Mijn vriend en ik leerden elkaar kennen in 2017 na een week in Frankrijk bij de Alpe d’Huzes. Via school konden we een week mee om vrijwilligerswerk te doen en de berg op te fietsen. Hier begon onze vriendschap wat uitmondde in een relatie. In oktober 2019 kwam ik er achter dat ik zwanger was. In paniek heb ik wel zes testen gedaan om het echt zeker te weten. Ik had geen paniek bij het beeld van mijzelf als moeder, maar bij de reactie van iedereen in mijn omgeving. Mijn vriend Chris en ik waren net iets meer dan een jaar écht samen en niet per definitie klaar voor een levensverandering. Ik heb nooit getwijfeld of ik de baby zou houden. Het is nooit een optie geweest om weg te halen. Chris was niet enthousiast, maar we besloten er toch samen voor te gaan. We hadden niet een hele stabiele relatie en onze levens totaal niet op de rit, maar voor mij ging de knop heel snel om en wilde ik alles regelen. Chris had daar wat meer tijd voor nodig. Ongeveer 9 maanden.
De reactie van de omgeving
De moeder van Chris reageerde heel goed op de zwangerschap. Mijn ouders waren wat minder enthousiast. Uiteindelijk zijn ze bijgetrokken en hebben ze me gesteund waar ze konden. Als ik wilde, mocht ik gewoon thuis blijven wonen. Dit heb ik ook gedaan. We hebben een kamerswitch gedaan en er een babykamer van gemaakt, waar ik zelf ook sliep. Ik heb ongelofelijk veel geluk gehad. De maanden daarna draaide het veel om de baby en mij, wat lastig was voor mijn zusje thuis. Ze had niet meer het gevoel dat ze er helemaal bij hoorde, wat ik ook heel lastig vond.
In januari stond de geslachtsecho. Ikwas zo nieuwsgierig. We kregen een meisj. Dit wekte mijn shoplust nog meer op. Ik begon met dingetjes kopen, maar ik kreeg ook heel erg veel van anderen. Iedereen heeft me onwijs goed geholpen. Mijn familie, vrienden en ouders hebben allemaal op een andere manier gezorgd voor me. Ik werkte zelf bij een supermarkt, maar studeerde voor luchtvaartdienstverlening. Hierin wilde ik dus ook zo snel mogelijk een baan krijgen. In maart kon ik eindelijk beginnen bij KLM Boarding. Ik heb hier welgeteld drie dagen gewerkt, toen Corona alles op z’n kop zette. Ik verloor per direct mijn baan en kon nergens meer terecht. Niemand wilde een zwangere vrouw aannemen voor een paar maanden. Dus zat ik tot eind juni gewoon thuis. Niks was open, er was geen zwangerschapsyoga mogelijk en zelfs familie en vrienden konden niet op bezoek. De verveling was behoorlijk groot. Mijn ouders werkten thuis en we moesten een paar weken in quarantaine. Met vier verschillende personen in één huis was een behoorlijke uitdaging. We liepen elkaar steeds in de weg. Ik had daarnaast bijna geen tijd en plek om me even terug te trekken.
De liefdesrelatie verslechterde
Ook betekende Corona dat Chris en ik elkaar heel weinig zagen, wat slecht deed voor onze relatie. We begrepen elkaar steeds minder en hadden meer ruzie. Ook kon hij niet meer mee naar echo’s en andere afspraken. Hierdoor was hij weinig betrokken bij de zwangerschap. Ik heb me heel erg alleen gevoeld. Hij had tijd nodig om te wennen, maar was met alles bezig behalve met de baby en mij. Ik was een hormonaal monster en kon het steeds minder goed hebben. Ik zag het nut niet meer in samen zijn als we geen team waren. Dit zorgde vooral de laatste twee maanden voor veel stress en ruzie.
