Door mijn vriend zijn werk was het een beetje tricky of hij er bij zou kunnen zijn op de uitgerekende datum. Het plan was om de bevalling op te wekken door middel van strippen. Als dat niet zou lukken, dan zou ik worden ingeleid.
De eerste strippoging
Ik werd gestript met 37 weken en 6 dagen. De verloskundige zei dat ik waarschijnlijk een stuk of 5 keer zou moeten terugkomen, voordat er iets zou gebeuren. Die middag ben ik nog met mijn vriend naar de sportschool gegaan. Ik voelde wel wat rommelen, maar ik dacht dat dit erbij hoorde, aangezien het strippen niet heel fijn was. Mijn vriend had een boksles. Ik dacht: “Ik ga gewoon mijn routine op de loopband en wat oefeningen doen.” Eenmaal op de loopband had ik wat krampen om de paar minuten, dus ben ik ze gaan timen. Er waren krampen om de 5 minuten. Waren dit weeën of waren dit voorweeën? Ik wilde me vooral niet aanstellen. Ik ging ervan uit dat het voorweeën waren. “Het wordt het steeds heviger”, dacht ik nog. Ik wachtte het nog even af.
Het telefoontje
Na 3 uurtjes heb ik toch de verloskundige gebeld. Ik zei: “Ik ben bang dat ik me aanstel, maar er staat op het formuliertje dat ik moet bellen als de krampen om de 5 minuten een uur lang aanhouden”. De verloskundige kwam langs, en ik voelde me zo een beginneling waar tegen zij dan zou zeggen: “Nou liefje, dit is vals alarm. Er gebeurt nog niets hoor”. Maar ze checkte mij en toen zei ze: “Nou, jij hebt vandaag of morgen een baby hoor”. Ik schrok daar zo erg van! Natuurlijk vond ik het ook heel leuk. Het was ècht begonnen, en er was geen weg meer terug. Ik mocht thuis blijven of al naar het ziekenhuis gaan. Ik koos er voor om nog even thuis te blijven in mijn eigen omgeving. Ik sprak af dat ik na 2,5 uur zou bellen om te vertellen hoe het ging.
Gebroken vliezen
Na 2,5 onder de douche te hebben gezeten, was de pijn veel heftiger, maar ik kon nog lopen. Ik vond dit een goed moment om naar het ziekenhuis te gaan. Ik wilde graag in het bevalcentrum bevallen, in een bad. Ik had het práchtig uitgestippeld. Met een bevalplan met kaarsen, muziek en druiven voor suiker. Klinkt als muziek in de oren, toch?! Helaas kwam mijn ontsluiting maar heel langzaam op gang en had ik de nacht ervoor bijna niet geslapen. Ik was echt al heel moe. Mijn verloskundige vroeg of zij mijn vliezen mocht breken. Dit zou wellicht de ontsluiting versnellen. Dus ja hoor, dat mocht! Het eerste moment van de vliezen breken was fantastisch. De druk ging eraf en mijn hele buik liep leeg. Maar na die paar seconden, werd de druk nog erger, doordat het hoofdje zo hard aan het duwen was. Kort hierna kreeg ik een weeënstorm. Dit was vreselijk! Ik kon geen moment op adem komen, want als de ene wee afzwakte, kwam de volgende alweer. Ik wilde een ruggenprik en koos hierdoor automatisch voor een medische bevalling.
Naar het ziekenhuis
In een rolstoel met een badjas aan, werd ik naar de andere kant van het ziekenhuis gerold. Op de gang probeerde ik mij nog, rechtop zonder gekreun, groot te houden. Er zaten allemaal vrouwen op die afdeling die nog moesten bevallen. Ik wilde hen geen trauma en schikbeeld geven, haha. Toen kwam daar de ruggenprik. Ik had op dat moment 5 centimeter ontsluiting. De katheter werd verkeerd geprikt. Dit was vreselijk. Ik denk dat dit het vreselijkste van de bevalling was. Toen de ruggenprik er eenmaal in zat en de pijn van de weeën een klein beetje wegebde, struikelde één van de verpleegkundige over de draden van mijn infuus. Achteraf heel grappig, want ze ging totaal gevloerd, maar op het moment zelf was het echt dramatisch. Gelukkig was er niets met de ruggenprik zelf.
Heb je een drukgevoel?
De verpleegkundige zei vervolgens tegen ons: “Probeer even te slapen”. Iedereen liep weg uit onze kamer. Na 5 minuten, kwam alle pijn weer volledig terug. Mijn vriend zei dat ik om meer pijnstilling moest vragen. De verpleegkundige kwam binnen en zei dat ze wel meer kon geven, maar dat ze eerst ging kijken naar de ontsluiting. Toen kreeg ik het nieuws dat ik helaas niets meer kreeg, maar dat ik mocht starten met persen. Ik kón niet meer. Ik was zo ontzettend moe. Ik wilde gewoon slapen. Ze vroegen of ik mijn benen nog voelde en of ik een drukgevoel had. Zo ja dan mocht de ruggenprik erin blijven. Mijn benen voelde ik nog, maar dat drukgevoel niet heel erg, alleen ik zei van wel. Allerstomste fout ooit…
Persen
Hierdoor heb ik 2 uur en 10 minuten geperst. Doordat ik niet precies voelde waar ik heen moest persen, perste ik verkeerd en duurde het zo lang. Uiteindelijk kreeg ik extra weeënopwekkers en deden ze de ruggenprik tòch uit. Ze zeiden: “Als het nu niet lukt, dan moet het op een andere manier”. Toen heb ik met hulp van mijn vriend (hij drukte bij elke pers in mijn rug en mijn benen naar elkaar) na drie keer persen haar op de natuurlijke manier ter wereld gebracht! Ik moet zeggen dat ik eerst zo overdonderd was. What the fuck was er zojuist allemaal gebeurd?! Ik moest echt even bij komen. Het ging allemaal zo snel. Ik keek naar mijn dochter en dacht: “Wat voel ik nu? Ik hou al van je, maar ik ken je helemaal niet”. Ik was echt op zoek naar het moedergevoel. Die roze wolk
Er waren wat vrienden en familie in het ziekenhuis. Ze kwamen even kort kijken. Ik was echter nog steeds zo beduusd. Gelukkig ging iedereen vrij snel weg en liep mijn vriend even mee naar beneden. De verpleegkundige legde haar aan mijn borst en liet ons alleen. En op dat moment, mijn momentje aan de borst alleen met haar, kwam dat gevoel. Dat oneindige gevoel van liefde, geluk en herkenning. “Ik ben jouw mama, voor altijd”.
NINA
