Ik heb mijn eerste bevallingsverhaal ook geschreven op Kids en Kurken. De gynaecoloog ging toen mijn ontsluiting oprekken. Ik geloof niet dat er een ergere pijn is. Hieronder staat mijn tweede bevallingsverhaal.
Pffff, met 41 weken was ik er zo klaar mee
Dinsdag 20 oktober om 09.00 uur moest ik voor controle komen bij de verloskundige. Op dat moment was ik 41+1 weken zwanger. Ik vertelde dat het zwaar was en dat ik er helemaal klaar mee was. De verloskundige ging kijken of ik gestript kon worden, maar helaas. Alles zat potdicht. Ik vroeg wat de mogelijkheden waren om mij een handje te helpen. De verloskundige belde met de gynaecoloog en ik mocht mij de volgende dag melden om ingeleid te worden.
Het ballonnetje
Om 10.30 kreeg ik een ballonnetje geplaatst. Ik zag er erg tegenop, aangezien ik verhalen hoorde dat dit best pijnlijk kon zijn. Het viel me reuze mee. Strippen vond ik veel pijnlijker. Die dag had ik wel weeën gehad, maar het was prima te doen. Ik heb ‘s nachts op een aparte kamer geslapen, want mijn kamergenoot snurkte nogal hard. Ik ben om half 10 gaan slapen en om 4.15 werd ik wakker met wat pijnlijkere weeën. Ik kreeg best veel krampen, dus ben ik even naar het toilet gegaan, wat een opluchting. Daarna ging ik onder de douche. Het voelde fijn om de hete stralen over mijn buik te laten lopen. Om 5.30 trok ik toch maar even aan de bel, omdat ik regelmaat had en omdat het iets toenam in pijn. Om 6.45 kwam de verloskundige om te kijken naar mijn ontsluiting. Ik had toen 4 a 5 centimeter. De ballon kon eruit. De verloskundige vertelde dat ik mijn man moest bellen, want het kon nog snel gaan. Ik vroeg of de verpleegkundige even wilde bellen, want door die weeën lukte het me echt niet.
Mijn man was er om 07.10 en om 7.15 gingen ze de vliezen breken. De weeën namen toe, maar ik bleef op 5 a 6 centimeter hangen. Ik kon niet helemaal ontspannen tijdens de weeën. De verloskundige vroeg of ik na had gedacht over pijnbestrijding. Ik wilde wel een ruggenprik. Wat een verlichting was dat. Ik voelde alsnog gewoon de weeën, maar véél minder pijnlijk. Ik kreeg ook meteen weeënopwekkers. Langzaam bouwde dit op. In de middag rond 14.30 zat ik op 7 a 8 centimeter. De weeën begon ik steeds weer meer te voelen. De baby deed het al die tijd goed. Om 15.30 zat ik op 9 centimeter en na het toucheren zei de verloskundige dat ik nog maar een klein randje had. Bijna zat ik op 10 centimeter.
Onze baby daalde niet
De baby moest meer indalen. Ik nam verschillende houdingen aan. Rond 16.00 kreeg ik persweeën. Ik moest een uur de persweeën wegpuffen en soms mocht ik mee persen. De baby wilde maar niet dieper indalen. Eindelijk mocht ik meepersen, maar ook toen daalde de baby niet. De verloskundige zei dat ze de gynaecoloog ging bellen voor overleg. Toen de gynaecoloog erbij kwam, zag ik een bekend gezicht. Het was dezelfde gynaecoloog die ook bij onze eerste bevalling van onze dochter Aniek was. Zij wilde kijken of ik genoeg kracht achter de weeën had. Dit was wel zo, alleen wilde de baby gewoon niet goed indalen en ze lag er ook niet gunstig voor. De gynaecoloog vertelde dat ze het wilde proberen met de pomp. Toen kwam die vacuümpomp. Wat een ding was dat en het inbrengen was niet echt prettig. Ik weet nog dat ik dacht: “Als dit ding past, dan past haar hoofd ook”. Na twee persweeën zei de gynaecoloog: “Nog één keer en anders moeten we toch een keizersnede doen. De baby raakt in haar reserves en dat is voor eventjes niet erg, maar ze krijgt het nu toch wat moeilijk.” Ik heb toen gezegd dat ik niet nog een wee wilde afwachten en we hebben toen besloten om voor de keizersnede te gaan. Ik heb gelijk gezegd dat ik de baby bij me wilde houden, tenzij het medische noodzaak was dat ze werd weggehaald.
De keizersnede
Ik was erg bang dat ik alles zou voelen, omdat ik al een edipurale had. Ze spoten de ruggenprik op en toen voelde ik niks meer. Daar werd onze tweede dochter Sofie om 18.02 geboren. Alles verliep goed met de keizersnede en de sfeer was echt relaxt. Ik was zo dankbaar dat ze naar mij geluisterd hebben en Sofie bij mij hebben gelegd, terwijl ik werd dicht gemaakt. Zelfs op de recovery was ze steeds bij mij. Een heel andere start dan bij de eerste bevalling. Ik wilde zo graag natuurlijk bevallen, tot het eind toe heb ik alles gegeven en daar ben ik trots op. Het litteken zal mij altijd blijven herinneren aan onze prachtige keizerkindjes.
MISJELLE