Uit elkaar met Chris
Ik besloot me niet meer te focussen op onze slechte relatie, maar ging genieten van mijn zwangerschap. Van een buik die elke week groeide, alle bewegingen, 100 keer plassen en mijn schoenen niet normaal aan kunnen doen. Ondanks dat het de lastigste tijd van mijn leven was, was het ook absoluut de allermooiste tijd. Elke keer als ik haar zag op een echo en haar hartje hoorde kloppen, voelde dat zo bijzonder. Toch was een week voor de bevalling een ruzie vreselijk uit de hand gelopen. Ik wist niet zeker of hij wel bij de bevalling wilde zijn. Na een paar dagen kon ik weer helder nadenken en wist ik ook wel dat hij er gewoon bij zou zijn. Hij leek ineens veel haast te hebben met alles regelen. Naar mijn idee was hij bang dat hij zijn dochter niet mocht zien. Dit zou ik nooit hebben gedaan. Het was ons kind en dat stond los van hoe het tussen ons was. Zolang ik wist dat ze veilig was bij hem, zou het goed zijn voor mij. Ergens was het wel een steek onder water dat hij ineens alles kon gaan regelen, maar de 9 maanden ervoor de moeite niet had genomen.
Mijn bevalling
Daar zat ik dan om 24.00 uur ’s nachts op de wc, voor de grote boodschap, en ineens voelde ik mijn vliezen breken. Het was mijn eerste zwangerschap, dus heel zeker was ik niet. Ik liep met wcpapier om het op te vangen naar beneden. Ik wilde het aan mijn moeder vragen. Van haar kreeg ik de bevestiging dat mijn vliezen waren gebroken. Ik belde Chris om te zeggen dat hij langs kon komen. Daarna heb ik de verloskundige gebeld. Zij was er om half 1. Van haar kreeg ik te horen dat mijn dochter in het vruchtwater had gepoept en het een medische bevalling werd. Ik had zelf 21 jaar geleden ook in het vruchtwater gepoept.
Toen Chris er was, reden we naar het ziekenhuis. Mijn moeder bracht ons midden in de nacht uur naar de hoofdingang. Vanwege Corona kon zij niet mee naar binnen en hebben we hier een emotioneel afscheid gehad. We werden opgevangen door een verpleegkundige en mochten ons installeren in onze verloskamer. Ik had maanden gewacht en eindelijk ging het gebeuren. De arts en de verpleegster kwamen terug om het infuus en de CTG aan te sluiten, om alles in de gaten te houden. Door het infuus kreeg ik gelijk weeënopwekkers. Deze werd om 01:45 uur gegeven. Ik had tegen Chris gezegd dat hij maar even moest gaan slapen, zodat hij enigszins uitgerust zou zijn. Om 02:00 begon ik al wat weeën te voelen, gelukkig was het nog te doen, maar rond 02:30 begon voor mij de ellende. Ik kwam gelijk in een weeënstorm die tot 11:15 heeft geduurd. Elk uur werden de weeënopwekkers hoger gezet en werd de weeënstorm erger. Om 08:00 stelde de verpleegster voor om een warme douche te nemen, zodat ik een beetje kon bijkomen en de weeën misschien beter aan kon. Dat wilde ik wel. Nou, dit was echt hemels. Ondanks de pijn, voelde ik me schoner, beter en weer wat meer levend. Daarna kwam de arts om 09:00 uur voelen naar mijn ontsluiting. Ik zat nog steeds op 2,5 centimeter. Dit was erg ontmoedigend. Tijdens mijn weeënstorm heeft hij met me mee geademd. Op een gegeven moment kon de weeën niet meer aan en wilde ik een ruggenprik. Er lijkt geen einde aan een wee te komen. De weeën liepen in elkaar door en dat al sinds 2:30 uur. Het vooruitzicht op minder pijn gaf me weer wat energie. Het duurde alleen heel erg lang. Elk minuut leek eeuwen te duren. Bijna 2,5 uur later was de anesthesist er dan. Ik voelde niets van de ruggenprik, omdat ik alleen de weeën voelde. Toen mocht ik gaan liggen. Ik kon het bed niet meer uit, dus kreeg ik een katheter. Toen de ruggenprik begon te werken, heb ik een hemelse tijd gehad. Geen pijn, rust, slapen en wat eten.
Helaas werkte de ruggenprik om 13:00 uur alweer uit en kreeg ik een nieuwe shot. Dit werkte niet en daarmee waren de weeën terug. Om 14:00 had ik met 5 centimeter ontsluiting al persweeën. Om 17:00 had ik eindelijk 10 centimeter ontsluiting, maar mocht ik nog niet persen. Ik kon het echter niet meer inhouden. “Ik moet persen”, zei ik tegen haar. De arts zou pas een uur later komen. Nadat ze weg was, werd ik gek. Ik zei tegen Chris dat hij nu iemand moest halen, anders ging ik alleen persen. Hij drukte op de knop, maar het duurde echt lang. Ik begon alvast. Toen de gynaecoloog aankwam en ik bezig was, zag ze dat ik het echt meende en maakte ze alles klaar. Chris heeft me tijdens de bevalling heel goed geholpen. De artsen gingen er van uit dat het minstens 1,5 uur zou duren. Uiteindelijk is na 36 minuten persen om 18:16 mijn dochter Maeve geboren. Dat was het moment dat ik alle pijn weer vergeten was en alleen maar aandacht had voor haar. Ze was zo ongelofelijk mooi en perfect.
