bij hem het huid op huid contact te hebben. Dit vonden wij heel belangrijk. Ik kon toen lekker douchen, in onze eigen douche, heerlijk. Al met al heeft de bevalling krap aan 5 uur geduurd en viel het mij achteraf mee. Het persen was pittig en lang, maar als je jouw kindje in je handen hebt dan ben je het zo vergeten. En dat klinkt heel cliché, maar het is echt waar.
KARIN