Ik was direct vergeten dat de nageboorte er nog uit moest. Deze zat helemaal vast. Ze hebben een uur op m’n buik geduwd en aan de navelstreng getrokken. Toen kwam de gynaecoloog om het te beoordelen. Hij is met zijn volle gewicht op mijn buik gaan leunen en heeft de nageboorte er letterlijk uit getrokken. Ik had al veel pijn doorstaan tijdens de bevalling, maar dit was ronduit vreselijk. Ik kan niet beschrijven hoe dat voelde. Ik heb toen voor het eerst gehuild tijdens mijn bevalling. Die pijn heb ik de weken erna nog lang gevoeld. Er moesten drie hechtingen gezet worden. Dat viel heel erg mee. Maeve lag bij me en ik kon me daarop focussen. Daarna bleven we nog een nachtje in het ziekenhuis.
Er is veel liefde rondom Maeve
Uiteindelijk kwam mijn borstvoeding niet goed op gang en had Maeve veel honger. Hierdoor zijn we overgegaan op flesvoeding, waar ik stiekem erg van baalde. Maar uiteindelijk is het belangrijkste dat ze gewoon eet en dat we samen een band opbouwen. Hier hoef ik niet perse borstvoeding voor te geven.
De samenwerking tussen Chris en mij verloopt nog steeds fijn en we voelen geen druk van een liefdesrelatie. Nu is alle aandacht voor Maeve. Dat gaat boven alles. We zijn de eerste 6 weken bij mij geweest. Chris kwam dan een paar keer per week langs. Daarna zijn we voor het eerst bij hem geweest een paar dagen. Dit ging goed. Ze is een heel makkelijk kindje en slaapt overal. Ook slaapt ze nu sinds een week al behoorlijk goed door tot ongeveer 07:00 uur. We zijn nog jong, maar fouten maken mag, daar leer ik van. Ondanks dat ik wat jonger zwanger ben geworden dan gemiddeld, had ik het niet anders gewild. Ik geniet volop van Maeve en het moeder zijn. Mijn uitgaansleven heb ik al gehad en mis ik totaal niet. Het belangrijkste wat ik Maeve wil meegeven is hoe dierbaar het leven is en dat je ervan moet genieten, anderen moet helpen als ze dat nodig hebben en niet alleen aan jezelf moet denken. Ik ben klaar voor een nieuwe fase in mijn leven, waarbij ik de allerbelangrijkste persoon kan zien opgroeien tot een prachtige vrouw. Zelf was ik 21 toen ik zwanger werd, Chris was 23. Er waren veel vooroordelen. Iedereen keek mij aan en had zijn of haar gedachtes over mij. Geldproblemen, geen eigen huis en een prille relatie speelden toen mee. Niet het eerste waar je aan denkt als beste start. Desondanks heb ik gevochten voor wat ik heb, en ik kan mijn dochter zich niet gelukkiger prijzen met de familie die ze heeft aan beide kanten. Er komen nog genoeg obstakels, maar het begin is er.
Met z’n allen thuis
Maeve is nu 8 weken en ze doet het ongelofelijk goed. Ze eet goed, is onwijs vrolijk, komt goed aan en slaapt prima. Het is wennen om in een gezin je eigen gezin te hebben en met je ouders, zusje en je baby samen te wonen. Het zorgt voor genoeg irritaties, meningsverschillen en drukte. Maar wat er tegenover staat is veel mooier. Mijn familie kan haar van dichtbij meemaken en zien groeien. Ze zijn helemaal verliefd op haar en klaar voor een nieuwe fase in hun leven met haar. Ook gaat het tussen Chris en mij erg goed. We weten heel goed wat we willen en hoe we haar willen opvoeden. Daarin liggen we compleet op één lijn. Hierdoor heb ik alle vertrouwen in de toekomst.
Lees HIER nog een blog van mij.
ISMAY
wat een dappere vrouw